Gunung Kawi
Met hulp van de nodige reisgidsjes was het makkelijk te bepalen wat de moeite waard was om te gaan bekijken en een van de genoemde bezienswaardigheden was de Gunung Kawi.
Wat is dat nu weer?
Het zijn vijf beeldhouwwerken van redelijke grootte, die volgens de legende door de plaatselijke reus in slechts een nacht uit de rotsen zijn gehouwen om de Hindu god te eren. Als je de foto's bekijkt, lijkt dat redelijk onwaarschijnlijk maar eerlijk is eerlijk, indrukwekkend is het wel. Het moet een redelijke klus geweest zijn op een ook nog eens niet zo voor de hand liggende locatie.
We hadden een chauffeur van het hotel bij ons en daar gingen we dan op weg. Onderweg weer van alles gezien, optochten voor een crematieceremonie, heel veel honden en veel plaatselijke bevolking.
Eenmaal aangekomen, moesten we vaststellen dat het er erg rustig was. Heerlijk dus. Na het betalen van de entree konden we de honderden treden naar beneden afdalen om het bouwwerk te gaan bekijken. Op de trappen stonden tientallen kraampjes met de gebruikelijke toeristische prullaria maar de verkopers waren bijzonder vriendelijk en niet te opdringerig.
De omgeving was werkelijk prachtig en we hebben redelijk wat tijd genomen om mooie foto's te maken van de rijstvelden en het uitzicht. Op een gegeven moment konden we een stukje van de Gunung Kawi zien.
Eenmaal helemaal beneden was er echter helemaal niets meer te zien. Eerst moesten we nog door een poort waar we heilig water op ons hoofd moesten doen. Dat was geen probleem want het was hartstikke warm dus waren die paar druppeltjes wel even lekker. Maar goed, waar was de Gunung Kawi nu gebleven?
Er stond een bordje met een pijl naar rechts dus dat volgden wij keurig. Geen goed idee want we werden langs een leger aan zingende, musicerende en biddende mensen geleid. Allemaal niet zo erg denk je misschien. Nou, stel je even voor: lokale Balinese muziek waarbij twee minstens tachtig jarigen door een krakkemikkig microfoontje (volumeknop maximaal) zitten mee te zingen. Geloof me, daar word je niet vrolijk van. Het was eerst nog wel grappig maar op een gegeven moment zoek je alleen nog maar naar de uitgang. Nou ja, je moet alles een keer hebben meegemaakt, of niet dan?
Na een redelijk stuk verder was het daar dan...... en dat viel tegen. Ja, o.k., het is bijzonder gelegen maar de beelhouwwerken zijn identiek, je kunt er alleen van een afstandje naar kijken en zo bijzonder zijn ze nu ook weer niet, eigenlijk.
We besloten dus de klim naar boven weer te maken. Dat viel nog lang niet mee. Het was erg warm en dan moet je dus al die treden weer op. We moesten twee keer een pauze nemen om op adem te komen en water te drinken.
Omdat we nu ineens tijd over hadden en de chauffeur toch tot onze beschikking hadden, besloten we maar wat andere dingen te gaan bekijken. Op aanraden van de chauffeur werd dat
Mount Batur
Zonder dat we het wisten, ligt deze vulkaan vrij dicht bij het estate en in mum van tijd waren we daar en het was prachtig! De laatste uitbarsting van de vulkaan was in 1963 en je kon precies zien waar de lava was uitgestroomd. Het was echt heel indrukwekkend en het vroeg om een paar momenten rust om alles op je in te laten werken. Helaas werd ons dat niet gegund. Zodra we uit de auto stapten, werden we belaagd door eerst een en toen twee verkopers die wanhopig probeerden ons een houten beeld van een visser (erg mooi gemaakt, daar niet van maar wat moet je ermee?) en nog iets kunstigs aan te smeren. Je kunt zien dat het arme mensen zijn en je zou normaal gesproken wel iets kleins kopen (als ze iets hebben wat je aanstaat uiteraard) maar de manier waarop dit ging was gewoon uitermate irritant.
De truc die we hebben toegepast, werkte wel goed en op een gegeven moment werd het zelfs lollig. Bert was aan het foto's maken en om hem dat rustig te laten doen, speelde ik als bliksemafleider en sprak met de verkopers. Dat ging ongeveer als volgt:
Verkoper- wilt u dit prachtige beeld kopen?
Ik- Nee, dank u wel
Verkoper- Maar het is maar 100 euro
Ik-Nee, dank u wel
Verkoper-50 euro dan?
Ik- schud mijn hoofd
Verkoper- 25, 20, 10?
Ik - nee, dank u wel (altijd beleefd blijven)
Verkoper- vindt u het beeld niet mooi?
Ik-nee
Verkoper- ik geef u deze olifant erbij
Ik-nee, echt, ik wil niets kopen
Verkoper-jawel
Ik-nee
Verkoper-welles
Ik-nietes
Verkoper-welles
Ik-nietes
En toen moest ik echt heel erg lachen. Het was echt zo maf, we leken wel twee kleine kinderen. Hij moest zelf ook wel lachen en gaf het min of meer op. Hij bleef voor de zekerheid wel achter ons aanlopen. Je weet immers maar nooit. Het is hem niet gelukt....
Ik heb dus niet zo heel veel van de berg gezien maar de foto's die Bert heeft gemaakt, maken veel goed. En ik ben weer een ervaring rijker, die ik met jullie delen kan. Is toch ook leuk?
Op de weg terug naar het estate, hadden we nog even tijd voor een korte stop bij iets waar Bali en Indonesië bekend om staan:
De rijstvelden
We waren al langs talloze rijstvelden gereden maar de chauffeur wilde ons iets bijzonders laten zien. Zo kwamen we terecht bij een soort dal waarin prachtige vormen waren gemaakt om de rijst te laten groeien. Het was overigens het oogstseizoen en voor veel huizen zag je de rijst op grote dekens liggen te drogen.
Ook daar sprongen de verkopers je weer op je nek maar konden we wel rustig foto's maken en van het uitzicht genieten. Bij een standje hebben we nog wat kleinigheden gekocht bij een lief vrouwtje van wie de man onze prettige ervaring bijna verstoorde door met het typische opdringerige verkoopgedrag te komen. De hele tijd hadden we hem niet gezien en ineens moest hij zich er tegenaan bemoeien. Heel vervelend en ik heb hem vriendelijk gezegd dat we zo prettig 'zaken hadden gedaan' met zijn vrouw, dat we klaar waren en dat we niet van plan waren zijn hele stal te kopen. Dat hielp gelukkig en het vrouwtje gaf ons nog wat potloden mee. Hetzelfde soort die ze ons bij Mount Batur hadden proberen te verkopen, dat was dus wel grappig.
Daarna was het terug in de auto waar nu de chauffeur werd lastig gevallen door een oude vrouw die hem koste wat kost bananen wilde verkopen. Het was bijna banaal; eerst volgde ze hem tot bijna in de auto en toen bleef ze op de ramen kloppen en naar binnen kijken. Let wel, het waren geblindeerde ramen dus wij konden haar wel zien maar zij ons niet. Maar het kon 'r niets schelen, ze bleef maar doorgaan. Ik heb me rotgelachen. De chauffeur daarentegen schaamde zich duidelijk voor zijn opdringerige landgenoten en verontschuldigde zich ervoor.
Op de weg terug hebben we de chauffeur nog het hemd van zijn lijf gevraagd over het geloof en alle rituelen die worden uitgevoerd. Zo vertelde hij over de hanengevechten die worden gehouden maar waarvoor een duidelijke reden is. Dat heeft te maken met offeren. Er moet een beetje vers dierenbloed worden geofferd en dat gaat het makkelijkst door hanen met elkaar te laten vechten. De gewonde levert het bloed dat benodigd is.
Het is een heel evenement en de bewoners zijn zo trots op hun hanen dat ze die aan de rand van de weg als het ware tentoonstellen. 's Avonds zie je de mannen ook wel met de haan op schoot zitten waarbij ze de haan masseren. Dat ziet er een beetje vreemd uit maar de chauffeur vertelde dat de hanen door die massage sterk worden.
Hanengevechten, voetbal en volleybal zijn de evenementen waarvoor de hele gemeenschap uitloopt en het is leuk om te zien met wat voor enthousiasme dat gepaard gaat.
Tja, en dan is de vakantie ook een keer voorbij en is het weer terug naar de realiteit. Een schok was het wel. Terugkomen van een eiland waar alles zo heerlijk rustig gaat, waar de mensen totaal niet gestresst zijn, waar de lucht blauw is en er fruit is in overvloed.
Een heerlijke vakantiebestemming, Bali en we hopen van harte dat we nog eens de gelegenheid hebben er op vakantie te gaan!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten