Uit eten gaan

Uit eten gaan is iets dat we elke werkdag doen. Op kantoor is namelijk wel een kantine maar er wordt niets geserveerd. Er is thee en koffie en er staat een snoepmachine, dat is het.

Dat betekent dat we elke dag moeten 'afdalen' naar het winkelcentrum en eten in een van de vele restaurants hier. Er is keuze genoeg: Amerikaans, Japans, Chinees (uiteraard), Vietnamees, Thais, Koreaans, Italiaans, enzovoort enzovoort.

De prijzen zijn van goedkoop tot geprijst maar het blijft redelijk acceptabel.

Vandaag (maandag 13 augustus) hadden we besloten om bij de pizzahut te gaan eten. Dat klinkt MacDonalds-achtig maar buiten de pizza's hebben ze best lekkere gerechten.

De tafel

Het begint uiteraard met het toewijzen van de tafel. Dat gaat meestal als volgt: je meldt je eerst bij de counter. Daar staat meestal niemand maar vanuit het restaurant wordt dan al gebaard of je met z'n tweeen bent. Je steekt dan twee vingers op en dan mag je de serveerster volgen.

De serveerster steekt haar arm op en loopt als een soort akela voor je uit naar je tafeltje. Waarom ze dat doet, is ons een raadsel want je loopt immers pal achter haar. Het is in ieder geval grappig.

Bestellen

Als je dan zit, krijg je meestal eerst een glas kraanwater wat je, als je verstandig bent, niet aanraakt aangezien onze darmen niet ingesteld zijn op de waterkwaliteit in Hong Kong.

Vervolgens krijg je het menu. Dat wil zeggen, je krijgt drie verschillende: een met alle lunchsets erop (dat is een compleet menu tegen een gereduceerde prijs), een met alle aanbiedingen en een met alle a-la-carte gerechten.

Als je dan na 10 minuten door alle boekwerken heen bent en een keuze hebt gemaakt, wordt het tijd om een ober aan te schieten. In Europa doe je dat normaal gesproken door oogcontact te maken maar dat werkt hier niet. Het enige effectieve middel is het opsteken van je hele arm met de volle hand. Zwaaien hoeft niet, gewoon recht opsteken en wachten totdat iemand een signaal geeft dat ze je hebben gezien.

Dan komt de ober. Ik plaats mijn bestelling, een drankje, een salade en spaghetti. De ober loopt bijna weg zonder Bert te vragen of hij wellicht ook iets wil eten. Na ook Bert's bestelling (een drankje, een salade en een pizza) te hebben opgenomen, loopt hij weg.

Wachten.....

En dan is het wachten op twee dingen:
1. Hebben ze de bestelling correct opgenomen
2. In welke volgorde wordt alles geserveerd

Daar komt de serveerster met....... een drankje. Ik vraag waar het andere is. Groot vraagteken op haar gezicht. Het staat niet op haar bonnetje. Oke, nog een van hetzelfde dan graag. Wordt geregeld en bezorgd. Gelukkig was de 'zonder ijs' wens wel aangekomen anders had ze nog een keer terug gekund.

IJs kun je hier overigens beter niet in je drankje hebben. Ten eerste is het drankje al ijskoud en ten tweede wordt het gemaakt van kraanwater met de bekende effecten.

Dan komt de ober met het eten: mijn spaghetti. Ehm, wilden we niet eerst met een salade beginnen? Ja, nou ja, je kunt het ook niet koud laten worden. En waar is Bert's eten? Geen idee, de ober is alweer gevlogen.

Twee minuten later komt een serveerster met mijn salade. Okay, het wordt nu wel een beetje vol op het tweepersoons tafeltje maar het gaat nog net. Bert heeft nog steeds niets.

Afleiding

Ondertussen zit ik dus lekker te smikkelen en onderhand proberen we met elkaar te communiceren. Dat wordt bemoeilijkt door vier dingen:

1. De Franse muziek (traditionele harmonica) die tot in den treure wordt herhaald dus we proberen er niet naar te luisteren. Bovendien zien we de verbinding niet tussen een Amerikaanse restaurantketen waar Italiaans eten wordt geserveerd en dan Franse muziek wordt gespeeld. De muziek staat overigens niet zacht maar redelijk luid zodat je het echt moet horen.

