Bert opnieuw in het ziekenhuis...

Bert bezorgde mij vorige week de schrik van mijn leven door op straat in Sai Kung tegen de vlakte te gaan nadat we net de dokter hadden bezocht omdat hij zo'n hoge koorts had. Omdat dit uitdraaide op een wel heel bijzondere Hong Kong ervaring, heb ik hem gevraagd zelf een stukje hierover te schrijven.

Opname in een openbaar ziekenhuis in Hong Kong


De voorgeschiedenis

Het is mijn voorrecht om zo vlak voordat we weer terug gaan naar Duitsland ook nog een stukje te schrijven voor de blog........echter wel een bijzonder stukje. Het gaat over een van de dingen die we beiden wilden vermijden (het ziekenhuis hier en een voedselvergiftiging).

Voordat ik zakelijk naar Duitsland vloog had ik een dag bijzonder hoge koorts en een latent onaangenaam gevoel op mijn borst. Ik had daarvoor de dokter bezocht maar zij vond niets ernstigs. De week in Duitsland verliep goed, dus geen verdere zorgen. Nadat ik terug was in Hong Kong op maandag raasden we zoals gebruikelijk door de week. Een bezoek aan de paarderennen, een lange avond werken.....toen liepen we toch even tegen de lamp.....

Woensdagnacht voelde ik me niet super, maar Monica was erg ziek – als gevolg van wat een voedselvergiftiging leek te zijn -. Op donderdag werkte ik van huis om een beetje uit te zieken en ook Monica bleef thuis om aan te sterken van haar nachtelijke avontuur. Beetje hoesten, beetje zweterig... maar verder voelde ik me o.k.

Op vrijdag voelde ik me nog niet 100% na een nacht hoesten.....dus weer naar de dokter. Het leek wederom dat mijn longen vrij waren maar ik kreeg toch een soort drankje met codeïne mee om in ieder geval beter te kunnen slapen. Daarna weer naar huis om uit te zieken. Weer zweterig en hoestend de dag door. Monica kwam ook vroeger thuis omdat ze ook nog niet helemaal hesteld was.

Het hele weekend stond in het teken van mijn gezondheid. Vrijdagnacht – koorts, zaterdagnacht – hogere koorts...... (vijf maal per nacht je t-shirt vervangen, een maal het complete beddegoed) dus op zondagochtend toch maar weer naar de dokter om te kijken of ik maandag wel zou kunnen werken.

De dokter had haar praktijk in Sai Kung. Ze was nieuw voor ons want tot zover hadden we een dokter bezocht in de buurt van het werk. Ik moest gelijk een ‘Hong Kong’ mondkapje voor om te voorkomen dat andere mensen besmet zouden worden. Dit is nog een overblijfsel van SARS waarbij mensen kunnen worden besmet door het hoesten van iemand anders.

Na een uitgebreid onderzoek vond ze het toch beter dat ik even naar het ziekenhuis zou gaan om een longfoto te laten maken. Ze had een licht vermoeden dat ik een verborgen longonsteking had. “Ben je ermee akkoord om naar het Tsueng Kwan O ziekenhuis te gaan, vroeg ze”. Dat was voor mij wel ok, voor een rontgenopname – het was immers lekker dichtbij.

De commotie:

Toen ik naar buiten kwam was Monica net klaar met boodschappen doen. Ze zou de auto even uit de parkeergarage halen en het leek haar beter als ik beneden even zou wachten zodat ik niet de trappen op hoefde.

Het idee was dat we de boodschappen dan even thuis af zouden zetten en dan de röntgenopname zouden maken. Maar het mocht niet zo zijn. Wachtend op Monica hing ik een beetje over een stalen hekje bij de parkeergarage. Hé wat was dat nou, ik werd in een keer tamelijk licht in het hoofd...en voordat ik het wist lag ik op de straat. Omstanders schoten meteen te hulp en belden meteen een ziekenwagen. De nietvermoedende Monica kwam naar beneden gereden en schrok zich natuurlijk rot.

We zijn vervolgens weer kort bij de dokter naar binnen gegaan waar ik me snel weer beter voelde. De ziekenwagen was aanwezig in 5-8 minuten, echt heel snel. De dokter had intussen m'n bloeddruk en hartslag opgenomen en die gegevens aan de broeders gegeven.

Met die informatie op zak werd ik ingeladen en ging de reis naar het ziekenhuis. In de ziekenwagen dacht ik nog wel, 2008 lijkt niet een topjaar te zijn. Zo ben ik bijna nooit ziek, zo twee keer in een jaar in een ziekenhuis.


