Naar de tandarts...

Nu het met Bert weer een stuk beter gaat (hij vliegt vrijdag weer terug naar Hong Kong) en ik sinds vorige week weer terug ben, is het tijd om de dagelijkse routine op te pakken.

Helaas hoort daar op dit moment ook de tandarts bij. Hoewel, helaas.....

Nadat eind 2007 een begin was gemaakt met het plaatsen van implantaten door mijn Duitse tandarts, moest ik op zoek naar een tandarts in Hong Kong die deze klus af kon maken. Dit komt doordat mijn reisschema het op het moment niet toestaat dat deze behandeling in Duitsland kan worden afgemaakt.

Hoe vind je dan een goede tandarts? Dat is een hele goede vraag waar ik ook niet zo 1-2-3 een antwoord op had. Een goed geheugen had ik echter wel en ik meende mij te herinneren dat de relocatiedame ons de naam Costello had gegeven tijdens onze look-and-see trip. Ik ben die naam vervolgens op Google gaan zoeken en vond een keurige website onder: http://drscostello.com/hong-kong-dentists.html

En zie daar: ze hebben zelfs een specialist voor implantaten. Ik heb direct een afspraak gemaakt en na de goedkeuring van de particuliere verzekering kon de vervolgbehandeling beginnen.

Daarvoor moest ik vorige week dinsdag langskomen voor een kleine operatieve ingreep waarbij nu schroeven in de implantaten zijn gedraaid. Voor die behandeling was 2,5 uur uitgetrokken en ik keek er best een beetje tegenop.

Maar dat was helemaal niet nodig want bij onze tandarts is het namelijk heel gezellig. Gezellig? Bij de tandarts?

Yep, je wilt het misschien niet geloven maar hier is het leuk om naar de tandarts te gaan. De reden is dat je voor je behandeling een film kunt uitzoeken die dan vervolgens in het plafond wordt afgespeeld. Elke keer als de tandarts stopt en je weer rechtop zet, stopt de film ook. En als je naar een andere ruimte moet voor een andere behandeling, gaat je film daar gewoon verder.

Ik vind het een geweldige uitvinding en ik was zo geconcentreerd naar de film aan het kijken dat ik op een gegeven moment niet eens door had dat de tandarts mij iets vroeg.

Wat me overigens ook opviel, was de manier waarop ze hier de verdoving injecteren. Meestal zijn die prikken in je wang en tandvlees nu niet echt aangenaam maar daar hoef je hier niet bang voor te zijn. Eerst wordt namelijk met een wattenstaafje een verdovingsvloeistof op je tandvlees gedaan en voel je de injecties dus niet.

Ideaal dus en ik kijk er alweer naar uit dat ik morgen weer 'mag'.

Goede dingen van Hong Kong? De tandarts!

Update Bert

Na alle hectiek van de afgelopen weken, begint zo langzaam aan alles weer te draaien.

Bert is na een week in het ziekenhuis weer thuis en heeft sinds afgelopen donderdag revalidatie. Dat vindt plaats in de Fachklinik Herzogenaurach en is dus lekker dichtbij (20 minuten met de auto).

Hoewel de kliniek vlakbij kantoor is, hebben we ervoor gekozen dat Bert dagelijks wordt afgehaald en weer thuisgebracht. Het zou voor mij een redelijke belasting zijn om hem 's ochtends om half tien daar af te leveren en hem om vijf uur weer op te halen. Ik werk namelijk nu vanuit Duitsland en dat zou tot wel heel korte werkdagen leiden.

De revalidatie is heel afwisselend en kun je grofweg in drie groepen verdelen:
1. lichamelijke oefening;
2. mentale oefening;
3. coördinatie-oefening

Zo heeft hij al moeten jongleren, badmintonnen met een klein groepje met twee shuttles en met zijn linkerhand.

Hij krijgt ook allerlei opgaven met betrekking tot de omgang met stress en geheugen. Zo moest hij memory spelen met meer dan honderd kaartjes waarop krabbels stonden. Dat maakte het vergelijken heel erg moeilijk en komt het uiteraard heel zwaar op je geheugen aan.

Ook moest hij een plaatje van een vreemd gebouwd huis natekenen en toen hij daarmee klaar was, moest hij het nog een keer doen maar dan uit zijn hoofd.

Dit zijn überhaupt al geen makkelijke oefeningen en al helemaal niet als je een beroerte hebt gehad.

Er was daarom ook wat protest van de kant van mijn echtgenoot die op een gegeven moment het gevoel kreeg dat de kliniek hem koste wat kost langer willen houden. Mijn bescheiden mening is dat ze willen vaststellen hoe goed hij hersteld is van de beroerte en in hoeverre en hoe snel hij zijn dagelijks leven (en dus ook werk) weer kan oppakken.

Het moet echter ook gezegd worden dat de artsen verbaasd waren over zijn goede resultaten. Eergisteren wilden ze niet geloven dat de waarden van zijn bloeddruk die hij daar zelf twee keer per dag moet meten en noteren, de waarheid weerspiegelden. Hun twijfel leidde tot een langdurige bloeddruktest die uiteindelijk uiteraard bevestigde dat Bert geen problemen heeft met zijn bloeddruk.

Sterker nog, zijn bovenwaarde die steeds zo tegen de 130 lag, begint gestaag te zakken door de regelmatige beweging en het feit dat hij gestaag begint af te vallen.

Dat laatste is heel goed nieuws. Bert probeert al jaren af te vallen maar door een gebrek aan tijd komt het er maar niet van. Afgelopen jaar is er weliswaar 10 kilo afgegaan maar er moet nog veel meer af en daarmee wordt nu dus een begin gemaakt. Veel mensen denken of zeggen dat Bert 'gewoon' minder moet eten maar dat werkt bij hem helemaal niet zo goed. Voor Bert is beweging de sleutel tot afvallen en het is na de revalidatie daarom erg belangrijk, dat hij beweging in zijn dagelijkse patroon inbouwt. Want hoewel zijn gewicht niet de oorzaak was van de beroerte, moet hij zoveel mogelijk doen om gezond te leven.

De eerste week revalidatie zit er dus op en wordt gevolgd door nog drie weken revalidatie. Dat is lang maar ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben van de vakkundigheid in Duitsland. Ik vraag me echt af of je dit soort zorg in Hong Kong of Nederland had gekregen. Hier laat men niets aan het toeval over en wordt er niet snel besloten een patiënt te laten gaan als dingen niet helemaal duidelijk zijn.

Omdat het intussen steeds wat beter gaat, kan ik volgende week weer terug naar Hong Kong. De artsen hebben gezegd dat Bert tegen die tijd ook weer wat meer zelf moet gaan doen en rustig alleen kan blijven.

In de tussentijd heb ik het er wel erg druk mee. Helemaal omdat onze werkster die ook de tuin onderhoudt door een ongelukkige glijpartij haar kruisbanden heeft gescheurd en in het ziekenhuis ligt. Voordat zij hersteld is, gaat er wel even wat tijd overheen en dat betekent dat al dat werk nu ook op mij neerkomt.

Het is maar goed dat we niet zo ver van het werk wonen als in Hong Kong en dat het hier langer licht is want ik kan 's avonds veel doen om de boel te onderhouden. Maar veel werk is het wel en dat kan ik in mijn eentje ook niet allemaal klaarstomen voordat ik weer in het vliegtuig stap.

Daarom ben ik nu druk in de weer om onderhoud te regelen voor de tuin via Laufer Mühle, een bedrijf dat geestelijk gehandicapten en mensen met een verslaving tewerk stelt. Zij zorgen er al voor dat onze dakgoten regelmatig worden schoongemaakt en in de winter sneeuw wordt geruimd en daar zijn we uiterst tevreden over. Hopelijk krijg ik dit nog allemaal rond voordat ik vertrek want de tuin kun je echt geen maand zonder onderhoud laten liggen. Dan wordt het een complete jungle.

Het huis heb ik, op groot onderhoud van de aquaria en wat andere (kleine) dingen na, nu helemaal schoon en Bert kan het voor de tijd dat hij nog in het huis is, relatief simpel schoonhouden. Ik moet hem nog wel even leren strijken...

Zoals jullie zien, heb ik geen tijd om me te vervelen maar dat is okay. Ik ben allang al blij dat we na de grote schrik van bijna drie weken geleden de draad beetje bij beetje weer kunnen oppakken en dat Bert er naar alle waarschijnlijkheid zonder al te grote problemen vanaf is gekomen.

Iedereen die gebeld, gemaild of een kaartje heeft gestuurd, nogmaals heel hartelijk bedankt daarvoor. Het doet ons goed te zien dat zoveel mensen hun betrokkenheid hebben getoond.