Saskia in Hong Kong

Afgelopen zaterdag was het zover, Saskia was in Hong Kong! Velen van jullie zullen denken: 'Ik ken helemaal geen Saskia'. Dat kan kloppen want Saskia is een collega van me. Nou ja, ex-collega. Ze werkt namelijk bij Salomon en zoals jullie wellicht weten, is Salomon vorig jaar door adidas verkocht aan de Amer groep. Is het allemaal nog te volgen?

O.k., nog een stapje terug dan: een aantal jaren geleden werd ik gevraagd om tijdens de Global Operations Management Summit als zogenaamde anchor woman op te treden. Dat is de dame die alles aan elkaar praat. Het hele gebeuren werd namelijk als een soort t.v. show opgevoerd wat het geheel een dynamisch tintje gaf. Ik moest daarvoor ook in een camera kijken en niet naar het publiek. Dat alles werd dan op een groot videoscherm gepresenteerd. Buiten dat in een keer iedereen wist wie ik was (er komen normaal gesproken zo'n 400 managers naar de summit) was er een dame in het publiek die meteen zei: 'dat is een Nederlandse!'.

Aan de andere kant had die dame zelf ook nog een voorstelling weg te geven. Ze moest namelijk achter de schermen maar voor ons op het videoscherm, een modeshow geven met de allernieuwste Salomon producten. Ik kan jullie zeggen dat het hilarisch was. Het feit dat we het allebei nog zo goed weten, zegt denk ik ook wel genoeg.

In ieder geval was er 's avonds een afsluitend diner en moest er een nummertje getrokken worden om te weten aan welke tafel je zat. Nadat ik in het typische Frankische restaurant (bier en Bratwurst) aan een tafel met louter oudere Duitse collega's was aangeschoven, kwam er ineens die vrolijke Salomon dame op onze tafel afgelopen.

Het bleek dat de dame Saskia heette en Nederlands was. De rest van de avond hebben we gekletst en gekletst en gekletst en nou ja........gekletst. Jullie moeten ook weten dat als je in een internationale omgeving werkt, het echt heerlijk is als je een Nederlandse collega tegenkomt. En als dat dan ook nog eens iemand is van het vrouwelijke geslacht (dat komt niet vaak voor) waarmee het buitengewoon goed klikt, ja berg je dan maar. Dat hebben de Duitse collega's dan ook gedaan.

Goed, die Saskia dus. Saskia woont in Frankrijk en werkt op het hoofdkantoor van Salomon, als IT'er. Nu Salomon dus niet meer bij de adidas Group hoort, is de kans dat we elkaar tegen komen geslonken tot bijna nul. Ons contact is dan ook voornamelijk via de e-mail.

Maar zoals we hebben gemerkt, bestaat toeval niet en zijn we elkaar na al die jaren dus weer in Hong Kong tegen gekomen. Saskia had al weken geleden een e-mail gestuurd om te zeggen dat ze eraan kwam en het was dus hard hopen dat ik niet net op dat moment ergens anders zou zijn voor het werk.

Er was weliswaar een boottripje gepland maar dat ging uiteindelijk niet door omdat het weer nogal onbestendig was (daarvan in een later artikel meer). Dus Saskia gebeld en gevraagd waar ze was. Met standplaats Dong Guan en een dagtripje naar Hong Kong was er niet veel tijd en dus waren zij en haar collega's bezig met een uitgebreide shopping tour (bij slecht weer is dat ook echt wat je hier geweldig kan doen) en waren ze in Mong Kok uitgekomen.

Niet echt mijn buurt om te gaan winkelen omdat het erg druk is met nauwe straatjes en het stikt van de namaakproducten. Je moet dus heel erg uitkijken. Na aankomst en een zeer hartelijke begroeting, hebben we eerst wat gedronken bij Fairwood, een restaurantketen en altijd zeer druk bezocht zoals we hebben gemerkt. Maar de mango shake die we hebben genomen, was heerlijk.

Eigenlijk zouden we na 'de thee' weer opstappen omdat Saskia immers met haar collega's onderweg was maar we besloten om tot half acht nog te gaan shoppen. Bovendien waren we uiteraard nog lang niet bijgepraat (zijn we dat ooit?) De vraag was: waar shoppen? Nou, ik kan jullie een ding zeggen: in Hong Kong kun je overal shoppen. Je moet dus weten wat je wilt: duur, goedkoop, er tussen in, elektronica, kleding, CD's. Na wat heen en weer gepraat werd het Causeway Bay. Dat is wel zo'n beetje het shopping gebied dat voor iedereen wat te bieden heeft.

In eerste instantie kozen we voor Sogo. Dat is een Japans warenhuis dat vergelijkbaar is met de Bijenkorf. Saskia wilde namelijk voor schoenen kijken en daar hebben ze er redelijk veel van. Daar aangekomen bleek echter dat ze naar een wat meer plaatselijke 'mall' voor koopjes en een wat lokaler tintje.

Alles kan, dus dat ook. We staken de straat over en gingen op goed geluk met de roltrap in het eerste beste gebouw omhoog. En zie daar: allemaal piepkleine winkeltjes van vijf vierkante meter met spijkerbroeken, tassen, T-shirts, blouses en schoenen. Werkelijk te kust en te keur. Je kijkt in de etalage of er wat voor je bij zit en dan ga je naar binnen om te passen. Deze werkwijze is bij schoenen de ideale omdat de hele collectie meestal in de 'etalage' is uitgestald.

Bij kleding wacht je meestal totdat de andere klanten weg zijn anders pas je niet in de winkel. Het was dus zo dat Saskia meestal in de winkel was en Odille (haar Franse collega) en ik buiten stonden en vanuit daar commentaar gaven of iets mooi was of niet. Uiteindelijk werden het geen schoenen maar een capri broek en het passen daarvan was ook weer een mooi verhaal.

Saskia had 'haar' broek geselecteerd en wilde 'm uiteraard even passen. Dat kon maar dan moest ze wel even wachten. Het was namelijk zo dat de plek achter de kassa waar de winkelmeisjes zaten ook dienst deed als paskamer. De krukjes werden dus even aan de kant geschoven, een gordijn kwam te voorschijn en voila: een paskamer.

Nog mooier werd het toen Saskia daar in ging en ik vanachter het gordijn gemompel hoorde en wat gegiechel. Ze kon namelijk haar benen niet strekken en dat is nogal lastig als je een broek aan het passen bent!

Toen ze had besloten dat dit DE broek was, moest er uiteraard volgens de traditie nog even worden afgedingd maar hoe doe je dat? Saskia wist niet zo goed hoe te beginnen maar deed een dappere poging door te vragen of de prijs op het kaartje hun beste prijs was. Natuurlijk was het antwoord ja dus dat had niet helemaal het gewenste effect. Even ter info: de broek was 229 Hong Kong dollar was zo'n 23 Euro is. Samen hebben we een nieuwe poging ondernomen en dat ging aanmerkelijk beter. Uiteindelijk kreeg ze de broek mee voor 200 Hong Kong dollar.

En toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. De groep ging naar de haven om de beroemde 'Symphony of Lights' te bekijken. Dat is een licht- en muziekspektakel dat elke avond om acht uur wordt opgevoerd. De gebouwen aan de haven hebben allemaal verlichting en dat beweegt dan op de muziek.

Het was kort maar krachtig en het was heerlijk om met een bekende in Hong Kong op stap te zijn en weer eens bij te kletsen (en er gaat niets boven een landgenoot). Bovendien hebben we maar weer eens bewezen dat je elkaar niet altijd hoeft te zien of te spreken om een hechte band op te bouwen. We zien elkaar niet veel maar als we elkaar zien, is het goed. Impossible is nothing! Saskia, bedankt, ik heb genoten.