De voorbereidingen:
Huisdieren exporteren is niet iets wat je zomaar doet, dat moet ruim vantevoren voorbereid worden, zeker als je naar Azie verhuist. Je moet namelijk een hele stapel documenten in laten vullen en een gedeelte daarvan moet al voor de reis worden opgestuurd. Het is daarom extra prettig dat je tegenwoordig zeer snel via de computer gegevens op kunt sturen.
Wat je nodig hebt, zijn niet alleen een heleboel exportdocumenten voor de douane aan beide kanten, je moet de internationale paspoorten up-to-date hebben waaruit de inentingsgeschiedenis is af te lezen. Als je dit niet kan overleggen, moeten de dieren in quarantaine (voor honden moet dat overigens altijd, 3 maanden maar liefst).
Daarnaast moesten Iepie en DJ gechipt worden. Dat is verplicht en een heftige ingreep voor de beestjes. Zo'n chip wordt namelijk met een zeer dikke naald onder de huid aangebracht in de buurt van de schouder. Je kunt je dus wel voorstellen dat dat nogal pijnlijk was.
Verder moesten ze ook op voorgeschreven tijden ingeënt worden, dat moet zo plaatsvinden dat het niet te vroeg gebeurt maar ook niet te laat. Dat betekende dus heel wat tripjes naar de dierenarts en alles zo plannen dat ze ook bij een eventuele vertraging van het vliegtuig nog steeds binnen de tijdgrenzen vielen.
Dan zijn verklaringen van je eigen dierenarts niet genoeg; je moet ook naar de regionale dierenarts. Eerlijk gezegd had ik daarvan nog nooit gehoord maar ze bestaan, hoor. Daar moest ik niet alleen de poezen aan (alweer) een inspectie blootstellen, daar werden op de documenten ook een mega hoeveelheid stempels geplaatst.
Het grappige was overigens dat de regionale dierenarts (we hebben het dan over de Duitse) moeite had met het begrijpen van de documenten omdat die allemaal in het Engels zijn dus we hebben samen gezellig zitten puzzelen over wat hij nu allemaal moest bevestigen.Al met al was het een vreselijk gezeul met de poezen die toch al aardig op leeftijd zijn. Ze zijn beiden nu 16 jaar oud.
Huisdieren exporteren naar Azie mag je niet zelf doen, dat regelt een bedrijf voor je dat daarin is gespecialiseerd. Dat is voor de baasjes in eerste instantie wellicht niet zo geruststellend maar de reis is voor jezelf een stuk rustiger. Niet dat je niet aan ze denkt maar je weet dat ze in professionele handen zijn.
Gelukkig kregen via adidas uitstekende begeleiding van zo'n bedrijf en hadden ze alles tot in de puntjes voorbereid.
Wat ze ons ook vertelden, was dat de poezen onder geen beding mochten worden verdoofd. Dat is in Duitsland verboden en voor een goede reden. Door de kalmeringsmiddelen gaat de hartslag namelijk omlaag maar omdat in het vliegtuig de luchtdruk ook lager is dan normaal, gaat de hartslag nog een keer omlaag. Dat leidde in het verleden tot veel sterfgevallen en daarom is dat verboden.
Bovendien werken de kalmeringsmiddelen maar een paar uur en op een reis van zo'n 24 uur in totaal, helpt dat uiteindelijk ook niet echt.
De verhuizing:
En dan is het zover.....de verhuizing. Bert moest 's ochtends nog naar kantoor om de auto af te geven en dus stond ik er alleen voor. Exact op tijd kwam de truck voorrijden om de beestjes af te halen. Speciale kooien werden uitgeladen en toen moesten ze eraan geloven.
Met mijn 'speciale' vangtechniek zaten ze er zo in en voordat ze goed en wel doorhadden wat er aan de hand was, zaten ze in de truck, veilig vastgesjord. De chauffeur was een ontzettende lieverd die wel doorhad dat dit nou niet een van mijn lievelingsbezigheden was, probeerde me gerust te stellen. Omdat ik Iepie en DJ echter kon horen schreeuwen, wilde ik alleen maar dat hij weg ging want dat gaat je door merg en been. Ook al schreeuwen ze altijd als ze worden opgesloten, nu was dat toch wel even anders.
Onze grootste zorg was ook of ze de stress wel aan konden. Maar we konden niet meer terug, ze moesten er doorheen.
Ons vertrek:
Een paar uur later stond onze eigen taxi voor de deur en was het onze beurt om te vertrekken. Hoewel we allemaal met Lufthansa vlogen, hadden Iepie en DJ een latere vlucht. Dat was wel een beetje griezelig. Je krijgt dan toch van die gedachten van 'stel dat ze vertraging hebben, of er is iets met de papieren' of omgekeerd wij hebben vertraging. Ja, er gaat heel wat door je hoofd en het duurt even voordat je dat los kan laten.
Hong Kong:
Tegen de middag waren wij in Hong Kong maar het zou tegen de avond zijn voordat Iepie en DJ bij ons zouden worden afgeleverd. Het bedrijf dat alles had geregeld, belde ons bij iedere nieuwe ontwikkeling (waarschijnlijk jaren van ervaring met bezorgde baasjes!) zodat we precies wisten waar ze waren.
En toen was het zover; nadat we iedereen van de landlord (ik geloof dat er in totaal drie of vier miepjes rondliepen) en de relocatieagent vriendelijk hadden verzocht ons alleen te laten, kwamen ze aan.
Op de zogenaamde loft, zeg maar de vliering, hadden we hun gebiedje ingericht en daar hebben we ze ook uit de kooien gelaten. Daar hebben ze zich eerst uren (Iepie) tot dagen (DJ) opgehouden in hun geliefde meubel dat destijds door pa Schurink is gebouwd en dat tot hun grote vreugde was meeverhuisd.
De dames hadden ook een jetlag dus ze waren behoorlijk aan het spoken in het begin, buiten het feit dat ze natuurlijk aan een nieuw huis moesten wennen, aan airco en aan grote hitte (het was immers midden in de zomer).
Na een paar weken in huis te hebben doorgebracht, was het tijd ze voorzichtig met de tuin kennis te laten maken. Iepie had het snel bekeken: 'O.k. er zijn planten om aan te knagen als ik dat nodig heb, verder is het bloedheet dus ik blijf mooi binnen'.
DJ moest zoals gebruikelijk direct proberen of het bij de buren beter was en is tot twee keer toe ontsnapt. Hoe ze dat heeft gedaan, weten we nog steeds niet maar feit is dat ze bij de buurvrouw voor de deur zat en totaal gestresst zat te krijsen dat ze erin wilde. De huizen zijn allemaal hetzelfde dus dat leidde bij haar tot veel verwarring en ik kon haar bijna niet te pakken krijgen. Gelukkig is het bij twee keer gebleven hoewel ze nog steeds met veel verlangen naar het park achter ons huis zit te kijken. Dat er tussen de tuin en dat park een hoogte van een meter of vijf zit en een rol prikkeldraad, heeft ze nu geloof ik, wel door.
Met de warmte heeft ook zij een probleem. Ze heeft een veel dichtere vacht dan Iepie en bovendien is ze donkergrijs. Dat betekent dat ze zeer veel warmte vasthoudt en dat hebben we gemerkt. Op een gegeven moment had ze het zo warm dat ze met d'r bekje open zwaar zat te hijgen. Nu had ze natuurlijk naar binnen kunnen gaan maar mevrouw had een betere oplossing. Ze klom op de rand van het zwembad en ging pardoes met d'r achterste in het overlopende water zitten. Als je weet dat ze beiden min of meer allergisch zijn voor water, kun je je voorstellen dat we raar op stonden te kijken. Op de foto kun je zien wat voor mooi plaatje dat opleverde.
Sindsdien komt ze nog wel buiten maar eigenlijk is het altijd maar een kwartiertje en meestal gaat ze beneden aan de trap zitten om te gaan zitten staren. Geen idee wat ze allemaal ziet want ze kijkt bij ons op het straatje maar het is haar favoriete plekje geworden.
Verder hebben ze er sinds de verhuizing een nieuwe hobby bij: schreeuwen. Geen idee waar het vandaan komt maar soms word je er echt gestoord van. Ze doen het te pas en te onpas, voor het water drinken, na het eten of gewoon zomaar. Dan staat een van de dames midden in de kamer te schreeuwen als een bronstig hert. Heel maf en we hebben er geen verklaring voor.
De dierenarts:
Verder hebben ze zich uitstekend aangepast aan het leven hier al worden het wel echte oudjes. De dierenarts heeft ze vorige week gecontroleerd en gevaccineerd en vastgesteld dat de dames last hebben van de nieren. Nu moeten ze dus op een speciaal nierdieet. Gelukkig lijken ze het tot nu toe allemaal nog lekker te vinden.
Daarnaast heeft Iepie een hartruisje maar het is niet ernstig en ze hoeft er geen medicijnen voor te nemen. Dat zou trouwens ook een drama zijn want ze mag dan wel mager geworden zijn, ze is er niet minder sterk op geworden.
De dierenarts komt hier aan huis dus dat is lekker makkelijk. Het is wel duur maar het is het meer dan waard. Het levert geen gedoe in de auto op. De meesten van jullie kennen de verhalen wel van 'op weg naar de dierenarts met sirene'.
Bovendien is de dierenarts werkelijk voorzien van alle moderne apparatuur en kon hij na het afnemen van hun bloed direct al een paar standaard tests doen en de uitslag meedelen.
Al met al was het de stress dus wel waard en ook is gebleken dat katten goed gebruik maken van hun 'negeerbeleid', zoals ik dat altijd noem. Dat komt er op neer dat ze situaties waar ze niets van begrijpen, zich totaal afsluiten van de buitenwereld en zich in zichzelf terugtrekken. Dit is een uitermate effectief beschermingsmiddel gebleken en hoewel ze volgend jaar hetzelfde proces door moeten maken, ben ik er een stuk geruster op dat ze het ook dan weer goed zullen doorstaan.
Heerlijk relaxen met het baasje....
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten