In memoriam: Iepie

april 1991 - 18 januari 2008

Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen rondom Iepie en ik moet jullie helaas meedelen dat ze het uiteindelijk niet gered heeft.

Twee weken geleden hebben we haar zoals gemeld in het vorige bericht, met grote spoed naar het dierenziekenhuis gebracht waar ze haar twee dagen gehouden hadden om haar weer op te peppen. Het was daarna eigenlijk niet helemaal duidelijk wat ze er nu precies met haar was gebeurd. De dierenartsen hielden het op de nieren in combinatie met hartproblemen terwijl wij in eerste instantie eigenlijk aan een beroerte dachten.

Dat bleek afgelopen week inderdaad het geval te zijn geweest. Woensdag hebben we de dierenarts nog weer langs laten komen omdat ze na een opleving toch weer achteruit ging en niet meer wilde eten. Na een update van onze kant, bevestigde hij dat het inderdaad beroertes waren geweest en dat naar alle waarschijnlijkheid haar hersenen waren beschadigd. Hoe ernstig dat was, was moeilijk te zeggen. Normaal gesproken, zo zei hij, herstellen katten zich wonderbaarlijk goed van beroertes. Omdat Iepie op die bewuste avond bijzonder actief en levendig was, gaf hij haar 70% kans op herstel. Besloten werd om haar een injectie met cortison en steroïden te geven, wat haar eetlust zou opwekken.

Ook kregen we speciaal voer dat we haar als ze nu echt niet wilde eten, ook met injectiespuiten konden toedienen. Alles leek redelijk goed en we waren enigszins opgelucht. Zou het dan toch nog weer goedkomen?

's Nachts was ze aan het rondspoken op bed en toen we 's ochtends wakker werden, lag ze helemaal opgerold tussen ons in te slapen en was bijna niet wakker te krijgen. Omdat ze nog steeds niet had gegeten, hebben we haar het voer en de medicijnen toegediend en dat hield ze gelukkig allemaal keurig binnen.

Toen we 's avonds echter thuiskwamen, was ze helemaal niet in orde. Ik vond haar boven in de gang waar ze als een lappenpop lag, met haar poten alle kanten op. Het was een verschrikkelijk gezicht. Ze reageerde ook niet meer op ons en liet zich alles welgevallen. Toch maar weer wat eten gegeven en de dierenarts gebeld van wie we het mobiele nummer hadden gekregen.

Na ons verslag besloten we het nog een nacht aan te kijken om te zien of er enige verbetering in haar toestand zat. De dierenarts zou in ieder geval vrijdagmorgen om 8 uur langskomen. Voor de zekerheid hebben we haar in de reismand gedaan omdat ze zo instabiel op haar pootjes stond dat we bang waren dat ze zich zou verwonden. Ook hadden we de radiator naast haar neergezet en haar op een deken gelegd omdat ze koud was. 's Nachts heb ik haar nog naar de bak gebracht voor een plas waar ze maar met moeite haar evenwicht kon houden.

De volgende morgen lag ze weer heel erg diep te slapen en werd ze pas wakker toen ik haar naar beneden bracht. Daar hebben we haar weer gevoerd maar het kwam er allemaal weer uit. We hebben haar toen in een deken gewikkeld en op de stoel gelegd waar ze direct weer in slaap zakte. Ze leek nog wel op ons te reageren maar meer vanuit een gevoel van: 'ik weet niet wie dit is maar het voelt vertrouwd dus het is goed'. Ze trilde ook met haar kopje en dat stelde ons allesbehalve gerust.

Toen de dierenarts kwam, heeft hij haar uitgebreid onderzocht en stelde vast dat haar ogen heel erg raar stonden en dat ze duidelijk leed aan een zware hersenbeschadiging. Na wat heen en weer gepraat over of we het wellicht toch nog wat langer moesten aankijken en of we haar weer in het ziekenhuis moesten laten opnemen, hebben we de dierenarts om zijn objectieve mening gevraagd.

Hij vertelde dat gezien haar huidige toestand, het niet willen eten en niet meer zelfstandig naar de bak kunnen tegenover Iepie eigenlijk niet eerlijk was om haar zo tot haar einde te laten doormodderen. Hij zei ook eerlijk dat haar toestand van woensdagavond waar ze nog weer even helemaal de oude Iepie was, totaal anders was dan wat hij nu aantrof. Toen vond hij het de moeite van het proberen zeker waard maar nu was hij er niet zeker van of we dat nog wel moesten doen.

Heel eerlijk gezegd vonden wij dat ook, zeker nadat we haar donderdagavond zo levenloos hadden aangetroffen. Het begon er ook steeds meer op te lijken dat haar lichaam op was maar dat haar wilskracht zodanig sterk was, dat ze maar niet opgaf. Ook die ochtend probeerde ze toch weer om wat water uit de beker op het koffietafeltje te drinken (een ondeugende gewoonte van haar) maar je kon zien dat ze het niet meer kon.

Tja, en dan moet je dus over leven en dood beslissen en dat is niet eenvoudig want doe je er goed aan? Kan ze niet toch nog beter worden? Er speelt op zo'n moment van alles door je hoofd en intussen breekt je hart omdat je wel degelijk weet dat het zo niet langer kan.

We hebben uiteindelijk dus gekozen voor een waardig einde van Iepie, die een bijzonder grote rol in ons leven heeft gespeeld. Dit betekende dat we haar na nog een heleboel knuffels om half negen 's ochtends in hebben laten slapen.

Het ging verschrikkelijk snel. Ze lag op de stoel met haar kopje in mijn hand en binnen een paar seconden was het gebeurd. Veel sneller dan we verwacht hadden en dat gaf volgens de dierenarts ook aan dat ze echt helemaal op was. Hij vertelde ons dat ze waarschijnlijk de volgende dag sowieso was gestorven en dat dat heel naar zou zijn geweest.

We hebben ervoor gekozen om haar te laten cremeren zodat we haar as weer mee naar Duitsland kunnen nemen om haar daar haar definitieve laatste rustplaats te geven.

Hoewel dit absoluut een goede beslissing was, zijn we er beiden kapot van. Ze is tenslotte ook zo lang bij ons geweest. We hebben haar uit het asiel gehaald toen ze 5 maanden oud was en ze is, op drie maanden na 17 jaar oud geworden wat een zeer respectabele leeftijd is.

Maar het was ook niet gewoon een kat die ergens in huis op een kussentje lag. Nee, dit was een eigenwijs en intelligent poesje dat heel wat kattekwaad heeft uitgehaald en ons altijd weer versteld deed staan met haar nieuwe uitvindingen.

Een greep uit de honderden herinneringen:

- Je kunt achter het slaapkamerameublement kruipen en als je dan niet verder kunt, gewoon tegen de kast opkruipen, omdraaien en weer terug. Dat je baasjes daar de hele tijd van wakker liggen, doet er niet toe, ze kunnen er toch niet bij om je te pakken;

- Mij met een plantenspuit schrik aanjagen? Ha, tegen de tijd dat je bent opgestaan ben ik weg!

- Als je ergens niet door kunt, zoals een dichte deur, kijk je of je er onderdoor kunt door het tapijt compleet weg te krabben. Jammer als er dan beton onderligt en je uiteindelijk toch niet verder kunt. Zijn de baasjes boos? 'k Snap niet waarom, ik was toch creatief???

- Krantje lezen op de bank? No way, ik ga erop zitten of liggen want nu is het mijn kwaliteitsuurtje!

- Een stukje op de computer schrijven? Ik vind de toetsen zo bijzonder dat ik daar graag mijn middagdutje op wil doen. O, dat mag niet? Nou, dan ga ik wel de hele tijd rondjes om de computer lopen totdat je het zat wordt....

- Water drinken doe je overal, behalve uit het bakje dat er speciaal voor neer is gezet. O.k., de speciale waterfontein was in orde maar toch smaakt gestolen water altijd beter!

- DJ ontwijken kun je op vele manieren. Dat de baasjes daardoor weleens van de voeten worden gelopen? Moeten ze maar een beetje opletten, hoor. Enne, bij het eten geven, ben ik als eerste boven. Al moet ik over DJ heen!

- Is het mooi weer? Geweldig, staat mijn stoel met kussen al klaar? Dan bedoel ik uiteraard niet een of ander lullig poezenmandje maar een volwassen ligstoel met bijbehorend kussen. Tja, zeg...

- Je wilt op vakantie of een business trip? Oh nee, ik gil de hele boel bij elkaar en ga heel zielig kijken zodat je toch blijft. En als je niet blijft, voel je je in ieder geval heeeeeeeeeel schuldig.

- Dierenarts, brrrrrrrr. Thuis ben ik altijd heel lief, ik sla nooit zomaar (tenzij ze een muis voor m'n ogen heen en weer slingeren natuurlijk). Maar de dierenarts. Ja hé, die geven je een prik en daar ben ik niet van gediend. Dus maak ik me zo groot mogelijk en ga grommen als een Rottweiler. Waren ze bang? Goed zo! O, ze hebben er tegen het vrouwtje over geklaagd. Puh, die gelooft ze toch niet. Wel jammer dat ze het uiteindelijk van afstand gingen proberen met die prikken. Nou ja, je kan niet alles hebben.

- Ik ben de vrolijke Frans in huis. Hoe laat je ook thuiskomt, ik kom je altijd begroeten en ben nooit chagrijnig.

- Van t.v. kijken snap ik niet veel. Ik zie die voetbal rollen, spring er naartoe om hem aan de zijkant van de t.v. op te vangen maar daar was 'ie helemaal niet. Ik snap niet dat jullie daar intrappen, ik kijk niet meer!

- Wat zijn toch die ramen waar je niet doorheen kan terwijl ik toch duidelijk mijn baasjes zie en een hele wereld erachter? Aan de zijkant kun je er ook al niet langs maar ik zie toch duidelijk dat dat wel moet kunnen. O, dat zijn spiegels. Nou, ik heb er heel wat tijd doorgebracht maar jullie zien daar duidelijk wat anders dan ik. Mezelf zien? Ja dag, dat geloof je toch zelf niet?

- Ik hou van kattenspeeltjes en vooral die die na een paar minuten helemaal uit elkaar liggen. Het is zo heerlijk om met die paar resterende tanden die je hebt, je helemaal uit te leven en dingen aan stukken te scheuren.

- Ik laat altijd iedereen weten dat ik op de bak ben geweest. In Duitsland was dat het allerleukst want dan rende ik met hoge snelheid de kamer in. Ik kon dan de bocht niet houden zodat mijn achterlijf slipte en mijn voetkussentjes op de marmeren vloer piepten. Gaaf, joh!

- Ben je ziek? Geen probleem, hoor. Ga jij maar lekker op de bank liggen dan hou ik de wacht.

- Ik heb een hekel aan officiële dingen. Mandjes die voor mij worden gekocht staan heel erg leuk in het interieur, hoor. Daar zal je mij niet over horen maar geef mij het nachtkastje maar. Lekker hard en stabiel en je trekt er onwijs veel aandacht mee omdat je baasjes je steeds maar in iets zachts willen hebben!

- Voor mij blijft geen deur gesloten. Prima als het vrouwtje naar de w.c. wil of zich wil douchen maar ik hou natuurlijk wel een oogje in het zeil. Vrouwen onder elkaar, zullen we maar zeggen. Het is toch ook gewoon gezellig? Vrouwen gaan overigens altijd samen naar de w.c.; dat weet toch iedereen?

Zo kunnen we wel een boek volschrijven met herinneringen aan dat 'gekke witte beest' of 'mijn kleine vriendje' zoals Bert haar altijd noemde.

We zullen haar vreselijk missen.