Bert & Monica 12,5 jaar getrouwd

De tijd vliegt werkelijk en ineens blijkt dan dat je alweer 12,5 jaar getrouwd bent!

Als je dan zo ver van huis bent en je dus geen feestje voor familie en vrienden kunt geven, wat doe je dan?

Een groot voordeel van Azië is dat je hier genoeg keuze hebt als het gaat om romantische vakanties. We wilden daarom graag afreizen naar Thailand omdat dat ook maar twee uur vliegen is. Het eiland Koh Samui leek goed evenals Chiang Mai maar toen we wilden reserveren, bleek of het vliegtuig volgeboekt te zijn of werd er gevlogen op dagen die ons niet pasten.

Tja, wat nu? We besloten om gewoon eens in Hong Kong rond te kijken. Het staat hier immers vol met prachtige hotels met uitstekende spa voorzieningen dus dat moest toch niet zo moeilijk zijn. Het Mandarin Oriental en The Peninsula bleven uiteindelijk over en na wat 'vergelijkend warenonderzoek' viel de keus op The Peninsula.

Twee dagen en een overnachting werden geboekt en een paar arrangementen samengevoegd. Hoe zag dat er nu allemaal uit?

Dag 1: de feestdag, 19 november

Om 9 uur 's ochtends werden we door de limousine van het hotel afgehaald. Is dat bijzonder? Als je veel reist, zoals wij is dat op zich niet meer zo bijzonder, behalve als die limousine een prachtige Rolls Royce is! Jongens, dat is luxe. Wat een auto. Ik heb nog nooit zo ruim gezeten en zo heerlijk. Je zakt lekker weg in de kussens en zoeft over het wegdek. Je hoort de motor helemaal niet, alleen de banden. Het was het perfecte begin van de dag. Gelukkig was er veel verkeer op de weg dus deden we er lekker lang over!

Na een uur rijden kwamen we bij het hotel aan. Voor iedereen die het hotel niet kent; het is een echt ouderwets Grand Hotel waar je het gevoel krijgt in een andere tijd te zijn beland zodra je over de drempel stapt. Piccolo's in de welbekende uniformen heetten ons welkom en 'onze' customer relations manager kwam direct op ons af om ons naar de suite te brengen.

Inchecken bij de balie was niet nodig, alles werd in de suite afgehandeld. Een korte uitleg volgde en toen konden we de suite eens even goed bekijken.

Er stond een bankstel en eettafel in het zitgedeelte, er was een prachtige, ruime slaapkamer en een mooie badkamer.

Op de eettafel stond een fles champagne en een klein taartje met de gelukwensen van het hotel. Nu moeten jullie weten dat The Peninsula bekend staat om zijn heerlijke chocolade dus het taartje was heel snel op!

Intussen was ook de welkomstthee binnen gebracht en konden we ons even ontspannen.

Om 12 uur was het tijd voor de lunch. Die was op de 7de verdieping van het hotel waar ook de spa is. De lunch werd geserveerd op het dak van het hotel bij het prachtige zwembad en bestond uitsluitend uit gezonde dingen.

Om half twee was het tijd om ons om te kleden en in de relaxation room plaats te nemen. In die kamer staan bedden waar je heerlijk in kunt gaan liggen, een koptelefoon op kunt zetten met ontspannende muziek en prachtig over de haven kunt kijken terwijl je geniet van een sapje.

Even later werden we opgehaald voor een twee uur durende massage. Ik kan jullie zeggen dat het zo lekker was dat ik ongeveer tien keer ben wakker geworden van mijn eigen gesnurk. Alle ledematen werden lekker losgemasseerd en met hete olie en stenen behandeld. Zelfs mijn krakkemikkige rechterknie kwam weer los.

Van de massage ging het direct over in een twee uur durende gezichtsbehandeling waarna ik het gevoel had naar een 10 jaar jongere uitgave van mezelf te kijken.

Het was daarna wel wat moeilijk om ons weer in de kleren te hijsen. We wilden eigenlijk gewoon lekker in de badjas blijven lopen en relaxen. Dat kon echter niet want om 7 uur was het tijd voor het diner.

We hadden een tafel gereserveerd bij Felix, dat is een van de restaurants in het hotel. De inrichting is ontworpen door Philippe Starck en is heel eigentijds maar niet te koel. Wat echter bijzonder is en dit klinkt misschien raar, is het toilet. Bij de dames moet je door een zware marmeren deur naar binnen wat overigens niet zo praktisch is als je op je naaldhakken op een gladde vloer staat maar bijzonder is het wel.

Bij de heren daarentegen wordt het plassen een bijzondere ervaring doordat de urinoirs zo zijn geplaatst dat het lijkt of je boven de stad zweeft. Het is dus net of je op de stad staat te plassen. Je moet er maar op komen!

Dag 2

Na een uitstekende nachtrust gingen we richting The Verandah, het restaurant in het hotel waar het ontbijt wordt geserveerd. Dit is een restaurant in koloniale stijl met rotan stoelen en grote ventilatoren aan het plafond.

Wat ons opviel was dat de schalen niet bomvol zaten maar wel steeds bijgevuld werden. Het effect was dat je geen mensen met overvolle borden zag lopen.

Na het ontbijt zijn we het winkelcentrum onder het hotel eens gaan verkennen. Het zou immers Hong Kong niet zijn als je niet kon winkelen! Alle grote internationale merken vind je er zoals Chanel, Dior, Fendi en Louis Vuitton maar er zitten ook veel kleermakers.

Bij Dior waren de meisjes maar wat blij dat er iemand binnen kwam en kregen we een uitgebreide uitleg over de juwelen die ze daar tentoongesteld hadden. Ik mocht ook zomaar een paar superdure oorbellen passen. Er zat maar liefst 1 karaat aan diamanten in de oorbellen dus die waren heel zwaar aan m'n oren. Ze waren prachtig, echt waar maar de prijs! Bijna 7000 euro voor een paar oorbellen is toch echt te gortig.

Het leukste was de winkel van het hotel zelf waar ze de bekende chocola verkopen maar ook allerlei andere dingen zoals wijn, tassen en koekjes.

De lunch hebben we ook weer genoten in The Verandah en die was uitstekend. Het vertrek was om 4 uur en we werden weer teruggebracht met de Rolls Royce. We hadden onderweg veel bekijks want hoewel het hotel over maar liefst 14 Rolls Royces beschikt, zie je ze toch niet zo vaak rijden.

Na een half uurtje waren we weer thuis en kunnen we zeggen dat dit een zeer goed alternatief was voor een feestje met familie en vrienden. Op naar de 25!

Beijing/ Peking (4)

Zoals beloofd is hier het laatste deel van ons verslag over Beijing.

De laatste dag van onze trip was gereserveerd voor een bezoek aan het grootste gebouwencomplex ter wereld: De Verboden Stad. Het was wederom prachtig weer, helaas wel met veel smog maar dat mocht de pret niet drukken. Het hotel ligt praktisch om de hoek dus na een kort ritje met de taxi waren we er al. En lekker vroeg want daarmee vermijd je de massa's en dat bleek geen overbodig advies zoals jullie op de foto's kunnen zien.

Massa's mainlanders met gekleurde petjes in het rood, geel of groen die zich onder de luide aanwezigheid van hun gids, als een blok over het complex bewegen.

Eenmaal aangekomen moesten we nog een heel eind lopen om bij de ingang te komen. We liepen langs de enorme rode muur en waren direct al onder de indruk van de grootte van de muur en de wachttoren die we konden zien.

Bij de ingang kun je weer een audiotour krijgen en omdat dat wel zo makkelijk is, hebben we dat gehuurd. Grappig was wel weer hoe dat ging. Eerst moest je betalen voor de audiotour en kreeg je het apparaat mee maar zonder koptelefoon. Voor de koptelefoon moest je dan naar het loket ernaast. Waarom dat zo was, weet nu nog niemand maar het is de typisch Chinese en bureaucratische manier van doen.

Het mooiste was de uitleg bij de audiotour. Zoals jullie wellicht weten, wordt er bijna geen Engels gesproken in China maar daar wordt door de overheid hard aan gewerkt in verband met de ophanden zijnde Olympische Spelen. Toen ik dus de audiotour kreeg, volgde daar direct een uitleg bij in het Engels. Een beetje moeilijk te verstaan maar toch. Toen ik tussendoor echter een vraag stelde, bleek dat de dame in kwestie haar verhaaltje weliswaar keurig uit haar hoofd had geleerd maar dat ze verder totaal geen Engels sprak. Ze ging namelijk gewoon door met haar ingestudeerde tekst zonder ook maar enige aandacht te schenken aan mijn vraag.

Na dit intermezzo was het richting de grote poort om binnen te treden. Dat klinkt heel formeel misschien maar ik kan jullie verzekeren dat je redelijk onder de indruk raakt van alles wat je ziet omdat het enorm is.

Alles is groot, groter, grootst en dan ben je nog maar in de 'outer court' oftewel het buitenhof. Daar vind je al het ene paleis na het andere en allemaal hebben ze prachtige namen en werden ze gebruikt voor allerlei verschillende doeleinden. Ook aan de zijkanten zijn weer allerlei ruimten waar je oude muziekinstrumenten, uniformen, wapens, meetinstrumenten en prachtige sieraden vindt.

Het een is nog mooier en indrukwekkender dan het andere en dan moeten jullie weten dat er vooral tijdens de regeerperiode van de laatste keizer Pu Yi een heleboel is gestolen, weggegeven of verpand. Het is echter wel duidelijk dat de keizerlijke familie onmetelijk rijk was. De vraag is alleen of ze zich er wel van bewust waren en of dat een compensatie was voor het feit dat ze in bijna totale isolatie leefden.

<- Berg van jade. Dit was zeker 2 meter hoog en helemaal bewerkt om mijnwerkerstaferelen te laten zien. Een staaltje vakmanschap.

Al met al is de 'outer court' al zo groot dat het duidelijk is dat hier continue moet worden gerenoveerd om alles netjes te houden. Je kunt echter ook zien dat er voor sommige dingen geen geld is. Zo zaten de soms prachtige oude muziekinstrumenten onder een hele dikke laag stof wat natuurlijk zonde is.

<- muziekinstrumenten onder een dikke laag stof

Enorme gebouwen, veel gebouwen en veel poorten waar je doorheen loopt. Het kon vroeger uren duren voordat je je eindelijk op audiëntie kon bij de keizer, waarbij de meeste tijd dan ook nog ging zitten in het protocol.

<- deze muren vormen de scheiding tussen de regeringsgebouwen en de rest. Het moet hier vroeger een drukte van belang geweest zijn van functionarissen die aan het werk waren.

Wat je niet moet vergeten te doen omhoog te kijken naar de daken. Op elk dak zie je namelijk allerlei figuren zitten. Hoe meer figuren je ziet, hoe belangrijker het gebouw. Op het keizerlijk paleis vind je daarom 11 figuren en zo loopt dat af in belang. Er staan bijvoorbeeld ook gebouwen met maar 4 figuren op het dak, zoals het paleis in de tuin. Uiteraard mocht niemand in China meer hebben dan 11 figuren.

Ook de kleur speelt een belangrijke rol. Geel was de kleur van de keizer en alles wat daarmee te maken heeft, is ook werkelijk geel. Ik lees op dit moment de autobiografie van Pu Yi waarin hij beschrijft hoe hij op een gegeven moment geen gele kussens en kleding meer kon zien. De figuren op het dak van het paleis zijn dan ook geel.

Verder speelde ook de hoogte een rol. Ook daar gold weer: hoe hoger, hoe belangrijker.

Zo kun je dus door alleen al naar de buitenkant van gebouwen te kijken een hoop leren over waar het gebouw stond op de ranglijst.

Van binnen valt er jammer genoeg niet altijd veel te zien. De meubels zijn namelijk uit de paleizen gehaald en een groot deel van de collectie is in Taiwan te bezichtigen. Wat er nog wel staat zijn een aantal tronen en zo kun je toch nog wat mee krijgen van de oude pracht en praal van weleer.

Buiten de paleizen is vooral het plein voor het grootste paleis zeer indrukwekkend. Vroeger moesten de legers zich daar elke ochtend in een bepaalde volgorde opstellen voor de keizerlijke inspectie. We hebben daar schilderijen van gezien en dat moet echt enorm geweest zijn. Degenen die de film The Last Emperor hebben gezien, kunnen zich ook vast de massa scènes op dat plein voor de geest halen en zo gebeurde het ook echt. Op de foto's zie je een beetje wat het moet zijn geweest.

Zoals gezegd was dit alles nog het zogenaamde outer court. Het inner court of het binnenhof was waar de privé-paleizen stonden en waar de concubines woonden. Keizerlijke huwelijken waren stuk voor stuk gearrangeerde huwelijken en de keizers hielden er behoorlijk wat minnaressen op na. Die minnaressen hadden ook allemaal weer rangen om hun status aan te geven. Daarnaast had je ook minnaressen van goede en minder goede komaf. Dit leidde tot een complete hierarchie en zoals jullie je kunnen voorstellen, was er veel concurrentie tussen de dames en helemaal als een van de concubines een zoon en dus de mogelijke toekomstige keizer, baarde.

Dit leidde weleens tot extreem gedrag. Zo hebben we het huisje van een concubine gezien die buiten dat ze bijzonder intelligent en knap was, ook nog eens de favoriet van de keizer was. De keizerin wilde daar een stokje voor steken en liet haar degraderen en verbannen naar een geisoleerd deel van De Verboden Stad. Toen dat echter niet hielp en de keizer nog steeds contact had met de concubine, heeft de keizerin een eunuch opgedragen de concubine te vermoorden. Hij heeft haar vervolgens in de put voor haar huis gegooid en daar is ze in verdronken. Op de foto's kun je haar trieste verhaal lezen.

Uit dit verhaal blijkt maar weer eens dat het leven in die tijd niet altijd een pretje was, zelfs niet als je dicht bij de keizer stond. Het was een politiek wespennest en het stond bol van de intriges. Vergiftigingen waren de orde van de dag. Heel erg vergelijkbaar met wat je ook wel aan het Franse en Russische hof zag, vonden wij.

Tijdens onze wandeling door het binnenhof, zijn we wat van de hoofdas afgegaan waardoor we wat aan het dwalen kwamen. Dat was heel interessant want zo vonden we per toeval de studeerruimte van de laatste keizer. Alles wat je daar van binnen ziet, is nog origineel en daarom hebben we daar ook geen foto's van mogen maken. Heel kwetsbaar zijn de spreuken die op de wanden hingen. Dat zijn geschilderde karaktertekens met wijsheden, vaak gemaakt door of in opdracht van andere keizers of voor de keizer belangrijke mensen. Aangezien dit op heel dun papier is gemaakt, vergaat dit redelijk snel en de curators weten ook nog niet of en hoe zit dit kunnen conserveren.

Eigenlijk was de ruimte heel aangenaam en van normale grootte. De locatie was ook prettig; het was er heerlijk rustig en had uitzicht op de tuin.

Na de uitleg van de conservator over deze ruimte vertelde hij dat ze spullen van het paleis aan het verkopen waren. In eerste instantie dachten we dat we het niet goed gehoord hadden maar het bleek echt zo te zijn. Ze moeten dit doen om alle kosten te kunnen dragen. Er stonden dus wat rekken met allerhande snuisterijen en het was raar om spulletjes die in Europa achter slot en grendel zouden staan, zo op te kunnen pakken en te bekijken. Er stonden ook echt hele oude spulletjes tussen en dan bedoel ik echt meer dan 200 jaar oud. Heel onwerkelijk.

Het bleek dat ze dit elk jaar in oktober doen dus jullie kunnen wel nagaan dat er ondanks de grote hoeveelheid 'verdwenen' spullen nog genoeg voorhanden is om elk jaar een verkoop te organiseren.

Wij hadden ons oog laten vallen op een oude snuifdoos uit de tijd van de laatste keizer. Daarmee is het geen antiek maar wij vonden hem mooi en zeer opvallend omdat hij uit twee delen bestaat. Zo hebben we een stukje Verboden Stad in huis gehaald. Heel bijzonder!

Nadat we dat gekocht hadden, werden we uitgenodigd voor een kopje jasmijnthee. We babbelden nog eens wat verder gebabbeld over de laatste keizer en toen zei de curator ineens dat hij ons wat wilde laten zien. De neef van de keizer was namelijk in een andere ruimte aanwezig en aan het werk. Hij wilde ons graag aan hem voorstellen. Nou, dat is toch een hele eer of niet dan? Het blijkt dat deze neef zeer succesvol is met calligrafie en zelfs een galerie heeft in New York. Dat was wel even leuk natuurlijk en na de kennismaking mochten we een foto van hem maken terwijl hij aan het werk is.

Hierna hebben we de Keizerlijke tuin bekeken waar we een kunstmatig aangelegde grot vonden en verschillende bijzondere bomen. Normaal gesproken kun je daar prachtig wandelen maar het was aan het begin van de middag en massa' s Mainlanders stroomden binnen (zie ook de foto's boven). We besloten daarom dat het tijd was terug te gaan naar het hotel. Daar hebben we nog even wat gegeten en gedronken voordat we werden opgehaald voor de terugreis.

Koepel in een paleis in de keizerlijke tuin ->

Dat was Beijing. Een fascinerende stad en zeker een uitgebreid bezoek waard!

Beijing/ Peking (3)

Na het bezoek aan De Muur zijn we teruggereden naar Beijing waar we een bezoek aan het Zomerpaleis hebben gebracht.

Bij het horen van het woord Zomerpaleis denk je aan een parkachtige omgeving waarin een paleis staat met wellicht wat prieeltjes en theehuisjes.

Nou, dat klopt wel zo'n beetje alleen hadden de keizers van China daar een iets ruimere opvatting over. Wat wij namelijk aantroffen was niet in een middag te belopen. Je moet meer denken aan een tot twee dagen als je alles wilt zien. Buiten dat het inderdaad een park is (maar dan van onmetelijke grootte) staat het vol met allerlei gebouwen die allemaal een verschillende betekenis hebben en ook nog eens de meest uiteenlopende schitterende namen hebben.

Zo is er als je binnenkomt het eerste paleis, de Hall of Benevolence and Longevity, van waaruit de keizer zijn staatszaken deed. Als je goed kijkt, zie je overal de prachtigste beschilderingen en is werkelijk van de kleinste details veel werk gemaakt (dat geldt voor het hele complex).

Om overigens door de poort te komen, moet je over een hoge drempel heenstappen. Dit was expres zo want dan moest je automatisch je hoofd buigen om binnen te komen.

Vervolgens vind je een tuin, the Garden of Virtue and Harmony en daarachter een kunstmatig aangelegde heuvel. Als je verder loopt, val je van de ene in de andere verbazing want het ene gebouw is nog mooier dan het andere. Zo is er ook de Tower of Fragrant Buddha en het gezegde gaat dat als je alle trappen op kunt lopen, je minstens honderd jaar wordt.

Na een tijdje klimmen werd ons duidelijk waar dat vandaan komt want het waren wel erg veel treden naar boven maar het was het waard. Eenmaal boven vind je het Buddha beeld waar werd geofferd maar je hebt er ook een geweldig uitzicht over het meer.

Dit meer, dat uiteraard ook tot het Zomerpaleis behoort, werd ook door de dames en heren bevaren en er bestaat zelfs een marmeren boot (hoe kom je erop?) om naar een klein eilandje te varen waar ook weer een gebouwtje staat. Dat kun je nu nog doen maar zoals jullie zullen begrijpen, is dat niet met de marmeren boot. Deze boot werd gebouwd in opdracht van de keizerin-moeder Tzu Hsi die daarvoor geld dat eigenlijk voor de marine was bestemd, had gebruikt. Niet helemaal netjes dus maar deze dame had wel meer lelijke streken.

Wij hadden geen tijd voor een tochtje over het water maar hebben nog wel een stukje gelopen over de zogenaamde Long Corridor.

Deze Long Corridor is eigenlijk een houten overkapping langs de boulevard van het meer en meet maar liefst 700 meter. Wat echter heel bijzonder is, is dat je aan de binnenkant van deze corridor, allerlei geschilderde mythische afbeeldingen ziet. Samen vormen ze een heel verhaal en als je dat allemaal wilt lezen, ben je echt een dag bezig.

De foto die je hieronder ziet, is van een paleis dat vol stond met verjaardagsgeschenken van de keizerin-moeder. Let wel, het ging hier om de geschenken van slechts 1 verjaardag. Een heel paleis vol!

Wat wij ook niet te geloven vonden, was de speciale winkelstraat die uitsluitend voor het gebruik door de keizerlijke familie was. Je moet je voorstellen dat de keizer en zijn familie zich in principe niet of nauwelijks buiten de poorten van het paleis begaven. De dames en heren wilden echter wel graag shoppen en hadden daarom een complete winkelstraat aangelegd.

Die winkelstraat bestaat nog steeds en is in oude stijl gerestaureerd. Ook vind je er nog oude ambachten zoals calligraferen en vind je er bijvoorbeeld iemand die de traditionele fluiten bespeelt en verkoopt. Een heel apart sfeertje en heel divers. Je moest trouwens wel goed opletten tijdens het winkelen hier want de straatjes liggen aan het water en zijn heel erg smal.

Het Zomerpaleis is ook nog eens grotendeels verwoest door de Engelsen en Fransen in de tweede Opiumoorlog en toen hebben ze echt flink huisgehouden. Heel veel prachtige ornamenten zijn stukgeslagen, zoals een muur met duizend prachtige kleine Buddhabeeldjes waarvan de kopjes op een paar na allemaal zijn vernield.

We waren het na een hele middag sjouwen op een gegeven moment wel zat en bovendien sluit alles om 6 uur dus zijn we weer teruggelopen naar de chauffeur. Aan onze audiotour te zien, hadden we echter maar iets van een derde gezien maar we hebben in ieder geval de hoogtepunten gezien.

Wat ons nog wel opviel, is dat het ongelooflijk moeilijk is om zulke grote complexen in goede staat te houden. Er moet continue gerenoveerd worden om de boel toonbaar te houden en dat is met de huidige loonkosten (zelfs in China) een bijna onmogelijke opgave.

Grappig:

Ze worden steeds zeldzamer maar zo af en toe zie je een 'authentieke' Chinees, zoals deze meneer die nog in het Mao-jasje over straat gaat.

We zagen ook nog een oud vrouwtje dat heel duidelijk ingebonden voeten had gehad want haar voeten waren niet groter dan Bert's vuist. Dat zag er best wel bizar uit, moet ik zeggen.

Volgende keer het laatste deel van onze Beijing trip met een verslag over ons bezoek aan De Verboden Stad.