Monica 40

Sinds vorige week zondag is het officieel; ik ben toegetreden tot de groep van veertigers. Nu ik het zo opschrijf, komt me dat overigens heel vreemd voor want ik voel me totaal geen veertig (en hoop dat ook nog even zo te houden).

Het leek een rustige dag te worden en ik had verwacht dat we een 'spa'tje' zouden doen oftewel een heerlijke behandeling bij een beauty centrum en dan uit eten. Dat was wat ik verwacht had maar dat bleek niet helemaal te kloppen of eigenlijk....helemaal niet. Lees maar wat er gebeurde.

's Ochtends was ik al redelijk vroeg uitgeslapen en voelde me helemaal niet jarig. Met de cadeautjes van Bert werd het al wel beter maar om nou te zeggen echt jarig, nee.

We besloten om na een lichte lunch nog even de stad in te gaan. Ik had nog een kortingbon van 15% van een juwelier liggen dus we gingen daar eerst eens even kijken. Helaas hadden die niet wat ik zocht en we besloten naar Central te gaan om daar in het IFC te kijken. Het IFC staat voor het International Finance Centre en daar bevindt zich een enorme shopping mall met mooie winkels. Het is er over het algemeen wat rustiger en het is mooi ruim opgezet.

In het IFC zijn we uiteindelijk geslaagd voor een mooie armband. Ik was eigenlijk op zoek naar oorbellen maar dat blijkt hier niet zo geliefd te zijn. In veel winkels lagen zo'n vijf paar uitgestald en dat was het dan. Overigens hebben we ook vastgesteld dat mensen hier sowieso weinig juwelen dragen. Het blijft meestal bij een horloge en zelfs de trouwring wordt niet gedragen, ik weet niet waarom dat moet ik nog maar eens onderzoeken.

In ieder geval was het na het kopen van de armband kwart voor drie en Bert zei ineens dat we om drie uur in de taxi moesten zitten. Tijd voor de spa, dacht ik en zat me al te verheugen. Maar helaas, helaas, we reden pardoes langs het Mandarin Oriental Hotel dus toen wist ik uiteraard niet meer wat me te wachten stond.

De weg leek in de richting te gaan van The Peak waar een uitstekend restaurant, Café Deco zit dus toen dacht ik dat we daarheen gingen. Maar nee, de taxi stopte ergens waar ik nog nooit was geweest. Na even te hebben rondgekeken, ontdekte ik roltrappen. Niet zo bijzonder zul je denken maar deze roltrappen zijn in de openlucht en gaan tegen de heuvels op. Toen wist ik ook waar we waren want die roltrappen vind je in de zogenaamde Mid-Levels.

Mijn hersens werkten alweer op volle toeren en ik kwam tot de conclusie dat het dan het Nederlandse restaurant Orange Tree moest zijn waar we heen gingen en inderdaad. Na het lopen van ettelijke trappen op en neer (niet overal zijn roltrappen) in de smorende hitte (34 graden en een hoge luchtvochtigheid) stapte ik vol goede moed naar binnen.

Eenmaal binnen wachtte er een domper want het was er nogal donker en het maakte een beetje een groezelige indruk. Het personeel stond maar wat te staan en uiteindelijk werd ons gezegd dat we maar even moesten wachten. Echt heel vreemd tot me ineens een lichtje opging.

Op dat moment kwam er uit de zo leek het, catacomben van het restaurant een lawaai van zingende mensen en toeters dat ik even niet wist wat me overkwam. Een voor een kwamen collega's, Bert's team en onze personal trainer met vriendin tevoorschijn. Echt een complete verrassing!

Een heuse verjaardagstaart met kaarsjes (die door de airco werden uitgeblazen) werd gepresenteerd en er werd Happy Birthday gezongen. Geweldig!

Maar dat was nog niet alles. Toen ik eenmaal van de schrik bekomen was, bleek dat het tijd was voor cadeaus en wat voor cadeaus. Ik ben schandalig verwend met een prachtige handtas en portemonnee, een echte zijden shawl, bokshandschoenen (van de trainer en al gebruikt in de tussentijd!), een collier, een zilveren armbandje en een tegoedbon voor een pedicurebehandeling (heel welkom in een stad waar je altijd veel moet lopen).

De verrassing werd nog groter toen een inmiddels echte vriendin van me uit Nieuw-Zeeland binnen kwam. Hoe Bert haar gevonden heeft (ze werkt namelijk niet bij adidas en hij kende haar niet) was eerst een raadsel maar hij heeft verraden dat hij in mijn pocket pc heeft gekeken en haar zo uit mijn contacten geplukt heeft. Ongelooflijk maar waar en ik heb, hand op m'n hart, werkelijk niets doorgehad.

Het was op het werk namelijk hartstikke druk en ik had geen tijd om me op iets anders te concentreren dan het werk. Het was me wel opgevallen dat m'n collega's zo vaak in het Kantonees praatten maar dat kwam me wel uit want zo werd ik ook niet afgeleid. Nu bleek dat dat deel was van het surprise plan en een ingenieus systeem was bedacht. Met alle Hong Kong collega's werd in het Kantonees gesproken en met de collega uit Taiwan in het Mandarijn. De collega uit Indonesië werd meestal even apart genomen om alles in het Engels af te stemmen. En ik maar denken dat iedereen braaf aan het werk was.

Jullie zien dat er een hele organisatie achter zat waar ik totaal geen weet van had.

Omdat het feest in het enige Nederlandse restaurant in Hong Kong was, werden er heerlijke snacks geserveerd zoals, poffertjes, frikadel speciaal, bitterballen, garnaaltjes, filet americain en haring. Het klinkt misschien allemaal heel gewoon maar als je zo ver weg woont, ga je dit soort dingen echt waarderen, geloof me maar. En ik denk dat er een aantal mensen ineens met andere ogen naar Nederland zijn gaan kijken na het eten van al dat lekkers. Vooral de poffertjes vonden gretig aftrek.

Na een paar uurtjes gezelligheid ging iedereen weer naar huis en zijn Bert en ik blijven eten. Door alle snacks zat ik al redelijk vol maar plaats voor een speculaasijsje kon ik nog net vinden.

Kortom, een verjaardag die ik niet snel zal vergeten. En jullie feestje dan? Nou, als we terug zijn in Duitsland (volgend jaar om deze tijd) komt er zeker nog wat. Dat staat!