Bert opnieuw in het ziekenhuis...

Bert bezorgde mij vorige week de schrik van mijn leven door op straat in Sai Kung tegen de vlakte te gaan nadat we net de dokter hadden bezocht omdat hij zo'n hoge koorts had. Omdat dit uitdraaide op een wel heel bijzondere Hong Kong ervaring, heb ik hem gevraagd zelf een stukje hierover te schrijven.

Opname in een openbaar ziekenhuis in Hong Kong


De voorgeschiedenis

Het is mijn voorrecht om zo vlak voordat we weer terug gaan naar Duitsland ook nog een stukje te schrijven voor de blog........echter wel een bijzonder stukje. Het gaat over een van de dingen die we beiden wilden vermijden (het ziekenhuis hier en een voedselvergiftiging).

Voordat ik zakelijk naar Duitsland vloog had ik een dag bijzonder hoge koorts en een latent onaangenaam gevoel op mijn borst. Ik had daarvoor de dokter bezocht maar zij vond niets ernstigs. De week in Duitsland verliep goed, dus geen verdere zorgen. Nadat ik terug was in Hong Kong op maandag raasden we zoals gebruikelijk door de week. Een bezoek aan de paarderennen, een lange avond werken.....toen liepen we toch even tegen de lamp.....

Woensdagnacht voelde ik me niet super, maar Monica was erg ziek – als gevolg van wat een voedselvergiftiging leek te zijn -. Op donderdag werkte ik van huis om een beetje uit te zieken en ook Monica bleef thuis om aan te sterken van haar nachtelijke avontuur. Beetje hoesten, beetje zweterig... maar verder voelde ik me o.k.

Op vrijdag voelde ik me nog niet 100% na een nacht hoesten.....dus weer naar de dokter. Het leek wederom dat mijn longen vrij waren maar ik kreeg toch een soort drankje met codeïne mee om in ieder geval beter te kunnen slapen. Daarna weer naar huis om uit te zieken. Weer zweterig en hoestend de dag door. Monica kwam ook vroeger thuis omdat ze ook nog niet helemaal hesteld was.

Het hele weekend stond in het teken van mijn gezondheid. Vrijdagnacht – koorts, zaterdagnacht – hogere koorts...... (vijf maal per nacht je t-shirt vervangen, een maal het complete beddegoed) dus op zondagochtend toch maar weer naar de dokter om te kijken of ik maandag wel zou kunnen werken.

De dokter had haar praktijk in Sai Kung. Ze was nieuw voor ons want tot zover hadden we een dokter bezocht in de buurt van het werk. Ik moest gelijk een ‘Hong Kong’ mondkapje voor om te voorkomen dat andere mensen besmet zouden worden. Dit is nog een overblijfsel van SARS waarbij mensen kunnen worden besmet door het hoesten van iemand anders.

Na een uitgebreid onderzoek vond ze het toch beter dat ik even naar het ziekenhuis zou gaan om een longfoto te laten maken. Ze had een licht vermoeden dat ik een verborgen longonsteking had. “Ben je ermee akkoord om naar het Tsueng Kwan O ziekenhuis te gaan, vroeg ze”. Dat was voor mij wel ok, voor een rontgenopname – het was immers lekker dichtbij.

De commotie:

Toen ik naar buiten kwam was Monica net klaar met boodschappen doen. Ze zou de auto even uit de parkeergarage halen en het leek haar beter als ik beneden even zou wachten zodat ik niet de trappen op hoefde.

Het idee was dat we de boodschappen dan even thuis af zouden zetten en dan de röntgenopname zouden maken. Maar het mocht niet zo zijn. Wachtend op Monica hing ik een beetje over een stalen hekje bij de parkeergarage. Hé wat was dat nou, ik werd in een keer tamelijk licht in het hoofd...en voordat ik het wist lag ik op de straat. Omstanders schoten meteen te hulp en belden meteen een ziekenwagen. De nietvermoedende Monica kwam naar beneden gereden en schrok zich natuurlijk rot.

We zijn vervolgens weer kort bij de dokter naar binnen gegaan waar ik me snel weer beter voelde. De ziekenwagen was aanwezig in 5-8 minuten, echt heel snel. De dokter had intussen m'n bloeddruk en hartslag opgenomen en die gegevens aan de broeders gegeven.

Met die informatie op zak werd ik ingeladen en ging de reis naar het ziekenhuis. In de ziekenwagen dacht ik nog wel, 2008 lijkt niet een topjaar te zijn. Zo ben ik bijna nooit ziek, zo twee keer in een jaar in een ziekenhuis.


De initiele opname:

In het ziekenhuis aangekomen werd ik snel vervoerd naar de spoedafdeling. De spoedafdeling is een grote viekante ruimte met een soort desk in het midden en alle posities voor inkomende patienten eromheen. Ik moest natuurlijk even snel vertellen wat mij overkomen was en kreeg het gebruikelijk spervuur aan vragen op me af – allergieën, ziektes in de familie etc. Op het zelfde moment werd de naald ingebracht voor het infuus (ik bleek uitgedroogd te zijn) en werd bloed bij me afgenomen. De registratie ging zeer snel en efficiënt, ze hadden alleen mijn Hong Kong identiteitsbewijs nodig en toen was alles al geregeld.

Ik kreeg een groen papiertje in mijn hand gedrukt, dat was de rekening werd me gezegd. Oh dacht ik dat moet de ziekenwagen zijn dan.....
Na enige tijd wachten werd mijn bed naar de röntgenafdeling gereden. Ik mocht op bed blijven en ik kreeg een plaat achter mijn rug, even lachen....de foto was gemaakt.

De verwachting was dat als het röntgenbeeld goed zou zijn dat ik met medicatie weer diezelfde avond naar huis zou mogen – ja in sprookjes gebeuren die dingen wel.....

Intussen verbaasde ik mij over de vele activiteiten in dit vierkant. Er liep een dame rond met een microfoon(!) die bepaalde dingen zat om te roepen, iedereen liep door elkaar heen als een stel mieren, er was veel kabaal en ze liepen allemaal op de verkeerde sportschoenen (ja sorry, ik kan het niet laten). En natuurlijk het is Hong Kong dus 10 dingen gaan tegelijkertijd – maar het leek er in ieder geval wel vakkunding aan toe te gaan.

Ik ging er nog steeds vanuit dat ik 's avonds weer thuis zou zitten......echter de dokter boorde die hoop snel de bodem in. De röntgenfoto liet weliswaar niets zien, maar dat kwam wel meer voor bij beginnende onstekingen of infecties. Echter, ik bleek nog steeds koorts te hebben en de dokter wilde me houden voor observatie en verdere behandeling. Ok, slik, dus een nachtje hier blijven...in al die drukte.

De observatieruimte

Ik werd vervolgens naar de observatieruimte gebracht. De ruimte was tamelijk groot. Er stond een grote balie in waar het verplegend personeel zat en rondom die balie stonden de naar schatting 20 bedden met ongeveer 15 patiënten.

Zo’n 20 man keek me aan of beter gezegd staarde me aan en bleef dat doen zolang ik aanwezig was. Het is waarschijnlijk tamelijk bijzonder dat een westerling in zo'n lokaal ziekenhuis wordt opgenomen. Dat is op zich ook niet zo verwonderlijk: het is een lokaal ziekenhuis in de New Territories waar veel oudere mensen werden binnengebracht die gezien hun huidskleur en kleding niet veel in aanraking komen met Gweilo's oftwel 'witte geesten'.

Enfin, normaal ga je naar een ziekenhuis om beter te worden. Ik had echter niet het idee dat men in deze omgeving beter kon worden. Mensen spraken niet met elkaar maar schreeuwden met elkaar (inclusief personeel) – en schreeuwen is echt schreeuwen in Hong Kong. Constant reden karretjes heen en weer die veel kabaal maakte. Iedereen had zijn mobieltje mee en er werd dus ook regelmatig gebeld (inclusief de verstoring met de luide beltonen). En er stond een gezamelijke TV – voor de bezoekers, die blijkbaar maar één knop had: harder (je moet de rest van die hinderlijke geluiden toch overstemmen, nietwaar?). Het leek erop dat de bezoekers belangrijker waren dan de mensen die er lagen.

Na een aanwezigheid van enkele uren werd het tijd om het toilet eens op te zoeken. Ik vroeg de verpleging waar ik de toiletten kon vinden maar er bleek maar een van de verpleging redelijk Engels te spreken; met de anderen kon ik net zo goed Nederlands spreken want ze verstonden het toch niet. Eenmaal in het toilet – hé, geen toiletpapier, weer terug dan naar de de balie. Dat kwam gelukkig toch nog goed.

Bij het eten kon ik kiezen uit rijst en rijst (congee). Typisch smakeloos Chinees voedsel. Ik heb het wel opgegeten want ik moest toch wat eten. Ik had alleen een krentenbol gegeten sinds mijn ontbijt. Dus dan eet je op een gegeven moment alles wel....

's Avonds kwam de dokter langs om me het goede nieuws te brengen dat ik nog een nachtje van dit vijf sterren reservaat gebruik mocht maken. Ik zei tegen de dokter “maar dokter niet om u te beledigen maar ik kan toch geen oog dicht doen in dit kabaal, ik moet toch beter worden’. De dokter zei dat dit een doorsnee Hong Kong ziekenhuis was, en dat een particuliere verzekering geen verschil maakte......echter hij leek het toch te begrijpen.... Als ik wilde kon ik op de kinderkamer blijven alleen dan zonder televisie.

Dat leek me perfect dus binnen vijf minuten lag ik in een kamertje aansluitend op de afdeling naast een wieg, zonder ramen en een beetje kouder maar ok.

Toen kwam Monica nog langs om me mijn spulletjes te brengen. Zoals gewoonlijk had ze dat perfect georganiseerd en was ik goed verzorgd met douchespullen, muziek een boek.... Toen werd het bedtijd en dacht ik een relatief rustige nacht tegemoet te gaan......ook ik maak blunders in mijn inschattingen......


De nacht

Ik had me zo goed en zo kwaad als het ging geïnstalleerd voor de nacht. Zo goed en kwaad: ik kon maar op een kant liggen zonder extreem te hoesten, ze hadden alleen maar een deken – dus je lag niet onder een zachter laken....en ik had nog een infuus in dat natuurlijk in de weg zat. Maar verder kon er niets mis gaan, ik lag op een kamertje met een deur ervoor – dus het grootste deel van het kabaal werd gefilterd – zo een redelijk goede nachtrust lag in het verschiet.......
Mis, mis, mis.....

Na de gebruikelijk storingen van het meten van temperatuur, bloeddruk en zuurstofgraad in het bloed – gingen mijn oogjes dicht. Nog geen tien minuten later kwam iemand van het verplegend personeel langs en vertelde mij dat het niet toegestaan was door de zuster om de deur dicht te houden. Slecht nieuws vertel je in Hong Kong overigens altijd door te verwijzen naar een ander (de dokter, de zuster, de baas) – zodat je zelf geen verantwoording hoeft af te leggen.

Daar ging mijn rust. Elk kwartier kwamen de karretjes weer voorbij, elke vijf minuten was verplegend personeel naar elkaar aan het schreeuwen, elke 10 minuten ging er een soort alarm af (piep, piep, piep.....), tot een uur 's nachts bleven de mobiele telefoons rinkelen, elk uur werd ik “gemeten”, elke zoveel tijd werd mijn infuus weer vervangen, elke zoveel tijd ging de afdelingstelefoon af.......en dan praten we nog niet over snurken, een kind wat schreeuwend behandeld werd etc...... Al met al heb ik twee maal een kwartier geslapen en tegen ontbijt tijd ook nog iets meer dan 30 minuten. Alles in naam van de genezing.

Ik had net nog wat schamper gesproken over meten. Dat gebeurt ook op de Hong Kong wijze. Alles moet tegelijk binnen een minuut – zuurtstof in bloed, temparatuur en bleoddruk. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik gedurende de nacht twee keer een bijzonder rare waarde had (ze meten ook nog met een kleine manchet terwijl dat met mijn arm echt niet gaat). Afijn ik was er zelf bij en kon de correcties doorvoeren.....


De ochtend

Heerlijk onbijt! Je kon kiezen tussen een klef rijstepapje en een net zo klef ander rijstepapje. Toen ik vroeg om suiker of zout (er zat geen snuf zout of suiker in) vertelde de hoofdzuster mij dat ze dat hier absoluut niet hadden en dat het heel gezond was. Monica was gelukkig weer de reddende engel geweest. Ze had fruit meegenomen dus ik kon een banaan door het papje mengen en daarmee kon ik tot een enigszins verteerbare combinatie komen.

Bloed afnemen is niet een van mijn hobbies, zeker ook omdat de aderen bij mij moeilijk te vinden zijn – ik ben een speciaal geval. Maar natuurlijk moest dat ook hier weer gebeuren voor de verdere onderzoeken. Het werd gedaan door een vampier in opleiding. Ik vertelde haar dat het beter was als ik liggen ging bij bloed afnemen, dat werkt het beste voor mij. Ze vroeg mij vervolgens (ik de held) of ik haar dit wel toevertrouwde, dat hielp nou niet echt om mij een beter gevoel te geven – maar gelukkig werkte het in een keer.

Nu dan maar douchen, dacht ik. Ik voelde me behoorlijk vies na zoveel uren in bed. Ik vroeg aan de balie waar ik me kon douchen. Paniek, ik kon niet gaan douchen. Meteen werd in de achtergrond een hogere autoriteit gebeld (de dokter waarschijnlijk). Na enige tijd wachten werd mij gezegd dat het wel goed was en dat een van het verplegend personeel de douche klaar had gemaakt. Behalve een kapote douchekophouder was het douchen prettig en ik kwam herboren terug.


Hoe word ik ontslagen?

De dokter kwam weer langs en zei dat ik mogelijk naar huis kon als mijn situatie zich zou stabiliseren gedurende die dag. Ik voelde mij goed door het infuus en de medicijnen, ondanks mijn geweldige nacht – ik was hoopvol.

Toen begon het lange wachten. Mijn boek was uit, dus hoe ga je de dag doorkomen. Ik heb gedurende de dag maar veel muziek geluisterd. En me verder onderworpen aan de metingen. De metingen waren constant goed, hoewel ik was een beetje zenuwachtig dat mijn temperatuur weer zou stijgen en dat ik nog wat langer 'mocht' blijven.

Mijn laatste meting kwam onverwacht. Mijn oren waren nog warm van het muziek luisteren, en ja hoor mijn temperatuur was weer te hoog........ De slecht sprekende dame kon ik ervan overtuigen om een aantal minuten later nogmaals een meting uit te voeren. Gelukkig de oren waren weer op normale temperatuur en ik was koortsvrij. Van de dokter mocht ik naar huis. Joepie, joepie...

Ik moest nog wel even medicijnen ophalen. Ik kwam in een ruimte met meerdere loketten waar ik mijn medicijnbriefje moest afgeven en kon gaan zitten naast de ongeveer 70-100 andere mensen. Wederom een voorbeeld van Hong Kong efficiency want na een aantal minuten werd mijn volgnumer getoond op het beeldscherm en kon ik mijn lading medicijnen afhalen bij de dame achter het loket.

