Typhoon Nuri

Ik heb al eens eerder over het fenomeen typhoon geschreven maar afgelopen vrijdag, 22 augustus, werd het toch wel ernstig.



Typhoon Nuri had op de Filippijnen al voor grote schade gezorgd en was nu op weg naar Hong Kong. Nu is dit het seizoen voor typhoons en maakten we ons in eerste instantie niet druk. Maar terwijl de donderdag verstreek, begon men toch lichtelijk ongerust te worden: de typhoon zou een direct hit hebben in Hong Kong.

Dat is wel degelijk iets om je zorgen over te maken. Meestal gaan deze orkanen langs Hong Kong op zo'n 100 tot 200 kilometer maar nu deze recht op Hong Kong afstevende, sloeg de paniek toe.

Iedereen op het werk had het erover en de wildste verhalen deden al de ronde. Signaal 10 (het hoogste signaal) zou worden afgegeven en de typhoon zou exact op Quarry Bay landen. Na wat doorvragen wist echter niemand precies waar dat laatste verhaal nu vandaan kwam en dat werd dus ook naar het land der fabelen verwezen.

Maar goed, een direct hit is wel degelijk ernstig. Wij hadden eigenlijk kaartjes gereserveerd voor The Dark Knight, de nieuwste Batman film voor vrijdagavond en die besloten we toch maar af te zeggen. De bioscoop zit namelijk in het gebouw waar ook ons kantoor zit en als er een typhoon is, kunnen we vanaf Sai Kung niet naar Hong Kong Island.

Voordat we gingen slapen was het nog steeds signaal 1 en er was ook nog geen wind maar bij het opstaan op vrijdag was het al redelijk stormachtig. Als er 's ochtends een signaal 8 wordt afgegeven, hoef je niet naar het werk en dus schakelden we eerst de t.v. aan. Nog steeds signaal 3! Dat was raar, want het werd buiten steeds heftiger. Na het speciale weerkanaal te hebben ingeschakeld, bleek er een bericht te zijn van de Hong Kong Observatory, zeg maar het KNMI hier dat zei dat voor 8 uur 's ochtends signaal 8 zou worden afgegeven.

Een beetje vreemd want als je dat al weet, waarom doe je dat dan niet meteen zodat mensen die ver moeten reizen naar hun werk, niet op pad gaan. Wij zagen het gelukkig op tijd en besloten om alles wat nog los was buiten, vast te sjorren.

Stoelen en bloempotten stonden al in de carport maar we hebben ook nog grote bloempotten die we niet kunnen tillen. We besloten om die verschuiven tot aan het hek van het zwembad zodat in ieder geval de potten uit de wind stonden.

Omdat er bananenplanten in die potten staan, vangen die veel wind en ik besloot de bladeren zoveel mogelijk naar binnen te vouwen om de planten zoveel mogelijk te beschermen. Terwijl ik dat allemaal stond te doen (het was gelukkig nog droog) werd ik al een paar keer bijna omver geblazen. Het was dus echt menens deze keer.

Na een laatste check ben ik naar binnen gegaan en het enige wat je dan nog kunt doen, is afwachten en hopen dat er geen ramen inwaaien.

Het werd heel heftig en terwijl het nog signaal 8 was, heb ik een paar filmpjes van geschoten om jullie daar een indruk van te geven. Bij een filmpje kun je heel goed horen wat een lawaai er is van de storm.



Op een gegeven moment werd er zelfs signaal 9 afgegeven waarbij ook de nodige waarschuwingen horen. Zo moet je in huis alle deuren dichtdoen voor het geval er ergens een raam inwaait, moet je kinderen in veilige ruimtes onderbrengen en moet je de ramen afplakken. Vanaf dat moment is het ineens niet zo leuk meer om een dagje vrij te hebben. Neem dat maar van me aan.


En omdat wij aan de kust wonen, spookt het hier altijd erger dan op Hong Kong Island waar de mensen van de laatste typhoon bijna niets gemerkt hebben. Wij zagen daarentegen van alles langsvliegen.

Elk kwartier waren er nieuwsuitzendingen op de lokale nieuwszenders en in de filmpjes kun je daarvan wat voorbeelden zien.


Na al dat lawaai en de storm was het ineens stil. Vreemd stil. We zaten in het oog van de typhoon. Het lijkt dan of alles weer normaal is maar niets is minder waar. Als de typhoon verder trekt, kom je uiteindelijk weer aan de rand van de typhoon en begint het feest weer van voren af aan. Dat gebeurde na zo'n drie uur.

Wat raar was, was dat op dat moment de wind ook was gedraaid. Eerst stond hij op de achterkant van het huis en nadat het oog voorbij was getrokken, stond hij pal op de voorkant. Dat was echter wel goed want daardoor konden we rustig gaan slapen.

De volgende ochtend was alles weer rustig en brak het zonnetje zelfs door.

De schade: verschillende meldingen van omgewaaide bomen en ingestorte steigers. Tientallen gewonden door vallend puin en omdat ze waren omgeblazen (die laatste groep betreft eigenwijze mensen die toch naar buiten gaan ondanks alle waarschuwingen).

Tot slot is er nog een dode te betreuren. Ook dat was echter een geval van eigen schuld. Deze man was met zijn vrouw gaan surfen (dan heb je dus niet een gaatje in je hoofd maar heb je gewoon geen hersens) en is in de golven verdwenen. Zijn lichaam is maandag pas gevonden.

Er zijn in Sai Kung windsnelheden van 148 kilometer per uur gemeten maar buiten wat regenwater dat onder de deuren naar binnen is geslagen, is bij ons gelukkig niets kapot gegaan.

Bij een collega die wat verderop woont, is echter heel veel water naar binnen geslagen door de wind en was er een modderstroom die de tuin van hun buren compleet bedolven heeft. Ook een grote boom van zo'n 100 jaar oud is omgegaan en heeft een enorme ravage aangericht.

Wat een avontuur.....

Anky wint Goud!

Doordat ik een prijsvraag op het werk had gewonnen, waren we aan twee kaartjes voor het Olympisch onderdeel dressuur vrije kür gekomen.

Ik had dit nog nooit live had gezien en het was ook het enige onderdeel van de paardensport dat ik graag wilde zien.

Wat een geluk dus dat ik nu net kaartjes won voor de dag waarop de dressuurfinale was.

Afgelopen dinsdag, 19 augustus was het dan zover.

Het zou om kwart over zeven 's avonds beginnen en dus vertrokken we op tijd vanaf kantoor, om vier uur. Dat was ruim van te voren maar gezien de ligging van het stadion in Sha Tin was het noodzakelijk om op tijd en ook nog eens voor de spits, weg te gaan.

Vanaf MTR station Tai Koo reisden we eerst naar Quarry Bay om over te stappen op de Tseung Kwan O lijn richting Yau Tong. Vanaf daar stapten we op de zogenaamde groene lijn om in Kowloon Tong over te stappen op de KCR East Rail, de trein, naar University. Bij University werden we al opgewacht door tientallen vrijwilligers die ons de bussen wezen die ons naar het stadion zouden brengen.

Het ging allemaal in een uiterst vriendelijke en professionele sfeer en je voelde je direct al welkom terwijl je toch overal veel politie zag.

Met de bus was het zo'n 10 minuten naar het stadion waar we ook weer welkom werden geheten. We mochten de kleur van onze vlaggetjes kiezen (oranje natuurlijk!) en kregen ook nog regenjassen, handdoekjes en verrekijkers uitgereikt.

De regenjassen hebben we gelukkig niet nodig gehad maar de handdoekjes waren niet slecht gezien de hitte (34 graden).

Eenmaal op het stadionterrein hebben we ons eerst even georiënteerd want er was van alles te doen. Zo kon je op de foto met een van de Fuwa, de mascottes van de Olympische spelen, je kon naar de Olympische shop, je kon pinnen, wedstrijdformulieren ophalen en je kon van alles te eten en te drinken krijgen.

Kortom, goed verzorgd.

Aangezien de zon nog volop scheen en het terrein weinig schaduw bood, besloten we eerst maar eens de innerlijke mens te verzorgen. Je moest daarvoor in de rij gaan staan en je bestelling opgeven en betalen waarna je je spulletjes bij het volgende loket kon afhalen.

Zoals gebruikelijk ging dat op z'n Hong Kong's met veel geschreeuw en gedoe. Ik denk dat de coördinator die alle bestellingen rondschreeuwde de volgende dag alleen nog heeft kunnen fluisteren!

Ondanks het enigszins chaotische verloop, kregen we onze bestelling precies zoals de bedoeling was dus het werkte in ieder geval wel.

Daarna was het snel de tent in, naar de verkoeling. Helaas waren wij niet de enigen die op dat idee waren gekomen en dus waren er geen zitplaatsen meer vrij. Het werd dus een statafeltje waar we onze hotdogs rustig hebben opgepeuzeld. Die waren overigens heerlijk.

We hadden nog aardig wat tijd maar besloten toch maar om rustig naar onze plaatsen te lopen. Op het terrein werd het namelijk steeds drukker en om midden in de zon te blijven staan, leek ons geen goed idee. De shop was ook uitgesloten want daar stond al een enorme rij voor en het enige dat je daar kon krijgen waren de pluche Fuwa in allerlei soorten en maten. Die kunnen we echter ook bij de Taste kopen dus om daar nu in de hitte voor in de rij te gaan staan, nee.

Het bleek dat onze plaatsen uit de zon lagen dus was het daar goed toeven. Onderhand was het entertainment ook al begonnen en trokken verschillende korpsen en dansers aan ons voorbij. Helaas voor die mensen waren er op dat moment misschien 50 mensen op hun plek dus viel er niet veel eer aan te behalen maar voor ons was het uiteraard wel aardig.

Vlak voor aanvang werd nog uitgelegd aan de hand van beelden waar je nu precies op moet letten bij de dressuur. Iedereen die mijn vorige artikeltje heeft gelezen, weet dat dat geen overbodige informatie was gezien het feit dat veel mensen er niets van begrepen en of in slaap waren gevallen (nu doen ze dat hier te pas en te onpas) of het stadion hadden verlaten.

Desondanks viel het ons op dat er maar weinig echte fans zaten. Veel mensen liepen weg om wat te eten en drinken terwijl bijvoorbeeld Isabell Werth aan de beurt was of waren heel druk met het maken van foto's van elkaar. Zoals ik in mijn eerdere bericht al schreef, is het feit dat je de Olympische Spelen ben geweest belangrijker dan dat je erover kunt vertellen.

Wij hebben er in ieder geval wel van genoten want het was spannend. Na de verplichte kür stond Isabell Werth eerste en Anky van Grunsven stond daar een halve punt achter. Dat is op zich niet veel maar als je met twee kanjers en dus hoge scores te maken hebt, is dat toch wel anders.

In de laatste ronde moest eerst Isabell haar kür doen, Anky was de laatste. Het paard van Isabell, Satchmo is verschrikkelijk elegant en haar kür was om van te watertanden. Totdat Satchmo het op zijn heupen kreeg en vlak voor onze tribune heel nerveus werd. Hij draaide, liep achteruit en zakte door zijn achterbenen. Het leek echt even of hij zou gaan bokken of op hol zou slaan en iedereen hield de adem in. Isabell kreeg hem weer onder controle maar het ging heel erg moeizaam.

Desondanks scoorde ze nog ruim en was Anky nog helemaal niet zeker van een overwinning.

Toen was Anky aan de beurt. We zagen haar aan komen rijden en konden zien dat ook Salinero niet rustig was. Nagelbijten en bidden was het enige wat we konden doen.

Het viel ons op dat in vergelijking met Satchmo, Salinero een totaal ander paard is. Hij is grover gebouwd en wat bonkiger in stijl. Meer een stoere hengst die veel kracht uitstraalt.

Alles ging goed maar zou het goed genoeg zijn?

Dat antwoord kregen we toen Anky aan het eind van de kür haar teugels liet vieren en een wijds armgebaar maakte waaruit bleek dat zij er in ieder geval wel van overtuigd was dat het goud was.

Even later werd dat ook door de jury bevestigd en had ze in de totaalscore uiteindelijk twee volle punten meer dan Isabell. Goud dus en reden voor een feestje!

Ineens werd het duidelijk dat er best wel veel Nederlanders in het stadion zaten die ook nog eens bij elkaar zaten. De rood-wit-blauwe vlaggen gingen de lucht in en er werd uit volle borst gezongen. Er was aan de overkant een deinende oranje vlek die heel aanstekelijk op de rest van het publiek werkte.

Wij waren helaas maar met een paar verspreide Nederlanders en we hadden niet eens oranje aan maar toen ik voor de huldiging naar beneden liep om daar foto's te maken en Anky uit volle borst toejoelde, werkte ook dat aanstekelijk om mijn 'buren' die enthousiast meejoelden. Leuk!

Daarna was het tijd voor de huldiging en een ererondje en toen was de koek op. Een heerlijke avond in een super atmosfeer en ook nog eens goud voor Nederland. Wat wil je nog meer?

Spannende tijden

Drie dingen hebben ons de afgelopen weken bezighouden:

- De terugkeer van Bert;
- Olympische Spelen;
- Lai See en dr. David.

Terugkeer Bert naar Hong Kong

Zoals jullie weten, werd Bert eind juni geveld door een beroerte die leidde tot een ziekenhuisopname van een week, gevolgd door vier weken revalidatie. Ik kan jullie melden dat hij praktisch helemaal is hersteld en dat hij daarom vorige week zaterdag weer terug was in Hong Kong.

Na overleg met de arts in Duitsland is wel besloten om in ieder geval twee weken alleen maar halve dagen te werken om hem niet direct teveel te belasten. De eerste dag was gepland voor afgelopen woensdag.

Het lot had echter anders beschikt want doordat er een typhoon over Hong Kong raasde (en daar is geen woord teveel aan gezegd!) werd 's ochtends signaal 8 (zie mijn eerdere berichten) afgegeven en daarmee bepaald dat niemand z'n huis mocht verlaten. Het spookte de hele dag door en dus hebben wij deze extra vrije dag nog even benut om heerlijk lui op de bank te hangen en DVD's te kijken.

Donderdag was het over met de pret en kon het echte werk beginnen. Dat betekent dat Bert wel meerijdt naar het MTR station 's ochtends maar dan linea recta naar de fitnessstudio gaat om te trainen. Na de lunch is hij dan op kantoor en werkt keurig vier uur en niet langer. Het is nu ook zaak om daar heel strikt in te zijn want als het aan de managers ligt, worden alle opgelegde condities die door de artsen zijn opgelegd, binnen no-time genegeerd. Je bent immers terug en weer beschikbaar. Tot nu toe houden we dit echter goed onder controle en dat moet ook. We willen immers niet dat dit nog eens gebeurt.

Deze eerste dag was uiteraard best pittig en het was Bert goed aan te zien dat het allemaal behoorlijk vermoeiend was.

Kleine probleempjes zijn er nog met het korte-termijn geheugen en dat is soms best vreemd. Dan heb ik hem wat verteld en een uur later is hij dat echt vergeten. Maar zoals Cruijff al zei: 'Elk nadeel heb z'n voordeel'. Ik heb er namelijk helemaal geen probleem mee als Bert zich niet meer kan herinneren of ik dat ene paar schoenen nu wel of niet gekocht heb!

Het andere probleem is dat hij nog steeds geen compleet gevoel in zijn linker bovenarm heeft. Hij voelt wel dat iemand hem aanraakt maar niet wat die persoon dan doet, bijvoorbeeld knijpen of kietelen. In Duitsland hadden de artsen al gesuggereerd om accupunctuur te proberen, vooral omdat je hier de echte experts bij de hand hebt. We moeten dus eens zien waar we een goede vinden.

Al met al moet ik zeggen dat het net lijkt of er niets is gebeurd met Bert buiten dan het feit dat hij dagelijks een asprine in moet nemen als voorzorgsmaatregel.

We zijn nu druk bezig met het plannen van onze vakantie naar Thailand want sinds Kerst hadden we ook wegens zijn project, nog niet de gelegenheid om eens even heerlijk te ontspannen. Dat gaan we nu dus maar eens even doen. Begin september gaan we daarom twee weken naar Bangkok.

Olympische Spelen in Beijing

Zoals was te verwachten, staat de boel hier op z'n kop vanwege de Spelen. We zitten dan weliswaar redelijk ver weg van Beijing maar ook Hong Kong heeft een onderdeel van de Spelen: de paardensport (zie ook mijn eerdere berichten). In het Engels heet dat overigens Equestrian, dit even ter informatie omdat het een woord is wat ik zelf nog nooit was tegen gekomen.

Er valt al veel over te zeggen ook al zijn de Spelen net pas begonnen.

Zo was er de spectaculaire opening die zijn weerga niet kende: 2008 drummers die aanvingen met het openingsspektakel, meer dan 83.000 stuks vuurwerk, Lang Lang die prachtig piano speelde, vele culturele aspecten van het oude China en de vier grote uitvindingen: het kompas, de schrijf- en boekdrukkunst en uiteraard het vuurwerk. Dat alles gecombineerd met het nieuwe China dat zich kenmerkt door hoogstaande kennis van technologie.

De computeranimaties die het deden voorkomen of er een muur aan water van het dak van het stadion naar beneden liep maar ook de animaties rondom de enorme papierrol waren om van te watertanden.

Wij hebben dit gewoon thuis gekeken. Er was via adidas geregeld dat we de opening in een sportbar in Wanchai konden kijken maar dat is voor ons redelijk ver weg en zou hebben betekend dat we 's nachts met een taxi naar huis hadden moeten gaan omdat er dan geen MTR meer rijdt. Bovendien is de kans dat je echt wat van de opening meekrijgt ook niet gegarandeerd omdat het dan natuurlijk erg druk is.

Thuis kijken dus. De vraag die daarop volgde was welk kanaal dit zou uitzenden. We hebben namelijk een heel arsenaal aan sportzenders. Donderdag kwam Bert er echter achter dat er maar een zender is die de Spelen uitzendt, en dat wij dit kanaal niet kunnen ontvangen. Wij kijken namelijk tv via internet en dat is verbonden met NOW TV. Niets mis mee maar het heeft zijn beperkingen dus.

Bert had op donderdag daarom via e-mail contact gezocht met NOW TV en kreeg het onthutsende antwoord dat we dan eerst moesten checken of we een bepaalde digitale connectie in huis hadden. Als dat zo was, konden we overschakelen op hun HD-TV pakket en op die manier dan de zender TVB Pearl toch ontvangen.

Ik vond het een vreemd verhaal; je kunt de zenders (die gratis zijn) via het internet niet ontvangen tenzij je de HD-TV set top box hebt? Ik besloot daarom eens wat rond te vragen bij de collega's. De gouden tip kwam uiteindelijk van mijn collega Alain Hsiao, die enorm veel weet van alles wat met electronica en dergelijke te maken heeft. Hij vertelde dat hij exact hetzelfde probleem had. Omdat in zijn huis naast de internet-aansluiting ook kabelaansluitingen waren voorbereid, had hij het probleem met een simpele antennekabel opgelost.

Het klonk bijna te mooi om waar te zijn maar het was het proberen waard, zeker omdat de opzet via NOW TV wel even zou gaan duren en het nodige extra zou gaan kosten.

De zoektocht was nu dus naar een antennekabel. Eenvoudig, denk je dan. Even naar een Chinese Mediamarkt, Expert of vergelijkbare winkel en klaar is Kees. Nou, niet dus. In Hong Kong kun je in zulke zaken alleen de apparatuur kopen, de kabels moet je ergens anders halen. Het probleem is dan waar dat 'ergens anders' precies is. De winkel kan je daar normaal gesproken niet mee helpen. De mensen daar zijn uitsluitend bezig met het verkopen van spullen (en hebben 9 van de 10 keer niet eens verstand van zaken zoals we zelf al meerdere keren hebben gezien).

Gelukkig heeft mijn nieuwsgierige aard ook z'n voordelen en wist ik een zaak in 'ons' gebouw die het naar alle waarschijnlijkheid wel verkocht: Apita. Dit is een warenhuis vergelijkbaar met de V&D zoals die vroeger was in Nederland. Op vrijdag na het werk ben ik snel daar naar binnen gegaan en voor 35 Hong Kong Dollar (3 Euro en een beetje) hebben we via onze kabelaansluiting nu de verbinding met TVB Pearl. Snel & simpel, precies zoals ik het graag zie!

Zoals ik al eerder vermeldde hebben we hier in Hong Kong ook een beetje Olympische Spelen met de paardensport. Je verwacht dat de belangstelling hiervoor niet zo bijzonder groot is maar het tegendeel bleek waar toen de kaartjes in de verkoop gingen. Binnen een dag was alles uitverkocht en ik zag mijn wens om de dressuur te zien, in rook opgaan.

Maar nu komt HET voorbeeld van de oppervlakkigheid van de Hong Kong'ers: vanmorgen stond er een artikel in de SCMP over het onderdeel dressuur. Een prachtige foto stond erbij waar je drie mensen diep in slaap op de tribune zag zitten. Het was vanwege de warmte om half zeven 's ochtends begonnen maar tegen tien uur was het stadion al voor twee derde leeggestroomd. Toen de krant wat mensen interviewde waren de typische kommentaren dat de mensen dachten dat de ruiters met hun paarden aan het opwarmen waren door van de ene kant naar de andere kant van het parcours te lopen maar dat bleek het evenement zelf te zijn. Hoogst verontwaardigd waren de toeschouwers.

Hieruit blijkt weer dat deze mensen koste wat kost kaartjes moeten hebben om tegen hun familieleden en vrienden op te kunnen scheppen over het feit dat ze bij de Olympische Spelen zijn geweest. Maar zich verdiepen in het onderdeel zelf, ho maar. Zien en gezien worden, dat is het motto.

Voor wat betreft mijn wens om erbij te zijn, is er goed nieuws: via een interne competitie heb ik twee kaartjes voor het onderdeel free-style gewonnen en dus zitten wij op 19 augustus toch in het stadion in Sha Tin. Ik beloof jullie dat ik niet in slaap zal vallen!

Lai See en dr. David

Wij hebben een uitermate vriendelijke man als dierenarts, beter bekend als dr. David (Gething). Hij heeft een dierenziekenhuis op het eiland en heeft een mobiele praktijk waardoor hij altijd aan huis komt. Een perfecte opzet want zo heb je de minste stress voor je huisdieren. Voor DJ en Iepie werkte dat altijd prima.

Maar zoals jullie weten, hebben wij twee nieuwe katten die een verleden als straatkat met zich meebrengen en daar ligt het, zoals we nu gemerkt hebben, een beetje anders.

Een voorproefje daarvan kreeg ik begin juni al toen Lai See zijn laatste inenting kreeg die hem beschermd tegen allerlei griezelige kattenkwalen. Lai See was toen nog redelijk klein maar al behoorlijk sterk en ik waarschuwde dr. David dus al dat hij zich moest voorbereiden.

Helaas trapte dr. David in de lieve uitstraling van Lai See. Op het moment dat hij Lai See van mij overpakte, veranderde dit lieve, poezelige kitten in een vechtmachine waarvan alle haren rechtop stonden en alle nagels en tanden als stiletto's te voorschijn waren gekomen. Voordat dr. David goed en wel besefte wat er gebeurde, werden alle wapens in de stand 'Volle Kracht Vooruit' gezet en de aanval ingezet. De dokter moest loslaten waarbij Lai See op mijn blote voeten landde en even heerlijk zijn nagels in mijn tenen boorde. Het bloed gutste eruit.

De dader vluchtte naar boven en het was aan mij om hem weer op te halen. Het is dat ik mijn spullen hier niet heb maar ik kreeg de neiging om mijn schermkleding aan te trekken! Na een half uurtje was het monstertje opgespoord en hield ik hem bij me om hem in ieder geval op een acceptabel en handelbaar niveau te houden. Een verdere check-up was niet mogelijk maar de injectie zat erin.

Afgelopen vrijdag moest dr. David dus weer aan de slag want Lai See heeft al een tijdje last van diaree. Deze keer had ik hem beter onder controle maar verder dan het onderzoeken van zijn buik, longen en hart kwam dr. David ook deze keer niet. Het was gelukkig genoeg om de diagnose te stellen.

Helaas houdt het in dat Lai See een kuur van vijf dagen met tabletten nodig heeft. Tabletten.....

We hebben het geprobeerd, echt. Maar hij wordt zo gigantisch wild dat hij zelfs door ons beiden niet te houden was. Stel je voor: een kitten ter grootte van een dames handtas en wij kunnen hem als twee volwassenen niet houden. We hebben daarom besloten om hem de tabletten te geven door ze volledig fijn te malen en door zijn eten te doen. Lijkt makkelijk maar is het niet want hij ruikt het en als hij vermoedt dat er wat mee is, laat hij het staan.

Dr. David had hierop al gerekend en ons voor de zekerheid tabletten gegeven voor 10 dagen zodat we de helft ter beschikking hebben voor mislukte pogingen. Hier is dus duidelijk een dierenarts met ervaring aan het werk.

Als positieve afsluiter kwam van hem nog de opmerking dat hij met Michael soortgelijke ervaringen heeft. Ik geloof dus dat ik maar een paar honkbalhandschoenen ga aanschaffen!