2. De tafels naast ons. Aangezien ruimte erg kostbaar is in Hong Kong, wonen en werken mensen niet alleen op een kluitje, je eet ook op een kluitje. Dat betekent dus dat onze tafels grenzen aan twee andere tafels waar 'locals' zich gezellig met elkaar onderhouden. Zo heet dat in het Kantonees. In het Nederlands heet dat 'op luide toon met elkaar praten'. Wij moeten dus ook zowat schreeuwen om de conversatie in stand te houden.

3. Om half een is het spitsuur in de restaurants daarom gaan wij altijd om 12 uur eten dan is er nog plaats. Ga je later, dan krijg je een bonnetje en wordt omgeroepen welk nummer aan de beurt is. Dat omroepen gebeurt bij de ingang van het restaurant waar de mensen ook allemaal staan te wachten en daarvoor wordt een installatie gebruikt. Vraag me niet waarom daar een installatie voor nodig is maar je schrikt je te pletter als de serveerster een nummer afroept. Vergeet daarbij niet dat wij binnen zitten en de conversatie al moeten onderbreken omdat je niets meer kan horen. Hoe dat buiten klinkt wil ik niet eens weten.

4. Het personeel. Zodra je een vork neerlegt, staat er iemand naast je die vraagt of je klaar bent. 't Maakt niet uit of je tafelpartner al klaar is, er wordt direct opgeruimd. Dat gebeurt dus zo'n tien keer terwijl je aan het lunchen bent en is heel vervelend.

Terwijl ik mijn spaghetti al op heb, wordt eindelijk de salade van Bert gebracht. In ieder geval is de volgorde nu wel correct maar ben ik intussen al bijna klaar met de lunch. Dan komt de pizza en moeten we het tafeltje wel heel economisch gaan indelen want het past nu echt niet meer. Bert eet dus snel de salade, dan hebben we weer wat ruimte.

Afrekenen

Als alles op is en onze oren tuten van de muziek, het geschreeuw en de aankondigingen, is het tijd om de rekening te vragen. Dus, arm in de lucht en wachten maar.

Daar komt een serveerster (de zoveelste van vandaag) en ik vraag om de rekening. Meestal maak je ook meteen een schrijfbeweging zodat je al sprekend en met gebarentaal duidelijk maakt wat je wilt. Helaas, vandaag treffen wij een meisje dat en geen Engels spreekt en kennelijk haar eerste werkdag beleeft want ze kijkt me aan of ik haar een oneerbaar voorstel doe. Dan glimlacht ze (HET teken dat ze het niet begrepen heeft) en ze kijkt wanhopig om zich heen. 'HELP', schreeuwen haar ogen. Een ober die verderop staat, schiet te hulp en vraagt ons wat we willen. De rekening dus, graag, alsjeblieft?

De ober vraagt of we een klantenpas hebben van de Pizzahut. Nee, hebben we niet. Hebben we de DBS creditcard dan want dan krijgen we 10% korting? Nee, hebben we ook niet. Dus u wilt cash betalen? Nee, met VISA en ik geef hem mijn kaart. Dat is in orde en de ober loopt weg. Na 10 seconden komt hij weer terug. Of ik niet een DBS creditcard heb? Had hij dat niet niet ook al gevraagd? Nee, herhaal ik dus vriendelijk, ik heb geen DBS creditcard. Dat werkt en dan komt alweer een andere serveerster met de bon voor een handtekening en kunnen we weg.

Bij het weglopen zeggen alle personeelsleden die binnen bereik zijn 'Bye, bye'. Dit moet je uitspreken als 'Baabaaaaaai' en dan op een beetje kinderachtige meisjestoon, dan doe je het goed en klinkt het heel grappig. Soms zwaaien ze er ook nog bij. Heel maf maar je wordt er wel vrolijk van.

En zo kom je dus elke dag terug met het gevoel dat je prettig hebt geluncht. Echt waar? Echt waar!

Dingen die ons opvallen (deel 1)

Tot nu toe heb ik het voornamelijk gehad over de leuke kanten van het leven hier, gezien door de ogen van tijdelijke bewoners, zoals wij.

Maar wat weten we eigenlijk over de werkelijke bewoners van Hong Kong en zijn ze nu echt zo anders dan wij?

Zoals bekend is de Chinese gemeenschap redelijk gesloten en is het niet makkelijk om iets te weten te komen van wat er zich bij de mensen thuis afspeelt. Echter, doordat we hier nu wonen, komen we steeds iets meer te weten. Daarom kan ik nu een tipje van de sluier oplichten om jullie een kijkje te geven.

Kinderen

De familiebanden zijn wezenlijk anders dan in Nederland of Duitsland. Je kunt eigenlijk al zien bij kleine kinderen hoe dat in z'n werk gaat. Ten eerste valt het verschil tussen de behandeling van jongens en meisjes op. Meisjes worden redelijk kort gehouden, lopen vaak aan de hand van de moeder en zijn redelijk braaf (rustig).

Jongens daarentegen worden geen grenzen bijgebracht en zijn doorgaans vreselijk verwend. Het kan dus gebeuren dat je in een winkelcentrum ondersteboven wordt gelopen door een paar jongetjes die dat gewoon leuk vinden. De ouders zullen er niets van zeggen. In de MTR rennen de kinderen ook altijd naar de zitplaatsen en ook daar word je gewoon ondersteboven gelopen. Waar onze ouders altijd zeiden: 'Jij hebt nog jonge benen dus kun je staan', lijkt dat hier niet op te gaan. Kinderen wordt al van jongs af aan bij gebracht dat het gaat om jou en jou alleen. Dat klinkt misschien hard maar ik denk dat wij na een jaar wel mogen zeggen dat de mensen hier redelijk egocentrisch zijn. Als ze je kennen, is het o.k. maar anders is het echt ieder voor zich.

Terug naar de kinderen.... Wat ook opvalt, is dat het ontbreekt aan dagritmes. Als wij eens laat van het werk komen, zie je nog veel mensen met kleine kinderen op stap. Baby's worden vaak op de arm gedragen en je ziet vaak handelingen die mij de kriebels geven (schudden, hoofdje niet ondersteunen en slordig vasthouden). En dat terwijl de baby's hier werkelijk schattig zijn omdat ze een slag kleiner zijn dan de Europese baby's. Een baby van zes pond is hier uitzonderlijk. Ik zeg daarmee overigens niet dat mensen hier niet om hun kinderen geven, laat dat duidelijk zijn.

Maar goed, wat ons dus opvalt, is dat je 's avonds laat (10 of 11 uur) mensen met kinderen ziet zeulen (ik kan het niet anders noemen) die omvallen van de slaap of werkelijk slapen. En dat terwijl kinderen hier al vroeg op pad moeten om naar school te gaan. Als wij vroeg naar het werk gaan (en dan heb ik het over 7 uur 's ochtends) zie je massa's kinderen die op weg zijn naar school. In de MTR doen ze dan vaak nog snel hun huiswerk of ze slapen omdat ze doodmoe zijn. Ik kan niet anders vaststellen dan dat een beetje meer ritme beter zou zijn.....

Ouders

Voor menig kind is de ouder vanaf een bepaalde leeftijd iemand die je alleen maar alles lijkt te verbieden. Hier is dat net zo maar het gaat een stapje verder, vooral voor meisjes.

Regel 1 is dat je altijd gehoorzaamt, je spreekt je ouders niet tegen, nooit. Doe je dat wel dan heb je een GROOT probleem, heel groot en het leidt tot grote conflicten, niet alleen binnen het gezin maar ook binnen de familie. Je ouders zijn ouder dan jij, hebben meer levenservaring en weten wat goed voor je is. Jij bent onervaren en je moet leren van hun ervaring om je ver te brengen in het leven, carriere te maken en veel geld te verdienen.

Regel 2 is dat je een goede studie moet volgen. Veel mensen hier hebben gestudeerd in Canada, Engeland of Amerika en in plaatsen als Vancouver vind je complete Chinese wijken. Vooral toen Hong Kong weer bij China werd gevoegd in 1997, vertrokken massa's mensen daarheen. Maar goed, je moet eigenlijk blijven studeren ook als je allang een baan hebt. Je moet namelijk steeds beter worden en op blijven klimmen. Waar dit ophoudt, weet echter niemand. Ik heb het zo links en rechts eens gevraagd maar mensen denken er zelf niet eens over na. Je moet studeren want het is goed voor je. Wat studeren ze dan? Ik weet niet hoe het komt maar bijna iedereen heeft MBA of is er mee bezig. Betekent dat ook wat? Nou, laat ik het zo zeggen: de mensen hier zijn uitmuntend in stampwerk maar managementvaardigheden is een heel ander verhaal.

Bovendien en dat verzin ik niet, kom je hier overal de mooiste titels tegen maar naar ik heb begrepen, is er een aantal jaren geleden een wijziging doorgevoerd die mensen die bij wijze van spreken de LTS hebben doorlopen al een titel oplevert. Dat is besloten omdat het opleidingsniveau van de lokale bewoners niet in de pas liep met die van de expats. Het is een manier om dat op te lossen maar een zeer twijfelachtige uiteraard. Dat betekent overigens niet dat er hier geen intelligente mensen rondlopen.

In ieder geval is de prestatiedruk voor kinderen en jonge volwassenen erg hoog. Dit leidt ook tot een hoog aantal zelfmoorden (je leest er al gauw twee per dag), moorden op familieleden en mensen met een psychische aandoening. Het zijn veelal gevallen van mensen die er niet meer tegen kunnen. Ik moet zeggen dat je dat in het begin helemaal niet zo opvalt maar als je er op let, vang je overal signalen op van de eeuwige competitie tussen mensen hier. Status is hier echt alles.

Het eerste wat mensen doen als ze je tegenkomen, is een visitekaartje vragen en geven want je titel zegt veel over of je een interessant object bent of niet voor het persoonlijke netwerk. Een variant is vragen waar je woont en of je in een huis of appartement woont. Dat is een indirecte vraag naar de hoogte van je inkomen. Nogal oppervlakkig, vinden wij.

Het is voor mensen hier moeilijk om uit die molen te komen en daar is de familie hoofdzakelijk debet aan. Ik sprak met een collega van wie de familie in Amerika woont. Zij probeert in Hong Kong een leven op te bouwen en wat onafhankelijker te worden. Haar familie vertrouwt het allemaal niet zo, oefent grote druk op haar uit en controleert haar leven op afstand. Toen ik haar vroeg wat ze zou doen als ze haar zouden vragen naar Amerika terug te keren, zei ze dat ze dat zou doen omdat het anders zou kunnen betekenen dat de hele familie haar de rug toe zou keren. Dat is nogal wat.

Vervolgens vroeg ik haar wanneer ze haar dan zouden loslaten (ze is denk ik 26 jaar) en haar antwoord was: 'als ik trouw want dan neemt mijn man het van hen over'. Tot die tijd blijven haar ouders dus beslissen over wat goed is voor haar en wat niet. Daar hoef je in Nederland echt niet mee aan te komen.

Thuis wonen

Veel mensen blijven ook lang bij de ouders wonen, meestal totdat ze gaan trouwen. Samenwonen is hier namelijk niet zo gebruikelijk. Dat heeft deels met traditie en geloof te maken maar ook met de hoge woonlasten.

Verplichtingen

Buiten al die controle, zijn er dan ook de nodige verplichtingen op familiegebied. Denken wij vaak dat de band met familie hier zo hecht is, zelf denken ze daar anders over. Tijdens Chinese New Year wat te vergelijken is met onze Kerst, heb ik menigeen horen verzuchten dat die twee dagen werkelijk volgepropt zijn met familiebezoeken aan ooms, tantes, neven, nichten, ouders, zussen, broers, noem maar op. Nu zal ik niet zeggen dat mensen in Europa altijd uitkijken naar Kerst en alle verplichtingen er omheen maar ik kreeg hier toch een ander gevoel. Het zijn vaak massa bijeenkomsten en er wordt normaal gesproken ook een zaal of tafels gehuurd voor een diner. Men wordt geacht daar te verschijnen hoewel de meeste mensen gewoon graag lekker wat voor zichzelf zouden willen doen. Ze hebben immers al zo weinig vrije dagen (10 gemiddeld) en willen bijtanken. Dat is er dus niet bij.

Partnerkeuze

Dit is iets wat je niet in Hong Kong tegenkomt maar wat we recentelijk in de krant lazen. In China heb je ook zoiets als de 'Dwaze Moeders' maar het betekent heel iets anders. Wat gebeurt er dan? Als je op je dertigste in China niet getrouwd bent, ben je praktisch afgeschreven en sla je als ouders een redelijke flater in je omgeving.

Hoe krijg je je kind nu toch aan de man of vrouw? Heel simpel, je gaat naar een park met een foto van je kind en gaat daarmee lopen leuren totdat je een andere moeder tegenkomt die het passende andere geslacht in de aanbieding heeft. Et voila, daar luiden de huwelijksklokken. Extreem? Ja maar het gebeurt echt.

Zijn die huwelijken geslaagd? Daar kun je dan weer je vraagtekens bij zetten. Het aantal meldingen van geweld binnen het huwelijk neemt schrikbarend toe en ook het aantal echtscheiding stijgt explosief. Gelukkig is het wel een teken dat de Chinese vrouw het niet langer accepteert en de 'schande' voor lief neemt.

Echtpaar

Als je dan eenmaal getrouwd bent en een man hebt die voor je zorgt dan zie je inderdaad dat de man de taak van de ouders overneemt. Het zijn kleine dingen zoals het dragen van de handtas (ziet er nogal vreemd uit moet ik zeggen) of andere zwaardere dingen en het openhouden van deuren. Dat is overigens alleen voor de eigen vrouw, als jij de ongelukkige vrouw bent die erachter loopt, krijg je de deur gewoon in je gezicht. Geloof me, ik spreek uit eigen ervaring.

Wat verder opvalt, is dat paren eigenlijk altijd hand in hand lopen, ook als dat wegens de drukte niet kan. En bij de roltrap dringt men niet in z'n eentje voor, nee, de vrouw wordt ervoor gedrukt, handjes vast en de man volgt. Wij vinden dat nu niet zo netjes, voordringen is sowieso al zeer onbeleefd maar dat je je vrouw daarbij in de strijd gooit, is nogal extreem.

Zo zien jullie maar dat er op dit gebied alleen al een heleboel dingen zijn die anders zijn dan 'bij ons'. Maar en dat moet je niet vergeten, als ik met de locals praat, krijg ik soortgelijke verhalen, hoor. Zij vinden ons net zo vreemd als wij hen. Maar is dat niet hartstikke leuk? Anders zou het toch maar een saaie boel zijn.....

Wordt vervolgd.

Monica 40

Sinds vorige week zondag is het officieel; ik ben toegetreden tot de groep van veertigers. Nu ik het zo opschrijf, komt me dat overigens heel vreemd voor want ik voel me totaal geen veertig (en hoop dat ook nog even zo te houden).

Het leek een rustige dag te worden en ik had verwacht dat we een 'spa'tje' zouden doen oftewel een heerlijke behandeling bij een beauty centrum en dan uit eten. Dat was wat ik verwacht had maar dat bleek niet helemaal te kloppen of eigenlijk....helemaal niet. Lees maar wat er gebeurde.

's Ochtends was ik al redelijk vroeg uitgeslapen en voelde me helemaal niet jarig. Met de cadeautjes van Bert werd het al wel beter maar om nou te zeggen echt jarig, nee.

We besloten om na een lichte lunch nog even de stad in te gaan. Ik had nog een kortingbon van 15% van een juwelier liggen dus we gingen daar eerst eens even kijken. Helaas hadden die niet wat ik zocht en we besloten naar Central te gaan om daar in het IFC te kijken. Het IFC staat voor het International Finance Centre en daar bevindt zich een enorme shopping mall met mooie winkels. Het is er over het algemeen wat rustiger en het is mooi ruim opgezet.

In het IFC zijn we uiteindelijk geslaagd voor een mooie armband. Ik was eigenlijk op zoek naar oorbellen maar dat blijkt hier niet zo geliefd te zijn. In veel winkels lagen zo'n vijf paar uitgestald en dat was het dan. Overigens hebben we ook vastgesteld dat mensen hier sowieso weinig juwelen dragen. Het blijft meestal bij een horloge en zelfs de trouwring wordt niet gedragen, ik weet niet waarom dat moet ik nog maar eens onderzoeken.

In ieder geval was het na het kopen van de armband kwart voor drie en Bert zei ineens dat we om drie uur in de taxi moesten zitten. Tijd voor de spa, dacht ik en zat me al te verheugen. Maar helaas, helaas, we reden pardoes langs het Mandarin Oriental Hotel dus toen wist ik uiteraard niet meer wat me te wachten stond.

De weg leek in de richting te gaan van The Peak waar een uitstekend restaurant, Café Deco zit dus toen dacht ik dat we daarheen gingen. Maar nee, de taxi stopte ergens waar ik nog nooit was geweest. Na even te hebben rondgekeken, ontdekte ik roltrappen. Niet zo bijzonder zul je denken maar deze roltrappen zijn in de openlucht en gaan tegen de heuvels op. Toen wist ik ook waar we waren want die roltrappen vind je in de zogenaamde Mid-Levels.

Mijn hersens werkten alweer op volle toeren en ik kwam tot de conclusie dat het dan het Nederlandse restaurant Orange Tree moest zijn waar we heen gingen en inderdaad. Na het lopen van ettelijke trappen op en neer (niet overal zijn roltrappen) in de smorende hitte (34 graden en een hoge luchtvochtigheid) stapte ik vol goede moed naar binnen.

Eenmaal binnen wachtte er een domper want het was er nogal donker en het maakte een beetje een groezelige indruk. Het personeel stond maar wat te staan en uiteindelijk werd ons gezegd dat we maar even moesten wachten. Echt heel vreemd tot me ineens een lichtje opging.

Op dat moment kwam er uit de zo leek het, catacomben van het restaurant een lawaai van zingende mensen en toeters dat ik even niet wist wat me overkwam. Een voor een kwamen collega's, Bert's team en onze personal trainer met vriendin tevoorschijn. Echt een complete verrassing!

Een heuse verjaardagstaart met kaarsjes (die door de airco werden uitgeblazen) werd gepresenteerd en er werd Happy Birthday gezongen. Geweldig!

Maar dat was nog niet alles. Toen ik eenmaal van de schrik bekomen was, bleek dat het tijd was voor cadeaus en wat voor cadeaus. Ik ben schandalig verwend met een prachtige handtas en portemonnee, een echte zijden shawl, bokshandschoenen (van de trainer en al gebruikt in de tussentijd!), een collier, een zilveren armbandje en een tegoedbon voor een pedicurebehandeling (heel welkom in een stad waar je altijd veel moet lopen).

De verrassing werd nog groter toen een inmiddels echte vriendin van me uit Nieuw-Zeeland binnen kwam. Hoe Bert haar gevonden heeft (ze werkt namelijk niet bij adidas en hij kende haar niet) was eerst een raadsel maar hij heeft verraden dat hij in mijn pocket pc heeft gekeken en haar zo uit mijn contacten geplukt heeft. Ongelooflijk maar waar en ik heb, hand op m'n hart, werkelijk niets doorgehad.

Het was op het werk namelijk hartstikke druk en ik had geen tijd om me op iets anders te concentreren dan het werk. Het was me wel opgevallen dat m'n collega's zo vaak in het Kantonees praatten maar dat kwam me wel uit want zo werd ik ook niet afgeleid. Nu bleek dat dat deel was van het surprise plan en een ingenieus systeem was bedacht. Met alle Hong Kong collega's werd in het Kantonees gesproken en met de collega uit Taiwan in het Mandarijn. De collega uit Indonesië werd meestal even apart genomen om alles in het Engels af te stemmen. En ik maar denken dat iedereen braaf aan het werk was.

Jullie zien dat er een hele organisatie achter zat waar ik totaal geen weet van had.

Omdat het feest in het enige Nederlandse restaurant in Hong Kong was, werden er heerlijke snacks geserveerd zoals, poffertjes, frikadel speciaal, bitterballen, garnaaltjes, filet americain en haring. Het klinkt misschien allemaal heel gewoon maar als je zo ver weg woont, ga je dit soort dingen echt waarderen, geloof me maar. En ik denk dat er een aantal mensen ineens met andere ogen naar Nederland zijn gaan kijken na het eten van al dat lekkers. Vooral de poffertjes vonden gretig aftrek.

Na een paar uurtjes gezelligheid ging iedereen weer naar huis en zijn Bert en ik blijven eten. Door alle snacks zat ik al redelijk vol maar plaats voor een speculaasijsje kon ik nog net vinden.

Kortom, een verjaardag die ik niet snel zal vergeten. En jullie feestje dan? Nou, als we terug zijn in Duitsland (volgend jaar om deze tijd) komt er zeker nog wat. Dat staat!