De initiele opname:

In het ziekenhuis aangekomen werd ik snel vervoerd naar de spoedafdeling. De spoedafdeling is een grote viekante ruimte met een soort desk in het midden en alle posities voor inkomende patienten eromheen. Ik moest natuurlijk even snel vertellen wat mij overkomen was en kreeg het gebruikelijk spervuur aan vragen op me af – allergieën, ziektes in de familie etc. Op het zelfde moment werd de naald ingebracht voor het infuus (ik bleek uitgedroogd te zijn) en werd bloed bij me afgenomen. De registratie ging zeer snel en efficiënt, ze hadden alleen mijn Hong Kong identiteitsbewijs nodig en toen was alles al geregeld.

Ik kreeg een groen papiertje in mijn hand gedrukt, dat was de rekening werd me gezegd. Oh dacht ik dat moet de ziekenwagen zijn dan.....
Na enige tijd wachten werd mijn bed naar de röntgenafdeling gereden. Ik mocht op bed blijven en ik kreeg een plaat achter mijn rug, even lachen....de foto was gemaakt.

De verwachting was dat als het röntgenbeeld goed zou zijn dat ik met medicatie weer diezelfde avond naar huis zou mogen – ja in sprookjes gebeuren die dingen wel.....

Intussen verbaasde ik mij over de vele activiteiten in dit vierkant. Er liep een dame rond met een microfoon(!) die bepaalde dingen zat om te roepen, iedereen liep door elkaar heen als een stel mieren, er was veel kabaal en ze liepen allemaal op de verkeerde sportschoenen (ja sorry, ik kan het niet laten). En natuurlijk het is Hong Kong dus 10 dingen gaan tegelijkertijd – maar het leek er in ieder geval wel vakkunding aan toe te gaan.

Ik ging er nog steeds vanuit dat ik 's avonds weer thuis zou zitten......echter de dokter boorde die hoop snel de bodem in. De röntgenfoto liet weliswaar niets zien, maar dat kwam wel meer voor bij beginnende onstekingen of infecties. Echter, ik bleek nog steeds koorts te hebben en de dokter wilde me houden voor observatie en verdere behandeling. Ok, slik, dus een nachtje hier blijven...in al die drukte.

De observatieruimte

Ik werd vervolgens naar de observatieruimte gebracht. De ruimte was tamelijk groot. Er stond een grote balie in waar het verplegend personeel zat en rondom die balie stonden de naar schatting 20 bedden met ongeveer 15 patiënten.

Zo’n 20 man keek me aan of beter gezegd staarde me aan en bleef dat doen zolang ik aanwezig was. Het is waarschijnlijk tamelijk bijzonder dat een westerling in zo'n lokaal ziekenhuis wordt opgenomen. Dat is op zich ook niet zo verwonderlijk: het is een lokaal ziekenhuis in de New Territories waar veel oudere mensen werden binnengebracht die gezien hun huidskleur en kleding niet veel in aanraking komen met Gweilo's oftwel 'witte geesten'.

Enfin, normaal ga je naar een ziekenhuis om beter te worden. Ik had echter niet het idee dat men in deze omgeving beter kon worden. Mensen spraken niet met elkaar maar schreeuwden met elkaar (inclusief personeel) – en schreeuwen is echt schreeuwen in Hong Kong. Constant reden karretjes heen en weer die veel kabaal maakte. Iedereen had zijn mobieltje mee en er werd dus ook regelmatig gebeld (inclusief de verstoring met de luide beltonen). En er stond een gezamelijke TV – voor de bezoekers, die blijkbaar maar één knop had: harder (je moet de rest van die hinderlijke geluiden toch overstemmen, nietwaar?). Het leek erop dat de bezoekers belangrijker waren dan de mensen die er lagen.

Na een aanwezigheid van enkele uren werd het tijd om het toilet eens op te zoeken. Ik vroeg de verpleging waar ik de toiletten kon vinden maar er bleek maar een van de verpleging redelijk Engels te spreken; met de anderen kon ik net zo goed Nederlands spreken want ze verstonden het toch niet. Eenmaal in het toilet – hé, geen toiletpapier, weer terug dan naar de de balie. Dat kwam gelukkig toch nog goed.

Bij het eten kon ik kiezen uit rijst en rijst (congee). Typisch smakeloos Chinees voedsel. Ik heb het wel opgegeten want ik moest toch wat eten. Ik had alleen een krentenbol gegeten sinds mijn ontbijt. Dus dan eet je op een gegeven moment alles wel....

