Opening Flagship store Hong Kong

Je zou het bijna vergeten met alle verhalen die al op deze Blog staan maar we zijn hier natuurlijk wel omdat ons bedrijf, adidas, ons heeft gevraagd hier voor twee jaar te komen werken. Over het werk zelf, dat wil zeggen het kantoor, de collega's en andere zaken wil ik later nog eens schrijven.

Nu wil ik het eens hebben over een van de leuke aspecten van het werken voor een bedrijf als adidas. Laten we wel wezen, we zijn natuurlijk wel het op een na grootste sportbedrijf ter wereld en we hebben heel wat beroemdheden op de 'loonlijst' staan.

Voor degenen onder ons die er niet zo mee bekend zijn, heb ik hier een paar voorbeelden:

Voetbal: David Beckham, Zinedine Zidane, Dirk Kuijt

Tennis: Amelie Mauresmo, Justine Henin

Rugby: New Zealand All Blacks

Popsterren: Madonna, Missy Elliot

Ontwerpers: Stella McCartney, Yoshi Yamamoto

Robbie Williams wordt overigens niet door ons gesponsord maar is een groot fan van adidas en heeft op zijn laatste album Rudebox de titelsong aan adidas gewijd. Dat is toch wel een eer.

Het is natuurlijk ook een bedrijf met een enorme historie en voor wie het interesseert: er is een zeer goed boek te koop dat de geschiedenis van adidas beschrijft. Het is van Barbara Smit en heet 'Drie Strepen tegen Puma'. Het leest als een soapserie en is een echte aanrader.

Maar goed voordat ik nu helemaal afdwaal van m'n thema, wil ik het nu hebben over al die sterren. Want zoals het een goede 'werknemer' betaamt, laat hij zich zo af en toe eens bij zijn werkgever of in ons geval sponsor zien. Meestal is dit op het hoofdkantoor in Duitsland maar hier in Hong Kong komt er zo af en toe ook nog eens iemand aanwippen.

Die 'iemand' was dit keer niemand minder dan T-Mac, de grote basketballster uit Amerika. Ik had hem al eens gezien in Herzo en was erg onder de indruk van hem. Hij is in tegenstelling tot veel andere basketballers niet over het paard getild en doet erg veel voor kinderen in achterstandswijken. In Herzo speelde hij een partijtje basketbal met het adidas team en met de teams uit het dorp en het ging er heerlijk ongedwongen aan toe.

Heel anders dan Kobe Bryant, die met een heel leger aan veiligheidsmensen aankwam, compleet met zwarte geblindeerde busjes, oortelefoontjes en weet ik wat al nog meer. Het leek wel of we midden in een Amerikaanse film stonden. Iedereen had het er over. Hij wordt nu overigens door Nike gesponsord dat destijds een waanzinnig bedrag bood.

Terug naar T-Mac, die by the way, eigenlijk Tracy McGrady heet maar zoals dat gaat in Amerika, is dit 'cooler'.

De opening van de flagship store stond voor de deur. Wat betekent flagship store nu weer? Het is de grootste adidas winkel in Azie en is eigenlijk het paradepaardje van het bedrijf in deze regio. Nu zijn de Aziaten gek van voetbal maar basketbal neemt een goede tweede plaats in en dus was T-Mac uitgenodigd om de opening op te luisteren.

Verder was zo'n beetje de hele Aziatische 'scene' uitgenodigd en hebben we zeer waarschijnlijk naast allerlei beroemdheden gestaan en gezeten maar omdat we die mensen niet kennen, is ons dat totaal niet opgevallen. De volgende dag op het werk gingen mensen echter zowat uit hun dak toen we vertelden dat we daar geweest waren en welke namen we hadden gehoord.

In ieder geval was het aardig. Er was het bekende hapje en drankje en we hebben de winkel bekeken die inderdaad erg groot is. Maar liefst drie verdiepingen waar alle ranges vertegenwoordigd zijn. Maar het was zo druk, echt, dat wil je niet weten. En buiten stonden ik weet niet hoeveel fans te wachten voor T-Mac en te schreeuwen: 'T-Mac, T-Mac'. Wel leuk dat je dan zelf vlakbij hem staat.

Overigens is iets kopen voor ons niet zo makkelijk. We hebben onze korting dus dat is niet het probleem maar de maten zijn het probleem. Zelfs met mijn maatje 38 is het al moeilijk en voor Bert hoeven we niet eens te kijken. Als je schoenen in zijn maat vraagt, kijkt het personeel eerst of ze het wel goed verstaan hebben. Bert moet dingen echt op maat laten maken of alles in Europa kopen.

Ik kan normaal gesproken redelijk uit de voeten maar waar het de adidas shop betreft, is het moeilijk omdat er veel van onze Aziatische range hangt. Dat is heel anders dan wat wij mooi vinden. Het is veel meisjesachtiger, met meer ruche-achtige uitvoeringen en dat spreekt mij totaal niet aan. Overigens wordt die Aziatische range sinds een paar jaar ook in Azie ontwikkeld omdat er duidelijk behoefte is aan een eigen stijl hier. Voor de credit card (en Bert's gemoedsrust) is dit dus een positieve ontwikkeling want sinds we hier wonen, heb ik bijna niets van adidas gekocht!

<- Aardig schoentje. Kost 'ie?













Zou dat passen?

Een impressie van de winkel met een display zoals je die overal in de winkel vindt; gesorteerd naar kleur of thema.

En ter afsluiting een modeshow om alle in de winkel aanwezige soorten producten te showen (en dat waren er best wat):

Disneyland

Hong Kong heeft een Disneyland. Degenen die ons een beetje beter kennen, weten dat we gek zijn op zulke parken en dan met name op de achtbanen. Dat heeft overigens niet alleen te maken met het feit dat we het bekende gooi- en smijtwerk leuk vinden maar ook met het feit dat Bert van zo ongeveer alle andere attracties groen gaat zien.

Enfin, tijdens onze look and see trip hadden we besloten om in ieder geval ook naar Disneyland te gaan. We wisten immers op dat moment nog niet of we in Hong Kong zouden gaan wonen en we waren nog nooit in Disneyland geweest.

De dag die we hadden uitgekozen, bleek een prachtige dag te zijn met veel zon en een lage luchtvochtigheid dus dat was een gelukje.

De makkelijkste manier om er te komen, is met de MTR (de metro). Dat is nu voor ons best ver weg omdat Disneyland vlakbij de Hong Kong airport is en dat is helemaal aan de andere kant van de New Territories. Dat betekent dat we vanaf huis toch al gauw zo'n anderhalf uur onderweg zijn maar de dames en heren van de MTR hebben het de moeite waard gemaakt, kijk maar.

Aan de kleinste details is gedacht.....

Het park is niet groot, ik denk dat het te vergelijken is met Slagharen. Daar kun je ook een dagje doorbrengen zonder dat je je hoeft te haasten om alles te zien. In Disneyland is dat net zo. Ik moet eerlijk bekennen dat ik altijd het idee had dat het er heel Amerikaans zou zijn en erg plastic maar ik moet zeggen dat me dat reuze meeviel. De shows in de theaters en op straat zijn zeer professioneel. Verder is alles keurig onderhouden, de toiletten zijn erg schoon en eten en drinken is er in overvloed.

Het park bestaat uit drie delen, Tomorrow Land, Fantasy Land en nog een Land waarvan ik de naam vergeten ben maar dat is voor de allerkleinsten onder ons. Tomorrow Land is eigenlijk het gedeelte waar wij te vinden waren. Daar zijn de leuke attracties zoals Space Mountain (achtbaan).

Dat ging zo hard dat ik de tranen in mijn ogen kreeg. Het is ook nog eens in het donker dus je ziet niet echt waar je heen gaat. Super. Hoewel ik Vogel Rok in De Efteling toch net een graadje beter vind. Bert vind van niet omdat Vogel Rok echt heel donker is en hij dan zoals al eerder vermeld, groen gaat zien.

Wat echter bijna ouderwets plezier geeft, is de attractie Astro Blasters met Buzz Lightyear, de held uit Toystory. Je zit in een karretje en moet op allerlei doelen schieten om punten te scoren. Dat is niet zo makkelijk want je moet je karretje draaien en snel zijn met schieten. Omdat Bert als man niet kan multi-tasken oftewel meerdere dingen tegelijk kan doen, ben ik dus de pineut en doe zowel het stuur- als het schietwerk (voor mijn eigen punten).

Buiten het feit dat ik dus half gestoord uit de attractie kom omdat ik en zelf wil scoren en Bert in mijn oor zit te tetteren dat ik een bepaalde richting uit moet sturen, is het een buitengewoon leuke attractie. Ik geloof dat we er wel zes keer achter elkaar in zijn geweest totdat ik mijn armen niet meer voelde.

Hier zie je een collega die het ook eens gaat proberen.

De straatshow is ook zeer interessant en professioneel. Hier zijn een paar foto's.

Je kunt ook met de trein rondom het park rijden ('All a-board!'). Dat geeft een prima overzicht en onderweg kom je ook nog die maffe groene mannetjes uit Toystory tegen die niet echt bijster intelligent zijn en alleen 'ooooooooooooooooooooh' zeggen. Je schrikt je compleet te pletter omdat je dat echt niet verwacht tijdens je rustige rondritje.

En dan is het wachten tot het donker wordt want dan begint het vuurwerk. Dat is elke avond en zeker de moeite waard om nog even voor te blijven hangen. Het duurt zeker een half uur en is indrukwekkend.

Waar ik geen foto's van heb, zijn de uitdossingen van volwassen bezoekers van het park. Of dat nou typisch is voor hier, weet ik niet maar geloof het of niet; in de MTR gaan plotseling de tassen open en komen de Mickey Mouse oren tevoorschijn die dan vol trots worden opgezet. Ik heb het hier dan over volwassen mensen, hè? Dat zul je in Europa toch niet gauw zien.

Maar dat is wel het leuke; Disneyland mag dan heel Amerikaans zijn, je snuift altijd weer een beetje Chineze of Hong Kong cultuur op en zoiets als dit vind je niet in een natuurpark.

Mid-Autumn Festival

China kent vele tradities en een van de eersten die we actief hebben meegemaakt, was het mid-autumn festival. Wat wordt daar gevierd?

Nou, eigenlijk is het een combinatie van maar liefst drie verschillende legendes.

1. Moon cakes

De eerste legende is die rondom de zogenaamde moon cakes. De meeste mensen (ook de Chinezen) zijn er niet zo weg van maar het is traditie en dus wordt het gegeten.

Wat is het?

Het is een soort ronde koek, vrij hoog zoals een rondo en ziet er ook een beetje zo uit. De inhoud echter is heel erg zwaar en als je er een in z'n geheel kunt opeten, ben je echt heel bijzonder. Ze zijn namelijk bijzonder heftig. De vulling is namelijk gemaakt van lotus- en sesamzaad. Er zit ook een gekookte eidooier in, meestal in zijn geheel. Dat samengevoegd, maakt dat je van een heel klein stukje meteen al vol zit. Gelukkig zijn er ook varianten die beter verteerbaar zijn maar die hebben met de traditie natuurlijk niet veel meer te maken. Rond het festival vind je de moon cakes overal en ook op kantoor staan ze overal en worden uitgedeeld.

Waar komt het vandaan?

Het verhaal gaat dat in er in de 14de eeuw een opstand tegen de Mongolen werd georganiseerd. Om iedereen te mobiliseren, werden briefjes in koeken gestopt om zo alle mede-patriotten in te lichten.

2. Fire Dragon Dance

In dezelfde periode is er de Fire Dragon Dance oftewel de vuurdrakendans. Dit hebben we zelf eens bekeken en dat was de moeite waard.

Wat is het?

Van stro wordt een 67 meter lange slang gemaakt en daarin worden wierookstokken gestoken. Die zijn redelijk groot, geven mega veel rook en geven de draak zijn mystieke uiterlijk. Een kop en staart zitten er uiteraard ook aan. In Causeway Bay in Hong Kong wordt op een bepaald tijdstip de dans gedaan. Nou ja, dans... Daarvan kun je niet echt spreken. Toen het publiek begon te juichen en joelen dat de draak eraan kwam, was het voorbij voordat ik er erg in had. Ze hadden het dus beter de Dragon Run kunnen noemen. Ze rennen namelijk met die enorme rokende sliert door de straten en wat je ziet, is enorm veel rook en daartussen zie je dan de draak. Best wel maf, dus. Aan het einde van de route, worden de wierookstokken uit de draak gehaald en aan het publiek gegeven die ze dan mogen uitmaken en houden. Dat heeft weer alles met good fortune of welvarendheid te maken. Vooral de opwinding die zich van de massa meester maakt als de draak eraan komt, is erg leuk om mee te maken.

Waar komt het vandaan?

Meer dan een eeuw geleden werd het dorpje Tai Hang geteisterd door rampspoed; een typhoon en een plaag trokken voorbij. Terwijl de bewoners alles nog aan het repareren waren, dook er een python op die al het vee opat (je moet er maar opkomen!). Volgens de dorpelingen was de python een drakenkoning en de enige manier om alle ellende tot een einde te brengen was het uitvoeren van een zogenaamde vuurdans. Die moest gedurende 3 dagen en nachten plaatsvinden tijdens het mid-autumn festival. De dorpelingen hebben dit gedaan en ziedaar, de rampspoed was voorbij. En omdat voorkomen beter is dan genezen, wordt daarom nu nog elk jaar de drakendans uitgevoerd.

3. Chang'Er - de dame op de maan

Tijdens het mid-autumn festival wordt ook stilgestaan bij een andere legende die betrekking heeft op de maan. Er zijn vele versies van het verhaal maar na een aantal gelezen te hebben, is er een die ik toch echt het mooiste vind. Het is een beetje een sprookje en om niets aan de magie af te doen, zal ik proberen het verhaal hier zo compleet mogelijk weer te geven.

Er was eens.....

Di Jun, de God van de Oosterse Zee en Xi He, de Moeder van de Zon, hadden tien zonen die allemaal stralende zonnetjes waren. Elke week bracht Xi He haar kinderen naar de Vallei van het Licht in het Verre Oosten waar ze ze in een meer baadde en dan in de takken van een enorme moerbeiboom liet drogen. Daarna liet ze ze altijd een voor een de reis langs de hemel maken in een koets die werd getrokken door zes draken.

Elk zonnekind reisde dan langs de hemel naar het Verre Westen naar de berg Yen Tzu en onderweg gaven de lichamen van elk kind precies genoeg warmte voor de wereld die zich onder hen bevond.

Maar, zoals dat met kinderen gaat, vonden ze het niet leuk meer om steeds apart van elkaar te moeten reizen en wilden ze gewoon met elkaar spelen. En dus besloten de kinderen op een dag om de daad bij het woord te voegen en gewoon leuk samen de reis te ondernemen.

Waar ze echter niet aan hadden gedacht, was dat de hitte die ze samen produceerden niet goed was voor de Aarde. Langzamerhand verschroeide alles en begon de aarde grote scheuren te vertonen. De rivieren stonden droog en dieren en mensen stierven door de droogte.

De grote keizer Yao smeekte Di Jun, de vader van de kinderen, en de goden van de Hemel de aarde te bevrijden van deze problemen.

Di Jun probeerde zijn kinderen tot de orde te roepen en maande ze terug te gaan naar de moerbeiboom maar de jongens hadden daar helemaal geen zin in en gingen gewoon door met hun gezamelijke tripjes. Di Jun was erg kwaad op zijn ongehoorzame kinderen en besloot om zijn beste boogschutter, Hou Yi te hulp te roepen. Hij kon ze wel bang maken met zijn pijlen en ze zo weer op het rechte pad brengen.

De grote en machtige Hou Yi verliet zijn plekje in de Hemel en kwam naar de berg Kun Lun. Hij nam een witte pijl uit zijn houder, zette hem in zijn rode boog en schoot...... Maar in plaats van de kinderen alleen maar aan het schrikken te maken, schoot hij de ongehoorzame zonnekinderen een voor een neer.

Hou Yi's pijlen troffen maar liefst negen van de tien kinderen maar de keizer vroeg er eentje in leven te laten zodat de Aarde genoeg warmte en licht zou krijgen. Nu had Hou Yi de aarde dan wel gered maar toen Di Jun hoorde wat er met zijn kinderen gebeurd was, ontstak hij in woede.

Hij vervloekte Hou Yi, verbande hem uit de Hemel en veroordeelde hem tot een leven als gewone sterveling op Aarde. Dat was natuurlijk wel zo'n beetje het allerergste wat een onsterfelijke kan overkomen maar Hou Yi liet zich niet klein krijgen en maakte er het beste van. Tenslotte waren er genoeg mensen op Aarde die hem heel erg dankbaar waren voor zijn acties en daarvan was er een heel bijzonder: Chang'Er. Met haar trouwde hij ook.

Op een dag reisde Hou Yi terug naar de berg Kun Lun waar hij van plan was een vriend te bezoeken. Daar ontmoette hij echter de Koningin-Moeder van het Westen, Xi Wang Mu. Hij had zo'n respect voor haar dat hij een prachtig paleis voor haar bouwde van jade en heerlijk geurend hout. Geroerd door zijn gebaar en onder de indruk van zijn andere goede daden, beloonde Xi Wang Mu hem met pillen die waren gemaakt met het Elixer van Onsterflijkheid. Dit elixer zou hem in staat stellen terug te keren naar de Hemel en weer het leven van een onsterflijke te leiden.

Omdat ze wist dat Hou Yi zijn geliefde vrouw zou overleven als onsterfelijke, legde Xi Wang Mu hem uit dat ze hem genoeg had gegeven voor hen beiden zodat ze samen konden gaan. Ze waarschuwde hem wel dat ze gedurende twaalf maanden moesten vasten en bidden voordat ze de pillen zouden nemen omdat hun lichamen rein moesten zijn.

Hou Yi ging terug naar huis en daar aangekomen vertelde hij zijn vrouw Chang'Er over het fantastische geschenk dat hij had gekregen van de Koningin-Moeder. Vastbesloten het kostbare elixer niets te laten gebeuren, verpakte hij het in zijde en verstopte het op de zolder van zijn huis. Helaas werd hun gesprek afgeluisterd door een van de bedienden, een gemene en onbetrouwbare man die Feng Meng heette. Hij was zo jaloers, dat hij besloot het elixer te stelen en zelf te gebruiken.

Op een dag was Hou Yi op jacht met Feng Meng toen Feng Meng hem plotseling aanviel een doodde. Hij verspilde geen tijd en haastte zich naar het huis van zijn meester waar hij van Chang'Er eiste dat ze hem het elixer zou geven. Chang'Er die direct vermoedde wat er met haar man was gebeurd toen Feng Meng met geweld begon te dreigen, bedacht zich geen moment en slikte vliegensvlug de pillen door om te voorkomen dat de moordenaar zijn beloning kreeg.

Chang'Er werd daardoor op dat moment onsterfelijk maar doordat ze een dubbele dosis van het elixer had binnen gekregen, werd ze ook lichter dan de lucht. Ze kwam los van de grond en begon te zweven, hoger en hoger. Feng Meng probeerde haar nog vast te pakken maar hij was te laat. Alsmaar hoger ging Chang'Er. Ze zweefde langs de Hemel ging totdat ze uiteindelijk bij de maan uitkwam. Daar bleef ze omdat de maan het laagste punt van de Hemel is en het dichtst bij de Aarde, waar haar geliefde Hou Yi was.

Daar woont ze tot op de dag van vandaag in haar paleis op het treurige maanlandschap waar ze nog steeds rouwt om het verlies van haar Hou Yi.

Einde

Ik vind het een prachtige versie, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben

Wat gebeurt er nu tijdens de viering en waarom in oktober?

In oktober staat de maan hier het dichtst bij de aarde. Wij hebben het gezien en het is echt indrukwekkend en erg mooi.

Mensen die in deze legende geloven en Chang'Er eren, doen dat door wierook te branden en dingetjes te offeren. Dat doen ze elk jaar tijdens de achtste volle maan en dat is rondom het mid-autumn festival.

Lantern Festival

Dat is geen legende maar vindt plaats in het Victoria Park. Daar vind je tijdens het mid-Autumn Festival overal prachtige lantaarns, van klein tot heel groot en van traditioneel to experimenteel. Als je echter een beetje verder loopt, zie je overal groepjes mensen die wat met elkaar eten en praten. Iedereen heeft wel iets van verlichting bij zich. Het geeft een hele intieme sfeer.

Chinese bruiloften

Vanaf dat we hier zijn, hebben we al twee keer een Chinese trouwerij mogen meemaken en dat gaat heel anders dan in Nederland. Lees maar....

De voorbereidingen

Die beginnen vaak al heel vroeg maar dat is in Nederland ook zo. Een zaal huren, het vervoer, de band en uiteraard de trouwlocatie(s) moeten nu eenmaal tijdig worden vastgelegd.

Ook hier is het huren van een zaal en het regelen van de catering zeer belangrijk, vooral omdat de avond voornamelijk bestaat uit eten. Maar daarover later.

Wat namelijk al voor de trouwerij wordt geregeld, is de complete fotoreportage. Die vindt niet op de dag zelf plaats maar al maanden daarvoor. Omdat Hong Kong naar de mening van veel inwoners over niet al te veel mooie locaties beschikt, wordt veel uitgeweken naar Taiwan. Dat schijnt sinds een jaar of vijf de trend te zijn.

Een van mijn collega's is daar op dit moment om een reportage te laten maken voor zijn trouwdag in november (!). Ik vroeg hem hoe dit gaat want draag je dan je kleding al? Dat blijkt niet het geval. De fotograaf heeft kennelijk een heel arsenaal aan kleding en er is een stylist die zorgt voor haar en make-up. Al met al is het redelijk aan de prijs: je moet er uiteraard heen vliegen dus dat kost al wat, dan heb je uiteraard hotelkosten en dan komt de fotograaf er nog bij.

Je krijgt als gast dan ook vaak al ruim van te voren de foto's te zien. Dat vinden wij heel eerlijk gezegd toch een beetje raar. Je bent nog lang niet getrouwd maar de foto's heb je al wel. Ons bekruipt dan toch een beetje het gevoel van: 'Dat brengt ongeluk'. Hier zien ze dat echter een stuk luchtiger. Het is gewoon praktisch want dat heb je dan maar vast gehad. Tja, zo kun je het natuurlijk ook bekijken.

Hiernaast is een voorbeeld van een foto die al ruim van te voren gemaakt is en die op de receptie al te zien is.

De receptie

Als je wordt uitgenodigd voor een trouwerij, moet je je goed voorbereiden. Er wordt namelijk wel enigszins verwacht dat je keurig in het pak komt. De dames in een cocktailjurk of in het lang. Redelijk formeel dus.

Als je aankomt bij het hotel, moet je eerst het gastenboek tekenen en vervolgens in de rij aansluiten. Rij? Ja, je kunt dan namelijk het bruidspaar feliciteren en direct op de foto. Dat is best wel goochem want zo weet je zeker dat je iedereen op de foto hebt, die op de receptie is geweest. Vooral als de receptie al gauw rond de tweehonderd gasten telt.

Dat is overigens ook de reden dat de receptie in een hotel plaatsvindt. Die hebben zalen waar je zoveel gasten kunt ontvangen.

Na de foto is er tijd voor een drankje en dan wordt er stipt op tijd begonnen met het diner (je moet dus op tijd zijn). Afhankelijk van het soort trouwerij, dat wil zeggen traditioneel of een mix tussen westers en traditioneel, krijg je toch al gauw een 5-gangen menu geserveerd. Maar 9 gangen of meer is absoluut geen uitzondering. Het menu bevat allerlei gerechten van vis, tot rund- en varkensvlees, soep, dessert en nog veel meer. Wijn wordt niet veel gedronken, er wordt over het algemeen bier gedronken.

Overigens zit je meestal aan ronde tafels waar 10 gasten aan kunnen zitten. De tafels zijn gereserveerd en als je het gastenboek tekent, krijg je ook direct je tafelnummer.

Nog voor de eerste gang begint, heeft de bruid zich verkleed en meestal een nieuw kapsel en make-up. Er is namelijk een stylist bij de hele dag en de bruid kan tot wel zes jurken dragen, van traditioneel rood tijdens de theeceremonie met de ouders die voorafgaat aan de daadwerkelijke plechtigheid, tot verschillende prachtige creaties, in verschillende kleuren.

Bij de ontvangst droeg deze bruid een prachtige blauwe creatie die echter werd verwisseld voor deze,......

En toen deze.

En daarna nog twee andere creaties die we helaas niet op de foto hebben. Zoals je zult begrijpen, worden deze jurken niet gekocht maar allemaal gehuurd. Dat zou anders ook wel een heel erg dure aangelegenheid worden.

Overigens voor degenen die al watertandend naar de taart zaten te kijken, die is nep. Ik was helemaal onder de indruk omdat ik zoiets nog nooit 'live' had gezien. En hoewel de taart werd aangesneden, kun je op latere foto's zien dat dat helemaal niet echt is. Het hele ding is van piepschuim. Soms is echter het deel dat aangesneden wordt, wel een echte taart en de rest is nep. Ik heb gevraagd waarom ze dat doen als het toch nep is en het antwoord was: ja maar het is traditie.

Dat hebben we ook gezien bij het champagne drinken waarbij de armen dan gekruist worden. Een klein slokje voor de foto en dat was het dan.

Soms is er een bandje dat rustige klassieke muziek speelt op de achtergrond. Gedanst wordt er namelijk niet. Er wordt gegeten. Maar Hong Kong zou Hong Kong niet zijn als er niet ook enig spektakel zou zijn en dat is er dan ook. Tijdens het eten is er namelijk veel entertainment. Er worden video's en foto's getoond van de bruid en de bruidegom waarbij een kort overzicht wordt gegeven van hun jeugd, puberteit en nou ja, hun leven tot DE dag. Daar kan soms behoorlijk luide muziek achter zitten maar ik vind het best een leuk concept.

Dan zijn er vaak wat korte speeches van de ceremoniemeester en van het bruidspaar, dat de ouders bedankt voor de liefdevolle opvoeding (het is een beetje zoetsappig maar het heeft wel wat, toch). Dan worden er vaak wat spelletjes gedaan waarbij het bruidspaar iets moet doen en als ze verliezen, moeten ze een Chinese borrel drinken. Maar het bruidspaar heeft meestal wat vrienden en vriendinnen op sleeptouw en eigenlijk moeten die er dan aan geloven. Je kunt je voorstellen dat na zo'n spelletje of vijf, zes sommige mensen niet meer zo vast ter been zijn. Persoonlijk hoeft dit voor mij niet zo maar ook dit is traditie hier.

Zo ga je geleidelijk al etend door de avond en dan is er ineens het einde. Als de koffie wordt geserveerd, verdwijnt het bruidspaar naar de hal. Dan is het een kwestie van snel je koffie naar binnen gieten, het bruidspaar de rode (voor geluk en voorspoed en ZEER belangrijk) envelop met inhoud passend bij je status en genoeg om voor het diner te betalen. Hier zit een systeem achter. Ik geloof dat wij altijd worden geacht zo'n 150 euro te betalen omdat het tot nu iemand uit Bert's team betrof en hij als hoofd van de afdeling een hoge status heeft.

Ja, en dan is het feest afgelopen. Echt, binnen 10 minuten is de zaal leeg en rent het personeel rond om de piepschuim taart naar de opslag te brengen en alles op te ruimen. Dat is een hele vreemde gewaarwording. Ten eerste is het nog redelijk vroeg, meestal rond half elf en ten tweede komt het als een koude douche. Niks even gezellig nakletsen, hoor.

Waarom gebeurt dit? De meeste mensen zijn afhankelijk van het openbaar vervoer en moeten een redelijk eind reizen. Op dit tijdstip kan iedereen nog ruimschoots met de MTR (de metro) naar huis en hoeft geen 'dure' taxi te betalen. Zoals ik al eerder zei: de mensen zijn hier redelijk praktisch ingesteld.

Heel anders dus dan 'bij ons' maar heel leuk om eens mee te maken. En de volgende trouwerij staat al weer in de agenda!

De ronde tafel

Hong Kong feitjes

Deze keer een berichtje met allerlei wetenswaardigheden over Hong Kong. Dit leek me leuk omdat we in het algemeen toch relatief weinig weten over Hong Kong. We weten dat het een grote stad is maar daar blijft het toch vaak wel bij.

Geschiedenis

Veel mensen denken dat Hong Kong 1 stad is maar dat is niet zo. Hong Kong bestaat uit grofweg 4 regio's. Het vaste land bestrijkt zo'n 1090 vierkante kilometer en de 234 eilanden tezamen zo'n 248 vierkante kilometer.

De regio's zijn: Kowloon, de New Territories (waar wij wonen), Hong Kong Island en dan zoals vermeld, de 234 eilanden.

Het land werd, denkt men, ongeveer 8.000 jaar geleden al bewoond. Er woonden voornamelijk vissers en was geen oord van betekenis. Pas toen de Europeanen handel begonnen te starten met het Verre Oosten begon de betekenis van Hong Kong te veranderen. Dat was in het midden van de zestiende eeuw toen de Chinezen door kregen dat de handel zeer lucratief kon zijn.

De allereerste Europeanen die zich op het vasteland mochten vestigen, waren de Engelsen die hun British East India Company (de grote concurrent van de VOC) in Guang Zhou vestigden. Dat betekende echter dat alleen de handelaren zich daar mochten vestigen. Hun families moesten op het eiland Macau blijven. De buitenlanders mochten ook geen Chinees leren uit angst voor schadelijke buitenlandse invloeden.

De handel die Engeland echter dreef, was vooral in stoffen en dat zag er niet zo goed uit. Er werd niet veel winst gemaakt. Totdat een andere, zeer lucratieve mogelijkheid zich halverwege de negentiende eeuw voordeed: opium. Dat leidde niet alleen tot veel inkomsten in China, er waren ook zeer veel drugsverslaafden (zo'n twee miljoen).

De Chinezen wilden hier een einde aan maken wat resulteerde in maar liefst twee oorlogen. Engeland onderhandelde uiteindelijk met succes over een stukje eigen land, Kowloon. Later, in 1898, toen het Chinese rijk begon in te storten, kwam daar de rest van het huidige Hong Kong bij. Het land werd gepacht van China tot 1997 (100 jaar dus) en zoals bekend, hoort Hong Kong sinds 1997 weer bij China.

Dat leidde in eerste instantie tot een uittocht van zowel expats als Hong Kong Chinezen, die bang waren dat het gedaan zou zijn met de vrijheden. Dat is echter niet gebeurd. Hong Kong heeft namelijk een 'status aparte' zou je kunnen zeggen. Achter Hong Kong staan de letters SAR. Dit betekent: Special Administrative Region wat die status aparte aanduidt. Hong Kong heeft ook een eigen bestuur onder aanvoering van de gouverneur die eens per zoveel jaar democratisch wordt gekozen.

Vandaag de dag

Op dit moment wonen er 7,6 miljoen mensen waarvan de meesten (98%) Hong Kong Chinees zijn. Daarna volgen de Filipino's (werken veel in de huishouding) met 300.000 mensen, de Amerikanen met 27.000 en dan de Engelsen met 22.000. Er zijn echter ook veel illegalen.

Enig idee hoeveel Nederlanders hier wonen? Het zijn er maar liefst 5.000.

Waar werken die mensen dan allemaal? Grote bedrijven die hier een vestiging hebben zijn Philips, ABN Amro, Heineken maar ook bedrijven als de HEMA hebben hier een kantoor.

Wonen

Je kunt hier prachtig wonen maar dat is slechts voor een selecte groep weggelegd omdat de huren hier vreselijk hoog zijn. Dat is in iedere grote stad wel zo maar hier is geen controle op de huisbazen (landlords). Het kan dus zo zijn, dat je huur van de ene op de andere dag wordt verhoogd. Als het je niet bevalt, kun je vertrekken. Ook de betrouwbaarheid van landlords wordt nogal eens besproken op het werk. Iedereen heeft wel iets waar hij of zij ontevreden over is.

Zo vertelde iemand van de Nederlandse Vereniging dat ze zich niet meer druk maakte over dingen die kapot gaan tenzij het echt ernstig is. Het bespaart een hoop frustratie, tijd en energie. Wij kunnen daar inmiddels over meepraten. Het huis is weliswaar nieuw maar er is al van alles kapot gegaan van een lekkende kraan en kapotte airconditioning (zeer vervelend met dit klimaat) tot een complete kortsluiting toen een lamp ontplofte.

Maar wat is dan duur wonen? Een voorbeeld:

Een secretaresse met 20 jaar ervaring verdient ongeveer 1700 euro bruto.

Een productiemedewerker verdient ongeveer 200 (ja, echt tweehonderd) euro bruto.

De inkomstenbelasting ligt rond de 20%

De huur voor een appartement van 55 vierkante meter in de buitengebieden ligt rond de 780 euro per maand. Wil je op Hong Kong Island wonen, dan kan de prijs oplopen tot het dubbele.

Als je dit weet, worden een paar dingen ineens duidelijk:

1. Hier delen veel mensen een appartement met elkaar;

2. Ex pats wonen in naar Hong Kong begrippen, grote huizen en worden standaard als rijk beschouwd;

Vervoer

Dat is super geregeld in Hong Kong. Er is een uitgekiend metrostelsel en in no-time ben je waar je zijn moet. Daarnaast zijn er nog de lijnbussen, de groene en de rode minibusjes en taxi's.

Taxi's zijn erg goedkoop hier. Je betaalt een starttarief van 1 euro 20 (buitengebieden) of 1 euro 50 en dan is elke kilometer 1 euro 20, respectievelijk 1 euro 50. Dat is dus echt geen reden om moeilijk te doen.

Een voorbeeld van een taxichauffeur met al zijn geliefde mobieltjes. Dit is geen uitzondering hier.

De minibusjes zijn ook handig als je weet waar je naartoe moet maar je moet wel enige lef hebben. De chauffeurs rijden namelijk als gekken. Er is weliswaar een systeem dat gaat piepen als de chauffeur te hard rijdt maar de rijstijl is soms echt wild te noemen. Wij rijden regelmatig achter een minibusje en voor mij is het soms echt een wonder dat mensen daar zonder botbreuken uitkomen.

Er zijn twee soorten busjes: de rode en de groene. Als ik het goed heb, stoppen de groene busjes alleen op de haltes. Dat betekent dus dat de rode overal stoppen waar iemand staat te zwaaien. Zo kan het dus gebeuren dat je om de vijf meter stil staat omdat er weer iemand wil opstappen. Uitstappen kun je dus ook overal en je gilt dan gewoon naar de chauffeur dat je eruit wilt. Als je daar 's ochtends achter zit, word je weleens moedeloos.

Maar echt, het vervoer is hier goed en efficiënt.

En dan nu het laatste onderwerp met feitjes:

Taal

De Hong Kong Chinezen spreken Cantonees en hoewel de officiele taal Mandarijn is, wordt dat in Hong Kong niet echt gesproken. Officieel kent iedereen het wel maar hier wordt het weinig gesproken. Ik vergelijk het weleens met Fries; alle Friezen kunnen Nederlands spreken maar over het algemeen gaat het in het Fries toch een stuk makkelijker (nietwaar, Frieze vrienden?).

Het Cantonees is echt een zeer moeilijke taal. Het zijn namelijk niet alleen de woorden en de uitspraak die moeilijk zijn, de taal kent ook verschillende intonaties. Zo heb ik geleerd het verschil te herkennen tussen 'oeps' en 'vind ik ook'. Het is hetzelfde woord maar met een andere intonatie.

Dit kan tot grote vergissingen leiden waarvan ik twee voorbeelden heb:

Ik heb geleerd te tot tien te tellen maar toen ik bij negen kwam, schoot mijn collega op me toe om te zeggen dat ik dat niet hardop mocht zeggen. Het blijkt namelijk dat het woord negen als je het verkeerd uitspreekt een scheldwoord is. Wat precies weet ik niet want niemand wil het me zeggen. Dat moet dus wel ernstig zijn. Ik waag me daar dus niet meer aan.

Het tweede voorbeeld kwam van mijn Indonesische collega. Hij zat aan een diner en wilde zijn tafeldame vragen of zij het gerecht met hem wilde delen (dat is heel gebruikelijk hier). Het bleek echter dat hij haar had gevraagd of ze met hem wilde slapen! Dat was uiteraard niet zo handig.

Zo, dat was een greep uit feitjes over Hong Kong. Er is uiteraard nog veel meer te vertellen maar ik wilde het licht verteerbaar houden en hoop dat het interessant was. De volgende keer weer wat meer 'belevenissen'.

Alles is mogelijk in Hong Kong

Veel mensen hebben ons hier gezegd: 'Alles is te krijgen, echt alles als je maar wilt betalen'. Dat dat waar is, kunnen wij zo langzamerhand wel bevestigen. Drop? Kun je kopen bij de Citysuper (een luxe supermarkt). Stroopwafels of een flesje advocaat? Ja hoor, goed verkrijgbaar. Afgelopen vrijdag kwamen we zelfs onvervalste Nederlandse eierpannenkoekenmix in de schappen van onze 'eigen' supermarkt in Sai Kung tegen. Alles stond in het Nederlands erop. Eerst stonden we echt HEEL verbaasd te kijken maar later sloeg dat om in de vraag: 'Hoe gaan ze dit verkopen'? Er is immers geen Chinees die kan lezen hoe je dit moet bereiden. Misschien moeten we onze hulp bij het vertalen maar aanbieden! Het is grappig en staat niet op zichzelf, er zijn talloze voorbeelden van de internationale omgeving die Hong Kong is.

Maar goed, daarover schrijf ik een andere keer wel weer. Ik wilde het deze keer hebben over iets dat ik werkelijk nooit had verwacht in Hong Kong maar onze bedrijfsslogan 'Impossible is nothing' lijkt voor Hong Kong gemaakt.

Want wat hebben wij meegemaakt in september 2006? Ons bedrijf houdt kantoor in Cityplaza 4. Dat is een gebouw in Tai Koo Shing en zit boven een redelijk grote shopping mall. Zo heet een winkelcentrum (van formaat) hier. Elke zichzelf respecterende mall heeft met enige regelmaat een 'event'; iets bijzonders om mensen aan te trekken. En echt, hiervoor worden alle registers open getrokken. Complete decors en podia worden opgebouwd waar dansvoorstellingen of muziekoptredens zijn. Heel indrukwekkend en kosten noch moeite worden gespaard om dit echt aantrekkelijk te maken en veel publiek te trekken.

Wat echter met kop en schouders boven al deze events uitstak, was het ijsspektakel dat hier georganiseerd werd. Midden in de mall werd een hal opgetrokken waarin uit ijs gehouwde kunstwerkjes waren te bewonderen. Zoals gebruikelijk was dit niet klein, nee, het was van redelijk formaat. In de hal was het echt berekoud en rond het vriespunt. Nu moet ik even een stapje terug want is dit nu zo bijzonder? In Hong Kong wordt het hoogstens een keer 10 graden in de winter en dit vond plaats in september wanneer het buiten constant tussen de 28 en 33 graden is en 's nachts nauwelijks afkoelt. Dan kun je dit dus best bijzonder noemen.

Als je dat weet, kun je je ook voorstellen dat het publiek dat loopt te winkelen normaal gesproken niet met een dikke winterjas rondloopt. Rond die tijd zie je nog veel korte broeken en open schoenen. Maar niet getreurd: er wordt goed voor u gezorgd. Dit is immers Hong Kong en customer service staat hier zeer hoog in het vaandel.

Dus bij het betalen van de entree, kreeg iedereen een heerlijk warme winterjas uitgereikt, die gedurende de barre tocht kon worden gedragen. Nodig? Ja, kijk maar eens op de foto hoe koud ik het had. Ik geloof dat mijn glimlach enigszins 'bevroren' overkomt....en zo voelde het ook.

Maar het was prachtig. Een echte sprookjeswereld was gecreëerd. Het was een zeer goede imitatie van het ijsfestival in Harbin, Japan.

Wel heel vreemd om daarna in de shopping mall terug te komen waar je eerst zowat een hartverzakking krijgt van het temperatuurverschil (20 graden met airco!) maar waar je ook ineens weer in de werkelijkheid staat.

Bert heeft overigens totaal geen probleem met de lage temperatuur en lijkt het zelfs prettig te vinden!

En als laatste attractie in de ijshal, een super ijsglijbaan. Niet ongevaarlijk trouwens want dat ging best hard naar beneden. Leuk!!!!

Was het duur? Nee, er was een leuk concept bedacht dat je zoveel kon geven als je wilde. De opbrengst ging namelijk naar een goed doel in China. Dat hadden wij ook nog nooit meegemaakt.

Wat gebeurde er na de tentoonstelling? Alles werd blokje voor blokje afgebroken. Normaal merk je daar niet veel van omdat er veel 's nachts wordt gewerkt aan dit soort dingen om het publiek zo min mogelijk te storen bij het winkelen. Dit was echter een klus van formaat en er is twee dagen continu aan gewerkt om alles af te breken. Het was een behoorlijk natte bedoening.

Is alles mogelijk in Hong Kong? Ja, alles is mogelijk in Hong Kong!

Een kritische noot ter afsluiting, dat wel. Waarom? Dit is natuurlijk heel erg leuk allemaal maar als je goed keek wat er allemaal voor nodig was om het ijs op temperatuur te houden, dan werd je daar letterlijk koud van. Gigantische generatoren die ontzettend veel stroom nodig hadden om dit draaiende te houden. Daar kun je met het oog op het milieu natuurlijk wel een kanttekening bij plaatsen. Maar ook dat is Hong Kong.

Hong Kong: hoe kwamen we daar ook alweer terecht?

Het heeft even geduurd maar hier is dan eindelijk het eerste artikeltje op onze weblog.

Hoe zat het ook alweer met ons?

Sinds mei 2001 werken wij voor de firma adidas op het hoofdkantoor in Duitsland. Om precies te zijn in Herzogenaurach of Herzo voor de ingewijden. Dat is een stad in het zuiden van Duitsland, zo'n 550 kilometer van Amsterdam.

Maar goed, ons leven kabbelde lekker voort totdat we in april 2006 de vraag kregen of we niet voor twee jaar naar Hong Kong wilden. HONG KONG????? Dat moesten we eerst even verwerken. We waren beiden nog nooit in Azie geweest en hadden daar ook nooit behoefte aan gehad. We hadden heel eerlijk gezegd eerder rekening gehouden met Amerika.

Het bedrijf bood aan eerst eens te komen kijken. Dat heet een 'Look and See' trip. Dat betekent dat je in een paar dagen door de omgeving wordt geleid om een indruk te krijgen. Je wordt dan niet zomaar rondgereden en maakt wat toeristische uitstapjes. Er wordt eerst een uitgebreide vragenlijst naar je gestuurd om een idee te krijgen wat voor jou belangrijk is aan je eventuele nieuwe woonplaats. Daarbij ga je ook huizen bekijken en dat is niet onbelangrijk.

De Look and See trip begin mei was zeer intensief. We hebben in een paar dagen Hong Kong Island gezien en zijn van hot naar her in de omliggende gebieden gereden. Dat gaat allemaal in een zeer hoog tempo waarbij er soms nauwelijks tijd is om een hapje te eten. Daarbij kwam nog dat het verschrikkelijk warm was. Als je dan steeds huizen moet bekijken waar de airco niet aanstaat, is dat een hele opgave.

Maar we kregen inderdaad een goede indruk en waren erg gerustgesteld met betrekking tot het wonen. In eerste instantie was de agent die ons hielp, nogal gestressed over onze wooneisen maar in de praktijk waren er toch een aantal woningen dat daaraan tegemoet kwam. Eentje sprong er in het bijzonder uit en dat is ook het huis waar we nu wonen (want uiteindelijk zijn we dus in juli 2006 gegaan).

Het huis staat in de zogenaamde Backyard of Hong Kong wat zoveel betekent als de achtertuin van Hong Kong. Het ligt in het Country park van Sai Kung (dat ligt in de New Territories) en bestaat uit een blok van twaalf huizen. Niet alle huizen zijn verhuurd of verkocht en op een echtpaar na, wonen er alleen ex pats. Dat zijn mensen uit Nieuw-Zeeland (of Kiwi's zoals ze zichzelf graag noemen), Duitsland, Amerika en Engeland.

Het complex is ommuurd en wordt bewaakt door een guard, een wacht. Dat lijkt allemaal een beetje bizar maar het is hier geen overbodige zaak om verschillende redenen.

Ten eerste is daar het risico van inbraak en diefstal door de plaatselijke bevolking. Dit is een redelijk hoog risico omdat de gemiddelde levensstandaard in Hong Kong een heel stuk lager ligt dan in bijvoorbeeld Nederland. De mensen moeten heel hard werken voor een mager salaris en de huren hier zijn erg hoog. Het ligt dan voor de hand dat wanneer de gelegenheid zich voor doet, deze met beide handen wordt aangepakt.

De tweede reden is er een waar ik nooit aan zou hebben gedacht: er lopen hier wilde koeien. Echt wild. Niet te benaderen en als je ze in je tuin hebt, kun je gelijk de hovenier bellen want dan staat er niets meer overeind. Niet vreemd dus dat we zo beschermd wonen. Tja, het is weer eens wat anders.

Die koeien zijn overigens altijd wel het gesprek van de dag want soms leggen ze het verkeer gewoon lam en komt de politie om het een en ander in goede banen te leiden en ongelukken met koeien te voorkomen. Maar wij vinden dat het een leuk tintje geeft aan het leven hier. Het vormt een enorm contrast met Hong Kong Island waar de bekende flatgebouwen staan en je moet zoeken om een beetje wildlife te vinden.