Anky wint Goud!

Doordat ik een prijsvraag op het werk had gewonnen, waren we aan twee kaartjes voor het Olympisch onderdeel dressuur vrije kür gekomen.

Ik had dit nog nooit live had gezien en het was ook het enige onderdeel van de paardensport dat ik graag wilde zien.

Wat een geluk dus dat ik nu net kaartjes won voor de dag waarop de dressuurfinale was.

Afgelopen dinsdag, 19 augustus was het dan zover.

Het zou om kwart over zeven 's avonds beginnen en dus vertrokken we op tijd vanaf kantoor, om vier uur. Dat was ruim van te voren maar gezien de ligging van het stadion in Sha Tin was het noodzakelijk om op tijd en ook nog eens voor de spits, weg te gaan.

Vanaf MTR station Tai Koo reisden we eerst naar Quarry Bay om over te stappen op de Tseung Kwan O lijn richting Yau Tong. Vanaf daar stapten we op de zogenaamde groene lijn om in Kowloon Tong over te stappen op de KCR East Rail, de trein, naar University. Bij University werden we al opgewacht door tientallen vrijwilligers die ons de bussen wezen die ons naar het stadion zouden brengen.

Het ging allemaal in een uiterst vriendelijke en professionele sfeer en je voelde je direct al welkom terwijl je toch overal veel politie zag.

Met de bus was het zo'n 10 minuten naar het stadion waar we ook weer welkom werden geheten. We mochten de kleur van onze vlaggetjes kiezen (oranje natuurlijk!) en kregen ook nog regenjassen, handdoekjes en verrekijkers uitgereikt.

De regenjassen hebben we gelukkig niet nodig gehad maar de handdoekjes waren niet slecht gezien de hitte (34 graden).

Eenmaal op het stadionterrein hebben we ons eerst even georiënteerd want er was van alles te doen. Zo kon je op de foto met een van de Fuwa, de mascottes van de Olympische spelen, je kon naar de Olympische shop, je kon pinnen, wedstrijdformulieren ophalen en je kon van alles te eten en te drinken krijgen.

Kortom, goed verzorgd.

Aangezien de zon nog volop scheen en het terrein weinig schaduw bood, besloten we eerst maar eens de innerlijke mens te verzorgen. Je moest daarvoor in de rij gaan staan en je bestelling opgeven en betalen waarna je je spulletjes bij het volgende loket kon afhalen.

Zoals gebruikelijk ging dat op z'n Hong Kong's met veel geschreeuw en gedoe. Ik denk dat de coördinator die alle bestellingen rondschreeuwde de volgende dag alleen nog heeft kunnen fluisteren!

Ondanks het enigszins chaotische verloop, kregen we onze bestelling precies zoals de bedoeling was dus het werkte in ieder geval wel.

Daarna was het snel de tent in, naar de verkoeling. Helaas waren wij niet de enigen die op dat idee waren gekomen en dus waren er geen zitplaatsen meer vrij. Het werd dus een statafeltje waar we onze hotdogs rustig hebben opgepeuzeld. Die waren overigens heerlijk.

We hadden nog aardig wat tijd maar besloten toch maar om rustig naar onze plaatsen te lopen. Op het terrein werd het namelijk steeds drukker en om midden in de zon te blijven staan, leek ons geen goed idee. De shop was ook uitgesloten want daar stond al een enorme rij voor en het enige dat je daar kon krijgen waren de pluche Fuwa in allerlei soorten en maten. Die kunnen we echter ook bij de Taste kopen dus om daar nu in de hitte voor in de rij te gaan staan, nee.

Het bleek dat onze plaatsen uit de zon lagen dus was het daar goed toeven. Onderhand was het entertainment ook al begonnen en trokken verschillende korpsen en dansers aan ons voorbij. Helaas voor die mensen waren er op dat moment misschien 50 mensen op hun plek dus viel er niet veel eer aan te behalen maar voor ons was het uiteraard wel aardig.

Vlak voor aanvang werd nog uitgelegd aan de hand van beelden waar je nu precies op moet letten bij de dressuur. Iedereen die mijn vorige artikeltje heeft gelezen, weet dat dat geen overbodige informatie was gezien het feit dat veel mensen er niets van begrepen en of in slaap waren gevallen (nu doen ze dat hier te pas en te onpas) of het stadion hadden verlaten.

Desondanks viel het ons op dat er maar weinig echte fans zaten. Veel mensen liepen weg om wat te eten en drinken terwijl bijvoorbeeld Isabell Werth aan de beurt was of waren heel druk met het maken van foto's van elkaar. Zoals ik in mijn eerdere bericht al schreef, is het feit dat je de Olympische Spelen ben geweest belangrijker dan dat je erover kunt vertellen.

Wij hebben er in ieder geval wel van genoten want het was spannend. Na de verplichte kür stond Isabell Werth eerste en Anky van Grunsven stond daar een halve punt achter. Dat is op zich niet veel maar als je met twee kanjers en dus hoge scores te maken hebt, is dat toch wel anders.

In de laatste ronde moest eerst Isabell haar kür doen, Anky was de laatste. Het paard van Isabell, Satchmo is verschrikkelijk elegant en haar kür was om van te watertanden. Totdat Satchmo het op zijn heupen kreeg en vlak voor onze tribune heel nerveus werd. Hij draaide, liep achteruit en zakte door zijn achterbenen. Het leek echt even of hij zou gaan bokken of op hol zou slaan en iedereen hield de adem in. Isabell kreeg hem weer onder controle maar het ging heel erg moeizaam.

Desondanks scoorde ze nog ruim en was Anky nog helemaal niet zeker van een overwinning.

Toen was Anky aan de beurt. We zagen haar aan komen rijden en konden zien dat ook Salinero niet rustig was. Nagelbijten en bidden was het enige wat we konden doen.

Het viel ons op dat in vergelijking met Satchmo, Salinero een totaal ander paard is. Hij is grover gebouwd en wat bonkiger in stijl. Meer een stoere hengst die veel kracht uitstraalt.

Alles ging goed maar zou het goed genoeg zijn?

Dat antwoord kregen we toen Anky aan het eind van de kür haar teugels liet vieren en een wijds armgebaar maakte waaruit bleek dat zij er in ieder geval wel van overtuigd was dat het goud was.

Even later werd dat ook door de jury bevestigd en had ze in de totaalscore uiteindelijk twee volle punten meer dan Isabell. Goud dus en reden voor een feestje!

Ineens werd het duidelijk dat er best wel veel Nederlanders in het stadion zaten die ook nog eens bij elkaar zaten. De rood-wit-blauwe vlaggen gingen de lucht in en er werd uit volle borst gezongen. Er was aan de overkant een deinende oranje vlek die heel aanstekelijk op de rest van het publiek werkte.

Wij waren helaas maar met een paar verspreide Nederlanders en we hadden niet eens oranje aan maar toen ik voor de huldiging naar beneden liep om daar foto's te maken en Anky uit volle borst toejoelde, werkte ook dat aanstekelijk om mijn 'buren' die enthousiast meejoelden. Leuk!

Daarna was het tijd voor de huldiging en een ererondje en toen was de koek op. Een heerlijke avond in een super atmosfeer en ook nog eens goud voor Nederland. Wat wil je nog meer?