's Avonds kwam de dokter langs om me het goede nieuws te brengen dat ik nog een nachtje van dit vijf sterren reservaat gebruik mocht maken. Ik zei tegen de dokter “maar dokter niet om u te beledigen maar ik kan toch geen oog dicht doen in dit kabaal, ik moet toch beter worden’. De dokter zei dat dit een doorsnee Hong Kong ziekenhuis was, en dat een particuliere verzekering geen verschil maakte......echter hij leek het toch te begrijpen.... Als ik wilde kon ik op de kinderkamer blijven alleen dan zonder televisie.

Dat leek me perfect dus binnen vijf minuten lag ik in een kamertje aansluitend op de afdeling naast een wieg, zonder ramen en een beetje kouder maar ok.

Toen kwam Monica nog langs om me mijn spulletjes te brengen. Zoals gewoonlijk had ze dat perfect georganiseerd en was ik goed verzorgd met douchespullen, muziek een boek.... Toen werd het bedtijd en dacht ik een relatief rustige nacht tegemoet te gaan......ook ik maak blunders in mijn inschattingen......


De nacht

Ik had me zo goed en zo kwaad als het ging geïnstalleerd voor de nacht. Zo goed en kwaad: ik kon maar op een kant liggen zonder extreem te hoesten, ze hadden alleen maar een deken – dus je lag niet onder een zachter laken....en ik had nog een infuus in dat natuurlijk in de weg zat. Maar verder kon er niets mis gaan, ik lag op een kamertje met een deur ervoor – dus het grootste deel van het kabaal werd gefilterd – zo een redelijk goede nachtrust lag in het verschiet.......
Mis, mis, mis.....

Na de gebruikelijk storingen van het meten van temperatuur, bloeddruk en zuurstofgraad in het bloed – gingen mijn oogjes dicht. Nog geen tien minuten later kwam iemand van het verplegend personeel langs en vertelde mij dat het niet toegestaan was door de zuster om de deur dicht te houden. Slecht nieuws vertel je in Hong Kong overigens altijd door te verwijzen naar een ander (de dokter, de zuster, de baas) – zodat je zelf geen verantwoording hoeft af te leggen.

Daar ging mijn rust. Elk kwartier kwamen de karretjes weer voorbij, elke vijf minuten was verplegend personeel naar elkaar aan het schreeuwen, elke 10 minuten ging er een soort alarm af (piep, piep, piep.....), tot een uur 's nachts bleven de mobiele telefoons rinkelen, elk uur werd ik “gemeten”, elke zoveel tijd werd mijn infuus weer vervangen, elke zoveel tijd ging de afdelingstelefoon af.......en dan praten we nog niet over snurken, een kind wat schreeuwend behandeld werd etc...... Al met al heb ik twee maal een kwartier geslapen en tegen ontbijt tijd ook nog iets meer dan 30 minuten. Alles in naam van de genezing.

Ik had net nog wat schamper gesproken over meten. Dat gebeurt ook op de Hong Kong wijze. Alles moet tegelijk binnen een minuut – zuurtstof in bloed, temparatuur en bleoddruk. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik gedurende de nacht twee keer een bijzonder rare waarde had (ze meten ook nog met een kleine manchet terwijl dat met mijn arm echt niet gaat). Afijn ik was er zelf bij en kon de correcties doorvoeren.....


De ochtend

Heerlijk onbijt! Je kon kiezen tussen een klef rijstepapje en een net zo klef ander rijstepapje. Toen ik vroeg om suiker of zout (er zat geen snuf zout of suiker in) vertelde de hoofdzuster mij dat ze dat hier absoluut niet hadden en dat het heel gezond was. Monica was gelukkig weer de reddende engel geweest. Ze had fruit meegenomen dus ik kon een banaan door het papje mengen en daarmee kon ik tot een enigszins verteerbare combinatie komen.

Bloed afnemen is niet een van mijn hobbies, zeker ook omdat de aderen bij mij moeilijk te vinden zijn – ik ben een speciaal geval. Maar natuurlijk moest dat ook hier weer gebeuren voor de verdere onderzoeken. Het werd gedaan door een vampier in opleiding. Ik vertelde haar dat het beter was als ik liggen ging bij bloed afnemen, dat werkt het beste voor mij. Ze vroeg mij vervolgens (ik de held) of ik haar dit wel toevertrouwde, dat hielp nou niet echt om mij een beter gevoel te geven – maar gelukkig werkte het in een keer.

Nu dan maar douchen, dacht ik. Ik voelde me behoorlijk vies na zoveel uren in bed. Ik vroeg aan de balie waar ik me kon douchen. Paniek, ik kon niet gaan douchen. Meteen werd in de achtergrond een hogere autoriteit gebeld (de dokter waarschijnlijk). Na enige tijd wachten werd mij gezegd dat het wel goed was en dat een van het verplegend personeel de douche klaar had gemaakt. Behalve een kapote douchekophouder was het douchen prettig en ik kwam herboren terug.


Hoe word ik ontslagen?

De dokter kwam weer langs en zei dat ik mogelijk naar huis kon als mijn situatie zich zou stabiliseren gedurende die dag. Ik voelde mij goed door het infuus en de medicijnen, ondanks mijn geweldige nacht – ik was hoopvol.

Toen begon het lange wachten. Mijn boek was uit, dus hoe ga je de dag doorkomen. Ik heb gedurende de dag maar veel muziek geluisterd. En me verder onderworpen aan de metingen. De metingen waren constant goed, hoewel ik was een beetje zenuwachtig dat mijn temperatuur weer zou stijgen en dat ik nog wat langer 'mocht' blijven.

Mijn laatste meting kwam onverwacht. Mijn oren waren nog warm van het muziek luisteren, en ja hoor mijn temperatuur was weer te hoog........ De slecht sprekende dame kon ik ervan overtuigen om een aantal minuten later nogmaals een meting uit te voeren. Gelukkig de oren waren weer op normale temperatuur en ik was koortsvrij. Van de dokter mocht ik naar huis. Joepie, joepie...

Ik moest nog wel even medicijnen ophalen. Ik kwam in een ruimte met meerdere loketten waar ik mijn medicijnbriefje moest afgeven en kon gaan zitten naast de ongeveer 70-100 andere mensen. Wederom een voorbeeld van Hong Kong efficiency want na een aantal minuten werd mijn volgnumer getoond op het beeldscherm en kon ik mijn lading medicijnen afhalen bij de dame achter het loket.

Ik vroeg nog even hoe ik de rekening moest afwerken. Een van de verpleegsters vroeg mij: U heeft toch gisteren een groen briefje gehad? Ja, -, nou dat was het. Maar dat was toch maar 100 Hong Kong Dollar (ongeveer 10 Euro). Mij werd verklaard dat dat alles was. Maar dat kan toch niet. De ziekenauto, bijna twee dagen in het ziekenhuis, de medicijnen die ik had gekregen........... Het klopte echt, alleen als ik langer had moet blijven dan twee nachten had het meer gekost.
Dat was dan mijn laatste verbazing van het ziekenhuis bezoek.

Conclusie:

Het is dus blijkbaar mogelijk om goede en goedkope medische verzorging te krijgen in een Hong Kong ziekenhuis. Alleen je zult er niet echt beter worden door het gebrek aan rust, het 'bijzondere' eten en alle andere omgevingsfactoren.

Bert

P.S. Uiteindelijk is vastgesteld dat Bert een infectie aan de luchtwegen had. Toen de koorts was gezakt mocht hij weer naar huis en heeft hij de rest van de week antibiotica geslikt om van de hoest en de infectie af te komen. De uitdrogingsverschijnselen zijn opgelost doordat het ziekenhuis via het infuus vocht heeft toegediend. Hij is sinds maandag weer aan het werk en weer helemaal de oude.

Een weekendje uit

Omdat Bert voor het werk naar Duitsland was, kreeg ik de gelegenheid om dingen te doen die Bert niet zo leuk vindt.

Zo was ik al een paar keer uitgenodigd voor een tocht met een junk boat, oftewel een jonk wat een enigszins overdreven term is voor een jacht. Maar goed, ik had dat nooit aangenomen want Bert wordt heel snel zeeziek en als de bedoeling is dat je zo'n drie uur gaat varen, is een zeezieke man aan boord nu niet zo'n gezellig idee.

Nu kon ik de uitnodiging van mijn beste vriendin Jodi echter aannemen. Ik had Alex Krüger, een collega die op bezoek was in Hong Kong, meegenomen want ten eerste kende ik buiten Jodi helemaal niemand. Ten tweede had Alex de hele week niets anders gedaan dan werken en was het wel even aardig om op zee uit te waaien.

Junk Boat trip

Vrijdag 31 oktober, de avond van Halloween, stapten we om half zeven 's avonds aan boord in Noon Day Gun, een haven tegenover het Excelsior hotel in Causeway Bay. Iedereen had de nodige versnaperingen en drankjes meegenomen. Het was lekker warm, niet te warm of te koud en er was opmerkelijk weinig smog en bewolking waardoor we zowaar ook nog op een prachtige sterrenhemel werden getrakteerd.

Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij Lamma Island waar we gingen eten. Helaas voor mij was dat bijna allemaal vis en zeevruchten maar de kip in citroensaus was heerlijk en daar kon ik toch weer op vooruit. Twee uurtjes later stapten we weer aan boord voor de terugtocht en we besloten voor op het jacht te gaan zitten.

Zo af en toe waren er hoge golven (absoluut niets voor Bert dus) en moesten we ons goed vasthouden. We zaten daar heerlijk met een groep meiden te babbelen over van alles en nog wat en ondertussen te genieten van het prachtige uitzicht op Hong Kong.

Ik heb er helaas geen foto's van want op een wiebelend jacht in het donker foto's maken is meestal niet zo succesvol dus had ik de camera thuisgelaten maar het was adembenemend mooi. Al die wolkenkrabbers met die duizenden lichtjes, geweldig.

Veel te snel waren weer terug in de haven waar de meeste mensen de stad nog in gingen om Halloween te vieren maar ik koos ervoor om naar huis te gaan. De zaterdag was rustig met wat opruimwerk in huis (de werkster zou maandag weer beginnen na zes weken vakantie) maar voor de zondag was er alweer een vol programma.

Pink dolphins (again)/ roze dolfijnen (alweer)

's Ochtends was het vroeg opstaan want ik ging met Gisela, A.J. en hun dochtertje Raina naar de roze dolfijnen. Voor mij de laatste keer en ook iets waar Bert niet mee naar toe wil omdat je toch zo'n vier uur op zee rond dobbert.

Omdat ik inmiddels uit ervaring weet dat de dolfijnen ontzettend moeilijk te fotograferen zijn, had ik ook nog een andere camera meegenomen waar je mee kunt filmen. Weliswaar geen televisiekwaliteit maar goed genoeg voor de blog en een leuke herinnering voor mezelf.

Voordat we aan boord gingen, regende het nog behoorlijk maar gelukkig klaarde de lucht helemaal op en kwam het zonnetje er zelfs nog bij. Na zo'n twintig minuten varen zagen we de eerste dolfijn die zich tegoed deed aan de vis die aan de netten van de vissersboot was ontsnapt.

Toen we een beetje verder gingen, zagen we een paar groepjes en dat was fantastisch. Raina snapte niet zo goed waarom de dolfijnen nou roze zijn en had voor zichzelf maar uitgemaakt dat het allemaal meisjes moesten zijn.

Hier is een indruk van de tocht. Het geruis dat je hoort, is van de wind. Het waaide die dag behoorlijk en er waren redelijk hoge golven (leuk!).



De ster van Hong Kong Dolphin Watch, Ringo, liet zich ook uitgebreid zien en kwam vrij dichtbij om ons even te bekijken. Grappig is dat toch...



Er was ook nog een nieuwsgierige puber die op een gegeven moment verticaal in het water stond om letterlijk eens even poolshoogte te nemen. Even later zwom hij vrolijk voor de boot uit.

De tijd vliegt en voor we het goed en wel in de gaten hadden, keerden we weer terug naar de haven op Lantau Island.

150 Van deze prachtige dieren zijn er nog over in Hong Kong. Ik hoop van harte dat er snel meer aan wordt gedaan om ze serieus te beschermen want het ziet er niet goed voor ze uit.

Het water is erg vervuild mede omdat beide China en Hong Kong geen rioolwaterzuivering hebben en alle rotzooi dus direct in zee wordt gepompt. Als je dat weet, hoef je van je leven ook geen vis meer die daar vandaan komt, zou ik denken.

In ieder geval leidt dit tot een hoog sterftecijfer onder baby dolfijnen (meestal sterft het eerste jong omdat alle gif die zich heeft opgehoopt in het moederlijf via de melk in het jong komt).

Daarnaast bereiken deze dolfijnen maar een derde van de gemiddelde leeftijd van een in het wild levende dolfijn.

Het was voor mij de laatste keer dat ik ze heb gezien maar ik hoop dat de bezoekers van Hong Kong nog vele jaren van ze kunnen genieten en dat het ecotoerisme in Hong Kong snel vorm krijgt.

Na dit avontuur was het tijd voor een verdiende lunch en Gisela wist nog wel een leuk restaurantje.

La Ristorante in Ashley Street

Een paar minuten lopen vanaf het Peninsula Hotel ligt Ashley Street en helemaal aan het einde ligt een klein, authentiek Italiaans restaurant. Als je het niet weet, zie je het al snel over het hoofd.

Je zat er als het ware in het souterrain en dat gaf een leuke en gezellige sfeer. Er hingen lege met riet beklede olie- en azijnflessen aan het plafond. We werden welkom geheten door een lokale ober en maakten onze keuzes.

