De laatste dag van onze trip was gereserveerd voor een bezoek aan het grootste gebouwencomplex ter wereld: De Verboden Stad. Het was wederom prachtig weer, helaas wel met veel smog maar dat mocht de pret niet drukken. Het hotel ligt praktisch om de hoek dus na een kort ritje met de taxi waren we er al. En lekker vroeg want daarmee vermijd je de massa's en dat bleek geen overbodig advies zoals jullie op de foto's kunnen zien.
Massa's mainlanders met gekleurde petjes in het rood, geel of groen die zich onder de luide aanwezigheid van hun gids, als een blok over het complex bewegen.
Eenmaal aangekomen moesten we nog een heel eind lopen om bij de ingang te komen. We liepen langs de enorme rode muur en waren direct al onder de indruk van de grootte van de muur en de wachttoren die we konden zien.
Bij de ingang kun je weer een audiotour krijgen en omdat dat wel zo makkelijk is, hebben we dat gehuurd. Grappig was wel weer hoe dat ging. Eerst moest je betalen voor de audiotour en kreeg je het apparaat mee maar zonder koptelefoon. Voor de koptelefoon moest je dan naar het loket ernaast. Waarom dat zo was, weet nu nog niemand maar het is de typisch Chinese en bureaucratische manier van doen.
Het mooiste was de uitleg bij de audiotour. Zoals jullie wellicht weten, wordt er bijna geen Engels gesproken in China maar daar wordt door de overheid hard aan gewerkt in verband met de ophanden zijnde Olympische Spelen. Toen ik dus de audiotour kreeg, volgde daar direct een uitleg bij in het Engels. Een beetje moeilijk te verstaan maar toch. Toen ik tussendoor echter een vraag stelde, bleek dat de dame in kwestie haar verhaaltje weliswaar keurig uit haar hoofd had geleerd maar dat ze verder totaal geen Engels sprak. Ze ging namelijk gewoon door met haar ingestudeerde tekst zonder ook maar enige aandacht te schenken aan mijn vraag.
Na dit intermezzo was het richting de grote poort om binnen te treden. Dat klinkt heel formeel misschien maar ik kan jullie verzekeren dat je redelijk onder de indruk raakt van alles wat je ziet omdat het enorm is.
Alles is groot, groter, grootst en dan ben je nog maar in de 'outer court' oftewel het buitenhof. Daar vind je al het ene paleis na het andere en allemaal hebben ze prachtige namen en werden ze gebruikt voor allerlei verschillende doeleinden. Ook aan de zijkanten zijn weer allerlei ruimten waar je oude muziekinstrumenten, uniformen, wapens, meetinstrumenten en prachtige sieraden vindt.
Het een is nog mooier en indrukwekkender dan het andere en dan moeten jullie weten dat er vooral tijdens de regeerperiode van de laatste keizer Pu Yi een heleboel is gestolen, weggegeven of verpand. Het is echter wel duidelijk dat de keizerlijke familie onmetelijk rijk was. De vraag is alleen of ze zich er wel van bewust waren en of dat een compensatie was voor het feit dat ze in bijna totale isolatie leefden.
<- Berg van jade. Dit was zeker 2 meter hoog en helemaal bewerkt om mijnwerkerstaferelen te laten zien. Een staaltje vakmanschap. Al met al is de 'outer court' al zo groot dat het duidelijk is dat hier continue moet worden gerenoveerd om alles netjes te houden. Je kunt echter ook zien dat er voor sommige dingen geen geld is. Zo zaten de soms prachtige oude muziekinstrumenten onder een hele dikke laag stof wat natuurlijk zonde is.
<- muziekinstrumenten onder een dikke laag stof
Enorme gebouwen, veel gebouwen en veel poorten waar je doorheen loopt. Het kon vroeger uren duren voordat je je eindelijk op audiëntie kon bij de keizer, waarbij de meeste tijd dan ook nog ging zitten in het protocol.
<- deze muren vormen de scheiding tussen de regeringsgebouwen en de rest. Het moet hier vroeger een drukte van belang geweest zijn van functionarissen die aan het werk waren.
Wat je niet moet vergeten te doen omhoog te kijken naar de daken. Op elk dak zie je namelijk allerlei figuren zitten. Hoe meer figuren je ziet, hoe belangrijker het gebouw. Op het keizerlijk paleis vind je daarom 11 figuren en zo loopt dat af in belang. Er staan bijvoorbeeld ook gebouwen met maar 4 figuren op het dak, zoals het paleis in de tuin. Uiteraard mocht niemand in China meer hebben dan 11 figuren.
Ook de kleur speelt een belangrijke rol. Geel was de kleur van de keizer en alles wat daarmee te maken heeft, is ook werkelijk geel. Ik lees op dit moment de autobiografie van Pu Yi waarin hij beschrijft hoe hij op een gegeven moment geen gele kussens en kleding meer kon zien. De figuren op het dak van het paleis zijn dan ook geel.
Verder speelde ook de hoogte een rol. Ook daar gold weer: hoe hoger, hoe belangrijker.
Zo kun je dus door alleen al naar de buitenkant van gebouwen te kijken een hoop leren over waar het gebouw stond op de ranglijst.
Van binnen valt er jammer genoeg niet altijd veel te zien. De meubels zijn namelijk uit de paleizen gehaald en een groot deel van de collectie is in Taiwan te bezichtigen. Wat er nog wel staat zijn een aantal tronen en zo kun je toch nog wat mee krijgen van de oude pracht en praal van weleer.
Buiten de paleizen is vooral het plein voor het grootste paleis zeer indrukwekkend. Vroeger moesten de legers zich daar elke ochtend in een bepaalde volgorde opstellen voor de keizerlijke inspectie. We hebben daar schilderijen van gezien en dat moet echt enorm geweest zijn. Degenen die de film The Last Emperor hebben gezien, kunnen zich ook vast de massa scènes op dat plein voor de geest halen en zo gebeurde het ook echt. Op de foto's zie je een beetje wat het moet zijn geweest.
Zoals gezegd was dit alles nog het zogenaamde outer court. Het inner court of het binnenhof was waar de privé-paleizen stonden en waar de concubines woonden. Keizerlijke huwelijken waren stuk voor stuk gearrangeerde huwelijken en de keizers hielden er behoorlijk wat minnaressen op na. Die minnaressen hadden ook allemaal weer rangen om hun status aan te geven. Daarnaast had je ook minnaressen van goede en minder goede komaf. Dit leidde tot een complete hierarchie en zoals jullie je kunnen voorstellen, was er veel concurrentie tussen de dames en helemaal als een van de concubines een zoon en dus de mogelijke toekomstige keizer, baarde.
Dit leidde weleens tot extreem gedrag. Zo hebben we het huisje van een concubine gezien die buiten dat ze bijzonder intelligent en knap was, ook nog eens de favoriet van de keizer was. De keizerin wilde daar een stokje voor steken en liet haar degraderen en verbannen naar een geisoleerd deel van De Verboden Stad. Toen dat echter niet hielp en de keizer nog steeds contact had met de concubine, heeft de keizerin een eunuch opgedragen de concubine te vermoorden. Hij heeft haar vervolgens in de put voor haar huis gegooid en daar is ze in verdronken. Op de foto's kun je haar trieste verhaal lezen.
Uit dit verhaal blijkt maar weer eens dat het leven in die tijd niet altijd een pretje was, zelfs niet als je dicht bij de keizer stond. Het was een politiek wespennest en het stond bol van de intriges. Vergiftigingen waren de orde van de dag. Heel erg vergelijkbaar met wat je ook wel aan het Franse en Russische hof zag, vonden wij.
Tijdens onze wandeling door het binnenhof, zijn we wat van de hoofdas afgegaan waardoor we wat aan het dwalen kwamen. Dat was heel interessant want zo vonden we per toeval de studeerruimte van de laatste keizer. Alles wat je daar van binnen ziet, is nog origineel en daarom hebben we daar ook geen foto's van mogen maken. Heel kwetsbaar zijn de spreuken die op de wanden hingen. Dat zijn geschilderde karaktertekens met wijsheden, vaak gemaakt door of in opdracht van andere keizers of voor de keizer belangrijke mensen. Aangezien dit op heel dun papier is gemaakt, vergaat dit redelijk snel en de curators weten ook nog niet of en hoe zit dit kunnen conserveren.
Eigenlijk was de ruimte heel aangenaam en van normale grootte. De locatie was ook prettig; het was er heerlijk rustig en had uitzicht op de tuin.
Na de uitleg van de conservator over deze ruimte vertelde hij dat ze spullen van het paleis aan het verkopen waren. In eerste instantie dachten we dat we het niet goed gehoord hadden maar het bleek echt zo te zijn. Ze moeten dit doen om alle kosten te kunnen dragen. Er stonden dus wat rekken met allerhande snuisterijen en het was raar om spulletjes die in Europa achter slot en grendel zouden staan, zo op te kunnen pakken en te bekijken. Er stonden ook echt hele oude spulletjes tussen en dan bedoel ik echt meer dan 200 jaar oud. Heel onwerkelijk.
Het bleek dat ze dit elk jaar in oktober doen dus jullie kunnen wel nagaan dat er ondanks de grote hoeveelheid 'verdwenen' spullen nog genoeg voorhanden is om elk jaar een verkoop te organiseren.
Wij hadden ons oog laten vallen op een oude snuifdoos uit de tijd van de laatste keizer. Daarmee is het geen antiek maar wij vonden hem mooi en zeer opvallend omdat hij uit twee delen bestaat. Zo hebben we een stukje Verboden Stad in huis gehaald. Heel bijzonder!
Nadat we dat gekocht hadden, werden we uitgenodigd voor een kopje jasmijnthee. We babbelden nog eens wat verder gebabbeld over de laatste keizer en toen zei de curator ineens dat hij ons wat wilde laten zien. De neef van de keizer was namelijk in een andere ruimte aanwezig en aan het werk. Hij wilde ons graag aan hem voorstellen. Nou, dat is toch een hele eer of niet dan? Het blijkt dat deze neef zeer succesvol is met calligrafie en zelfs een galerie heeft in New York. Dat was wel even leuk natuurlijk en na de kennismaking mochten we een foto van hem maken terwijl hij aan het werk is.
Hierna hebben we de Keizerlijke tuin bekeken waar we een kunstmatig aangelegde grot vonden en verschillende bijzondere bomen. Normaal gesproken kun je daar prachtig wandelen maar het was aan het begin van de middag en massa' s Mainlanders stroomden binnen (zie ook de foto's boven). We besloten daarom dat het tijd was terug te gaan naar het hotel. Daar hebben we nog even wat gegeten en gedronken voordat we werden opgehaald voor de terugreis.
Koepel in een paleis in de keizerlijke tuin ->Dat was Beijing. Een fascinerende stad en zeker een uitgebreid bezoek waard!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten