Bert opnieuw in het ziekenhuis...

Bert bezorgde mij vorige week de schrik van mijn leven door op straat in Sai Kung tegen de vlakte te gaan nadat we net de dokter hadden bezocht omdat hij zo'n hoge koorts had. Omdat dit uitdraaide op een wel heel bijzondere Hong Kong ervaring, heb ik hem gevraagd zelf een stukje hierover te schrijven.

Opname in een openbaar ziekenhuis in Hong Kong


De voorgeschiedenis

Het is mijn voorrecht om zo vlak voordat we weer terug gaan naar Duitsland ook nog een stukje te schrijven voor de blog........echter wel een bijzonder stukje. Het gaat over een van de dingen die we beiden wilden vermijden (het ziekenhuis hier en een voedselvergiftiging).

Voordat ik zakelijk naar Duitsland vloog had ik een dag bijzonder hoge koorts en een latent onaangenaam gevoel op mijn borst. Ik had daarvoor de dokter bezocht maar zij vond niets ernstigs. De week in Duitsland verliep goed, dus geen verdere zorgen. Nadat ik terug was in Hong Kong op maandag raasden we zoals gebruikelijk door de week. Een bezoek aan de paarderennen, een lange avond werken.....toen liepen we toch even tegen de lamp.....

Woensdagnacht voelde ik me niet super, maar Monica was erg ziek – als gevolg van wat een voedselvergiftiging leek te zijn -. Op donderdag werkte ik van huis om een beetje uit te zieken en ook Monica bleef thuis om aan te sterken van haar nachtelijke avontuur. Beetje hoesten, beetje zweterig... maar verder voelde ik me o.k.

Op vrijdag voelde ik me nog niet 100% na een nacht hoesten.....dus weer naar de dokter. Het leek wederom dat mijn longen vrij waren maar ik kreeg toch een soort drankje met codeïne mee om in ieder geval beter te kunnen slapen. Daarna weer naar huis om uit te zieken. Weer zweterig en hoestend de dag door. Monica kwam ook vroeger thuis omdat ze ook nog niet helemaal hesteld was.

Het hele weekend stond in het teken van mijn gezondheid. Vrijdagnacht – koorts, zaterdagnacht – hogere koorts...... (vijf maal per nacht je t-shirt vervangen, een maal het complete beddegoed) dus op zondagochtend toch maar weer naar de dokter om te kijken of ik maandag wel zou kunnen werken.

De dokter had haar praktijk in Sai Kung. Ze was nieuw voor ons want tot zover hadden we een dokter bezocht in de buurt van het werk. Ik moest gelijk een ‘Hong Kong’ mondkapje voor om te voorkomen dat andere mensen besmet zouden worden. Dit is nog een overblijfsel van SARS waarbij mensen kunnen worden besmet door het hoesten van iemand anders.

Na een uitgebreid onderzoek vond ze het toch beter dat ik even naar het ziekenhuis zou gaan om een longfoto te laten maken. Ze had een licht vermoeden dat ik een verborgen longonsteking had. “Ben je ermee akkoord om naar het Tsueng Kwan O ziekenhuis te gaan, vroeg ze”. Dat was voor mij wel ok, voor een rontgenopname – het was immers lekker dichtbij.

De commotie:

Toen ik naar buiten kwam was Monica net klaar met boodschappen doen. Ze zou de auto even uit de parkeergarage halen en het leek haar beter als ik beneden even zou wachten zodat ik niet de trappen op hoefde.

Het idee was dat we de boodschappen dan even thuis af zouden zetten en dan de röntgenopname zouden maken. Maar het mocht niet zo zijn. Wachtend op Monica hing ik een beetje over een stalen hekje bij de parkeergarage. Hé wat was dat nou, ik werd in een keer tamelijk licht in het hoofd...en voordat ik het wist lag ik op de straat. Omstanders schoten meteen te hulp en belden meteen een ziekenwagen. De nietvermoedende Monica kwam naar beneden gereden en schrok zich natuurlijk rot.

We zijn vervolgens weer kort bij de dokter naar binnen gegaan waar ik me snel weer beter voelde. De ziekenwagen was aanwezig in 5-8 minuten, echt heel snel. De dokter had intussen m'n bloeddruk en hartslag opgenomen en die gegevens aan de broeders gegeven.

Met die informatie op zak werd ik ingeladen en ging de reis naar het ziekenhuis. In de ziekenwagen dacht ik nog wel, 2008 lijkt niet een topjaar te zijn. Zo ben ik bijna nooit ziek, zo twee keer in een jaar in een ziekenhuis.


De initiele opname:

In het ziekenhuis aangekomen werd ik snel vervoerd naar de spoedafdeling. De spoedafdeling is een grote viekante ruimte met een soort desk in het midden en alle posities voor inkomende patienten eromheen. Ik moest natuurlijk even snel vertellen wat mij overkomen was en kreeg het gebruikelijk spervuur aan vragen op me af – allergieën, ziektes in de familie etc. Op het zelfde moment werd de naald ingebracht voor het infuus (ik bleek uitgedroogd te zijn) en werd bloed bij me afgenomen. De registratie ging zeer snel en efficiënt, ze hadden alleen mijn Hong Kong identiteitsbewijs nodig en toen was alles al geregeld.

Ik kreeg een groen papiertje in mijn hand gedrukt, dat was de rekening werd me gezegd. Oh dacht ik dat moet de ziekenwagen zijn dan.....
Na enige tijd wachten werd mijn bed naar de röntgenafdeling gereden. Ik mocht op bed blijven en ik kreeg een plaat achter mijn rug, even lachen....de foto was gemaakt.

De verwachting was dat als het röntgenbeeld goed zou zijn dat ik met medicatie weer diezelfde avond naar huis zou mogen – ja in sprookjes gebeuren die dingen wel.....

Intussen verbaasde ik mij over de vele activiteiten in dit vierkant. Er liep een dame rond met een microfoon(!) die bepaalde dingen zat om te roepen, iedereen liep door elkaar heen als een stel mieren, er was veel kabaal en ze liepen allemaal op de verkeerde sportschoenen (ja sorry, ik kan het niet laten). En natuurlijk het is Hong Kong dus 10 dingen gaan tegelijkertijd – maar het leek er in ieder geval wel vakkunding aan toe te gaan.

Ik ging er nog steeds vanuit dat ik 's avonds weer thuis zou zitten......echter de dokter boorde die hoop snel de bodem in. De röntgenfoto liet weliswaar niets zien, maar dat kwam wel meer voor bij beginnende onstekingen of infecties. Echter, ik bleek nog steeds koorts te hebben en de dokter wilde me houden voor observatie en verdere behandeling. Ok, slik, dus een nachtje hier blijven...in al die drukte.

De observatieruimte

Ik werd vervolgens naar de observatieruimte gebracht. De ruimte was tamelijk groot. Er stond een grote balie in waar het verplegend personeel zat en rondom die balie stonden de naar schatting 20 bedden met ongeveer 15 patiënten.

Zo’n 20 man keek me aan of beter gezegd staarde me aan en bleef dat doen zolang ik aanwezig was. Het is waarschijnlijk tamelijk bijzonder dat een westerling in zo'n lokaal ziekenhuis wordt opgenomen. Dat is op zich ook niet zo verwonderlijk: het is een lokaal ziekenhuis in de New Territories waar veel oudere mensen werden binnengebracht die gezien hun huidskleur en kleding niet veel in aanraking komen met Gweilo's oftwel 'witte geesten'.

Enfin, normaal ga je naar een ziekenhuis om beter te worden. Ik had echter niet het idee dat men in deze omgeving beter kon worden. Mensen spraken niet met elkaar maar schreeuwden met elkaar (inclusief personeel) – en schreeuwen is echt schreeuwen in Hong Kong. Constant reden karretjes heen en weer die veel kabaal maakte. Iedereen had zijn mobieltje mee en er werd dus ook regelmatig gebeld (inclusief de verstoring met de luide beltonen). En er stond een gezamelijke TV – voor de bezoekers, die blijkbaar maar één knop had: harder (je moet de rest van die hinderlijke geluiden toch overstemmen, nietwaar?). Het leek erop dat de bezoekers belangrijker waren dan de mensen die er lagen.

Na een aanwezigheid van enkele uren werd het tijd om het toilet eens op te zoeken. Ik vroeg de verpleging waar ik de toiletten kon vinden maar er bleek maar een van de verpleging redelijk Engels te spreken; met de anderen kon ik net zo goed Nederlands spreken want ze verstonden het toch niet. Eenmaal in het toilet – hé, geen toiletpapier, weer terug dan naar de de balie. Dat kwam gelukkig toch nog goed.

Bij het eten kon ik kiezen uit rijst en rijst (congee). Typisch smakeloos Chinees voedsel. Ik heb het wel opgegeten want ik moest toch wat eten. Ik had alleen een krentenbol gegeten sinds mijn ontbijt. Dus dan eet je op een gegeven moment alles wel....

's Avonds kwam de dokter langs om me het goede nieuws te brengen dat ik nog een nachtje van dit vijf sterren reservaat gebruik mocht maken. Ik zei tegen de dokter “maar dokter niet om u te beledigen maar ik kan toch geen oog dicht doen in dit kabaal, ik moet toch beter worden’. De dokter zei dat dit een doorsnee Hong Kong ziekenhuis was, en dat een particuliere verzekering geen verschil maakte......echter hij leek het toch te begrijpen.... Als ik wilde kon ik op de kinderkamer blijven alleen dan zonder televisie.

Dat leek me perfect dus binnen vijf minuten lag ik in een kamertje aansluitend op de afdeling naast een wieg, zonder ramen en een beetje kouder maar ok.

Toen kwam Monica nog langs om me mijn spulletjes te brengen. Zoals gewoonlijk had ze dat perfect georganiseerd en was ik goed verzorgd met douchespullen, muziek een boek.... Toen werd het bedtijd en dacht ik een relatief rustige nacht tegemoet te gaan......ook ik maak blunders in mijn inschattingen......


De nacht

Ik had me zo goed en zo kwaad als het ging geïnstalleerd voor de nacht. Zo goed en kwaad: ik kon maar op een kant liggen zonder extreem te hoesten, ze hadden alleen maar een deken – dus je lag niet onder een zachter laken....en ik had nog een infuus in dat natuurlijk in de weg zat. Maar verder kon er niets mis gaan, ik lag op een kamertje met een deur ervoor – dus het grootste deel van het kabaal werd gefilterd – zo een redelijk goede nachtrust lag in het verschiet.......
Mis, mis, mis.....

Na de gebruikelijk storingen van het meten van temperatuur, bloeddruk en zuurstofgraad in het bloed – gingen mijn oogjes dicht. Nog geen tien minuten later kwam iemand van het verplegend personeel langs en vertelde mij dat het niet toegestaan was door de zuster om de deur dicht te houden. Slecht nieuws vertel je in Hong Kong overigens altijd door te verwijzen naar een ander (de dokter, de zuster, de baas) – zodat je zelf geen verantwoording hoeft af te leggen.

Daar ging mijn rust. Elk kwartier kwamen de karretjes weer voorbij, elke vijf minuten was verplegend personeel naar elkaar aan het schreeuwen, elke 10 minuten ging er een soort alarm af (piep, piep, piep.....), tot een uur 's nachts bleven de mobiele telefoons rinkelen, elk uur werd ik “gemeten”, elke zoveel tijd werd mijn infuus weer vervangen, elke zoveel tijd ging de afdelingstelefoon af.......en dan praten we nog niet over snurken, een kind wat schreeuwend behandeld werd etc...... Al met al heb ik twee maal een kwartier geslapen en tegen ontbijt tijd ook nog iets meer dan 30 minuten. Alles in naam van de genezing.

Ik had net nog wat schamper gesproken over meten. Dat gebeurt ook op de Hong Kong wijze. Alles moet tegelijk binnen een minuut – zuurtstof in bloed, temparatuur en bleoddruk. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik gedurende de nacht twee keer een bijzonder rare waarde had (ze meten ook nog met een kleine manchet terwijl dat met mijn arm echt niet gaat). Afijn ik was er zelf bij en kon de correcties doorvoeren.....


De ochtend

Heerlijk onbijt! Je kon kiezen tussen een klef rijstepapje en een net zo klef ander rijstepapje. Toen ik vroeg om suiker of zout (er zat geen snuf zout of suiker in) vertelde de hoofdzuster mij dat ze dat hier absoluut niet hadden en dat het heel gezond was. Monica was gelukkig weer de reddende engel geweest. Ze had fruit meegenomen dus ik kon een banaan door het papje mengen en daarmee kon ik tot een enigszins verteerbare combinatie komen.

Bloed afnemen is niet een van mijn hobbies, zeker ook omdat de aderen bij mij moeilijk te vinden zijn – ik ben een speciaal geval. Maar natuurlijk moest dat ook hier weer gebeuren voor de verdere onderzoeken. Het werd gedaan door een vampier in opleiding. Ik vertelde haar dat het beter was als ik liggen ging bij bloed afnemen, dat werkt het beste voor mij. Ze vroeg mij vervolgens (ik de held) of ik haar dit wel toevertrouwde, dat hielp nou niet echt om mij een beter gevoel te geven – maar gelukkig werkte het in een keer.

Nu dan maar douchen, dacht ik. Ik voelde me behoorlijk vies na zoveel uren in bed. Ik vroeg aan de balie waar ik me kon douchen. Paniek, ik kon niet gaan douchen. Meteen werd in de achtergrond een hogere autoriteit gebeld (de dokter waarschijnlijk). Na enige tijd wachten werd mij gezegd dat het wel goed was en dat een van het verplegend personeel de douche klaar had gemaakt. Behalve een kapote douchekophouder was het douchen prettig en ik kwam herboren terug.


Hoe word ik ontslagen?

De dokter kwam weer langs en zei dat ik mogelijk naar huis kon als mijn situatie zich zou stabiliseren gedurende die dag. Ik voelde mij goed door het infuus en de medicijnen, ondanks mijn geweldige nacht – ik was hoopvol.

Toen begon het lange wachten. Mijn boek was uit, dus hoe ga je de dag doorkomen. Ik heb gedurende de dag maar veel muziek geluisterd. En me verder onderworpen aan de metingen. De metingen waren constant goed, hoewel ik was een beetje zenuwachtig dat mijn temperatuur weer zou stijgen en dat ik nog wat langer 'mocht' blijven.

Mijn laatste meting kwam onverwacht. Mijn oren waren nog warm van het muziek luisteren, en ja hoor mijn temperatuur was weer te hoog........ De slecht sprekende dame kon ik ervan overtuigen om een aantal minuten later nogmaals een meting uit te voeren. Gelukkig de oren waren weer op normale temperatuur en ik was koortsvrij. Van de dokter mocht ik naar huis. Joepie, joepie...

Ik moest nog wel even medicijnen ophalen. Ik kwam in een ruimte met meerdere loketten waar ik mijn medicijnbriefje moest afgeven en kon gaan zitten naast de ongeveer 70-100 andere mensen. Wederom een voorbeeld van Hong Kong efficiency want na een aantal minuten werd mijn volgnumer getoond op het beeldscherm en kon ik mijn lading medicijnen afhalen bij de dame achter het loket.

Ik vroeg nog even hoe ik de rekening moest afwerken. Een van de verpleegsters vroeg mij: U heeft toch gisteren een groen briefje gehad? Ja, -, nou dat was het. Maar dat was toch maar 100 Hong Kong Dollar (ongeveer 10 Euro). Mij werd verklaard dat dat alles was. Maar dat kan toch niet. De ziekenauto, bijna twee dagen in het ziekenhuis, de medicijnen die ik had gekregen........... Het klopte echt, alleen als ik langer had moet blijven dan twee nachten had het meer gekost.
Dat was dan mijn laatste verbazing van het ziekenhuis bezoek.

Conclusie:

Het is dus blijkbaar mogelijk om goede en goedkope medische verzorging te krijgen in een Hong Kong ziekenhuis. Alleen je zult er niet echt beter worden door het gebrek aan rust, het 'bijzondere' eten en alle andere omgevingsfactoren.

Bert

P.S. Uiteindelijk is vastgesteld dat Bert een infectie aan de luchtwegen had. Toen de koorts was gezakt mocht hij weer naar huis en heeft hij de rest van de week antibiotica geslikt om van de hoest en de infectie af te komen. De uitdrogingsverschijnselen zijn opgelost doordat het ziekenhuis via het infuus vocht heeft toegediend. Hij is sinds maandag weer aan het werk en weer helemaal de oude.