Het eten was verrukkelijk en zelfs A.J., die zelf chef-kok is in een restaurant en volgens Gisela heel erg kritisch, zat te smullen. Zijn soep werd opgediend in een enorme schelp en het zag er bijna te mooi uit om op te eten.

Zo tegen het einde kwam de chef-kok zelf nog even vragen of alles naar wens was. Hij vertelde dat hij sinds anderhalve maand in Hong Kong woonde en daarvoor in Florence had gewoond. Zijn gezin met vier kinderen woont er nog en hij werkt nu hier. Hij miste zijn kinderen wel hoewel hij vertelde dat dat meestal een uur na de hereniging wel weer over was maar dat was uiteraard een grapje. Dat hij gewend is met kinderen om te gaan was duidelijk want in no-time had hij Raina volledig ingepalmd.

Hij zong voor haar een serenade (echt prachtig) en ze was helemaal onder de indruk. Wij trouwens ook. Ik zei tegen Gisela dat ze haar hart nu maar beter kon vasthouden want als je dochter op zesjarige leeftijd al serenades krijgt, berg je dan maar voor de dag dat ze zestien wordt!

De kok beloofde voor Raina een speciaal toetje te maken en deed dat op heel speelse manier. Zowel zij als hij waren helemaal in hun element. Vreselijk leuk om naar te kijken.

Als sluitstuk liet de kok nog even zien dat hij zelf zijn brood bakte naar recept 'di mama' en dat hij alles maar dan ook alles zelf maakte met uitsluitend verse ingedriënten. Dat was ons wel duidelijk want anders kan het gewoon niet zo smaken. Verrukkelijk en absoluut de moeite waard.

Hierna namen Gisela, A.J. en Raina de taxi naar huis en ging ik naar mijn volgende afspraak.

Espa in het Peninsula Hotel

Er zijn van die dingen in het leven waar je eigenlijk nooit tijd voor neemt maar die je graag doet. Een uitgebreide massage is zoiets.

Wij hadden ons op onze trouwdag al eens heerlijk in de Spa van het Peninsula laten verwennen maar je boekt zoiets toch niet zo vaak als je wel zou willen.

Tenzij je natuurlijk ineens van iemand een cadeaubon krijgt! Christina Lo, de secretaresse van Bert, had op een benefietavond een tegoedbon gewonnen maar vindt zichzelf niet het type om zich in het Peninsula te laten verwennen en had besloten de bon aan Bert te geven die hem vervolgens weer aan mij doorgaf.

Ik had dus een heerlijke bijna twee uur durende massage geboekt waarin alles even lekker werd doorgewarmd, gescrubd, losgemasseerd en met hete stenen behandeld (dat is zo heerlijk) en kwam zwevend uit het hotel.

Het was al donker en ik besloot nog even bij de adidas shop in Hankow Road langs te gaan om te kijken voor wat winterkleding want die heb ik straks helaas weer nodig. Ook bij Benetton nog even binnengewipt voor een wintervest en toen was ik het zat.

Een weekendje doorwaaien, de zintuigen verwennen en helemaal relaxen. Helemaal top en helemaal Hong Kong. Dat zal ik straks wel missen....

De tijd dringt....

Het is raar maar nu we nog maar een paar weken hebben tot de verhuizing naar Duitsland op 18 december, krijgen we haast om nog snel alles te zien wat we willen zien. We weten immers niet of we hier ooit nog eens terugkomen. Hong Kong ligt nu eenmaal niet naast de deur.

Een van de dingen die al heel lang op ons verlanglijstje stond, was een bezoek aan het Hong Kong Museum of History.

Dit museum ligt in Tsim Sha Tsui en is voor ons ver weg. Het kost ons al gauw 1 uur en 45 minuten om er te komen.

Vorige week hebben we echter besloten dat het nu toch maar eens moest gebeuren en stonden we op tijd op om erheen te gaan.

Het museum is redelijk makkelijk te vinden vanaf MTR station Tsim Sha Tsui of TST zoals iedereen hier zegt. Het was zo'n 10 minuten lopen. Dat was wel even zweten want het was zo'n 31 graden bij een hoge luchtvochtigheid.

Eenmaal aangekomen word je meteen al overvallen door de enorme grootte van het gebouw en de entreehal. De bureaucratie was trouwens ook iets waardoor we werden overvallen.

De toegangskaartjes (van 10 Hong Kong dollar dus super goedkoop) moesten we aan de ene balie halen. We wilden graag een audiotour en daarvoor moesten we naar de volgende balie. Toen we hadden betaald (20 Hong Kong dollar zonder borg of paspoort afgifte dus heel soepel beleid) moesten we naar de volgende balie om de apparaatjes daar af te halen. Dat kostte in totaal zo'n 10 minuten terwijl wij de enige klanten waren. Nou ja, waarschijnlijk functioneert het systeem prima als er massa's mensen binnenkomen.

Na een korte stop bij de cafetaria en de toiletten, gingen we naar binnen. Er zijn verschillende ruimtes met verschillende thema's dus als je iets niet wilt zien, kun je dat overslaan en doorgaan naar het volgende thema. Wij hebben echter braaf de route gevolgd en alle 8 thema's doorlopen.

In totaal waren we zo'n zes uur in het museum en hebben onze ogen uitgekeken.

Galerie 1: het landschap

Dat was direct een indrukwekkend begin. Er was veel uitleg over hoe Hong Kong er 400 miljoen jaar geleden uitzag, wat voor gesteentes er ook nu nog te vinden zijn van die tijd, wat voor planten er groeiden en wat voor dieren er leefden. Dat was ook allemaal uitgebeeld met levensgrote modellen dus je had echt het idee dat je door de (weliswaar nagemaakte maar toch) natuur liep.

Zo was er een model van de moonbear, die jullie kennen uit mijn eerdere artikeltjes, maar ook de Aziatische tijger en de python. Deze griezel gedijt hier nog steeds heel goed en waarschijnlijk kennen jullie het verhaal wel van de vrouw die vorig jaar winter haar hondje uit de bek van een python heeft gered. Dat was praktisch bij ons om de hoek.

Ook hangen er als je bij ons in de buurt in de 'jungle' loopt waarschuwingsborden dat je op de paden moet blijven. Het schijnt zo te zijn dat de pythons weten waar mensen lopen en wegblijven bij de paden (geen idee of dit echt zo is). In ieder geval zijn ze daar uiteraard beter zichtbaar dan in het struikgewas. Ik heb er gelukkig nog nooit een in het wild gezien hier en ik hoop van harte dat ik dat zo kan houden.



Wat wij niet wisten, is dat Hong Kong voornamelijk is gevormd door een heleboel vulkanen die er overigens ook voor hebben gezorgd dat het landschap hier jarenlang in een woestij was veranderd omdat alles verbrandde. We spreken nog steeds over enkele miljoenen jaren geleden.

De vele eilandjes die bij Hong Kong horen, laten zich verklaren door het stijgen van de zeespiegel. Hierdoor verdwenen grote stukken land onder water en wat we nu kunnen zien, zijn eigenlijk bergtoppen.

Er was een korte film over de verschillende gesteenten die te vinden zijn in Hong Kong en wat ik daar interessant van vond, is dat je hier gesteente vind in de vorm van verticale kolommen die heel dicht tegen elkaar aanstaan. Dat ziet er vreemd en een beetje onwerkelijk uit. Maar wat blijkt nu: oorspronkelijk waren dit horizontale lagen die echter door alle vulkaanuitbarstingen langzaam rechtop zijn komen te staan.

Galerie 2: pre-historisch Hong Kong

Dit gedeelte was aardig met een heleboel voorwerpen die gevonden zijn in Hong Kong, zoals messen, stukjes textiel en rotstekeningen.

Galerie 3: de dynastieën: van de Han tot de Qing dynastie

Wat interessant was aan dit thema was het onstaan van de ommuurde steden, zoals Kowloon Walled City. Er zijn nog een paar plaatsen op de New Territories waar je dit kunt zien.

Galerie 4: Bevolkingsgroepen in Hong Kong

In deze galerie wordt uitgelegd hoe de bevolking van Hong Kong is samengesteld. Er zijn van oorsprong namelijk vier bevolkingsgroepen die in Hong Kong leefden:

1. de zogenaamde Boat Dwellers;
2. de Hoklo;
3. de Punti;
4. de Hakka: deze mensen hebben een bijzondere achtergrond. Zij waren namelijk uitgenodigd om Hong Kong te bevolken nadat op last van de keizer iedereen de stad had verlaten vanwege oorlogsdreiging. Echter, toen de Hakka dat gast betekent, eenmaal aankwamen in Hong Kong, bleek dat de bevolking alweer was terug gekeerd naar hun huizen. De Hakka bleef niets anders over dan ergens anders woonruimte te zoeken en dat werd de New Territories. Vandaag de dag is dat nog veelal het geval en leven deze mensen een zeer sober bestaan. Karakteristiek aan de Hakka zijn hun hoeden: een grote rieten hoed waar een randje stof aan is gemaakt zodat de zon niet in de ogen schijnt. Wij zien ze hier veel als straatvegers.

Op de foto zie je nog meer informatie over deze bevolkingsgroepen




In deze galerie werd ook stil gestaan bij de vele tradities in Hong Kong, zoals de Chinese Opera (niet echt iets waar wij van houden maar het is een kleurig en luidruchtig spektakel), het zwevende meisje (waarbij een kind op een bepaalde manier aan een constructie wordt vastgemaakt zodat het lijkt of ze maar op 1 been staat) en traditionele trouwerijen.

De stoet met 'het zwevende meisje'



Dat laatste boeide me. We zijn zelf al getuige geweest van verschillende bruiloften en het was interessant daar iets meer over te weten te komen. Zo was het vroeger de gewoonte dat een bruid naar de bruidegom werd gebracht. De bruid werd op de rug van het bruidsmeisje naar een met kleden afgedekte draagbaar naar de bruidegom gebracht. De traditie schrijft namelijk voor dat de bruid de hemel niet mag zien en de grond niet mag raken voordat ze bij de bruidegom aankomt.

Voor de stoet uit werd dan graan gestrooid om kwade geesten af te leiden en als ze bij de bruidegom aankwam moest ze over een bassin met water of vuur stappen om te voorkomen dat kwade geesten haar zouden volgen in het huis van de bruidegom.

Een hele toestand en als je op de foto kijkt, zie je dat dat nou niet altijd comfortabel is geweest.



Galerie 5: De Opium oorlogen

Dit is een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Hong Kong. De situatie ontstond doordat Engeland wel thee en zijde kocht van China maar eigenlijk niets had om als import weer aan te bieden totdat ze begonnen met de opiumhandel.

Op een bepaald moment liep dat echter totaal uit de hand en waren er zo'n 10 miljoen opiumverslaafden. Dat werd de keizer te gek en hij besloot zijn generaal in te laten grijpen door de opium te laten vernietigen (zie ook de foto). Dit was zeer succesvol maar uiteraard waren de Engelsen het hier helemaal niet mee eens en begonnen de Eerste Opiumoorlog. Het resultaat hiervan was dat alleen Hong Kong aan de Engelsen werd overgedragen en 5 andere vrijhandelszones beschikbaar waren.



Echter, zowel de Engelsen (die Hong Kong maar 'een waardeloze rots' vonden) als de Chinezen die vonden dat de generaal Hong Kong nooit had mogen aanwijzen als vrijhandelszone en zo schande over China had gebracht, waren niet tevreden met de resultaten.

Dat leidde tot de Tweede Opiumoorlog dat tot het beroemde verdrag leidde van 1898 waarbij de New Territories voor 99 jaar aan de Engelsen werd verpacht. De teruggave van Hong Kong aan China vond zoals jullie weten, in 1997 plaats.

Galerie 6: de geboorte van een stad

In deze galerie waren kleine winkeltjes nagebouwd die goed lieten zien hoe Hong Kong er rond 1900 uitzag. Indrukwekkend was de apotheek, die steen voor steen was afgebroken en weer opgebouwd in het museum.

Ook een riksja, een traditioneel theehuis en een dubbeldekkertram uit de jaren vijftig staan hier opgesteld.



Galerie 7: de Japanse bezetting

Wat veel mensen niet weten, is dat Hong Kong ook het slachtoffer is geweest van de Japanse bezetting. Het Kantonees werd vervangen door Japans, er was grote hongersnood en duizenden mensen zijn doodgemarteld.

Het ligt vandaag de dag bij oude mensen nog steeds heel erg gevoelig.

Galerie 8: de Moderne Stad en de terugkeer naar China

Deze galerie liet veel zien over de textielindustrie en het leven in de jaren vijftig maar ook werd aandacht besteed aan de grote brand die in de jaren zestig duizenden mensen van hun huis beroofden.

Deze brand leidde tot de grootschalige bouw van appartementencomplexen die ontzettend klein waren maar voor veel mensen een enorme verbetering waren.

Het laatste waar aandacht aan besteed werd, is de teruggave van Hong Kong aan China (technisch gezien viel Hong Kong eiland niet onder het verdrag trouwens). De plechtigheid rondom de overdracht werd getoond.

Wat ontbrak, was aandacht voor SARS dat een grote impact had op het dagelijks leven in Hong Kong.

Ook aan de periode van de laatste keizer en Mao werd relatief weinig aandacht geschonken terwijl dat toch een grote ommekeer teweeg heeft gebracht. Wellicht dat dit niet zo voelbaar was in Hong Kong.

Al met al was het een geweldige middag waar we onze ogen uit hebben gekeken en veel hebben opgestoken over de geschiedenis van Hong Kong.