Ik vroeg nog even hoe ik de rekening moest afwerken. Een van de verpleegsters vroeg mij: U heeft toch gisteren een groen briefje gehad? Ja, -, nou dat was het. Maar dat was toch maar 100 Hong Kong Dollar (ongeveer 10 Euro). Mij werd verklaard dat dat alles was. Maar dat kan toch niet. De ziekenauto, bijna twee dagen in het ziekenhuis, de medicijnen die ik had gekregen........... Het klopte echt, alleen als ik langer had moet blijven dan twee nachten had het meer gekost.
Dat was dan mijn laatste verbazing van het ziekenhuis bezoek.

Conclusie:

Het is dus blijkbaar mogelijk om goede en goedkope medische verzorging te krijgen in een Hong Kong ziekenhuis. Alleen je zult er niet echt beter worden door het gebrek aan rust, het 'bijzondere' eten en alle andere omgevingsfactoren.

Bert

P.S. Uiteindelijk is vastgesteld dat Bert een infectie aan de luchtwegen had. Toen de koorts was gezakt mocht hij weer naar huis en heeft hij de rest van de week antibiotica geslikt om van de hoest en de infectie af te komen. De uitdrogingsverschijnselen zijn opgelost doordat het ziekenhuis via het infuus vocht heeft toegediend. Hij is sinds maandag weer aan het werk en weer helemaal de oude.

Een weekendje uit

Omdat Bert voor het werk naar Duitsland was, kreeg ik de gelegenheid om dingen te doen die Bert niet zo leuk vindt.

Zo was ik al een paar keer uitgenodigd voor een tocht met een junk boat, oftewel een jonk wat een enigszins overdreven term is voor een jacht. Maar goed, ik had dat nooit aangenomen want Bert wordt heel snel zeeziek en als de bedoeling is dat je zo'n drie uur gaat varen, is een zeezieke man aan boord nu niet zo'n gezellig idee.

Nu kon ik de uitnodiging van mijn beste vriendin Jodi echter aannemen. Ik had Alex Krüger, een collega die op bezoek was in Hong Kong, meegenomen want ten eerste kende ik buiten Jodi helemaal niemand. Ten tweede had Alex de hele week niets anders gedaan dan werken en was het wel even aardig om op zee uit te waaien.

Junk Boat trip

Vrijdag 31 oktober, de avond van Halloween, stapten we om half zeven 's avonds aan boord in Noon Day Gun, een haven tegenover het Excelsior hotel in Causeway Bay. Iedereen had de nodige versnaperingen en drankjes meegenomen. Het was lekker warm, niet te warm of te koud en er was opmerkelijk weinig smog en bewolking waardoor we zowaar ook nog op een prachtige sterrenhemel werden getrakteerd.

Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij Lamma Island waar we gingen eten. Helaas voor mij was dat bijna allemaal vis en zeevruchten maar de kip in citroensaus was heerlijk en daar kon ik toch weer op vooruit. Twee uurtjes later stapten we weer aan boord voor de terugtocht en we besloten voor op het jacht te gaan zitten.

Zo af en toe waren er hoge golven (absoluut niets voor Bert dus) en moesten we ons goed vasthouden. We zaten daar heerlijk met een groep meiden te babbelen over van alles en nog wat en ondertussen te genieten van het prachtige uitzicht op Hong Kong.

Ik heb er helaas geen foto's van want op een wiebelend jacht in het donker foto's maken is meestal niet zo succesvol dus had ik de camera thuisgelaten maar het was adembenemend mooi. Al die wolkenkrabbers met die duizenden lichtjes, geweldig.

Veel te snel waren weer terug in de haven waar de meeste mensen de stad nog in gingen om Halloween te vieren maar ik koos ervoor om naar huis te gaan. De zaterdag was rustig met wat opruimwerk in huis (de werkster zou maandag weer beginnen na zes weken vakantie) maar voor de zondag was er alweer een vol programma.

Pink dolphins (again)/ roze dolfijnen (alweer)

's Ochtends was het vroeg opstaan want ik ging met Gisela, A.J. en hun dochtertje Raina naar de roze dolfijnen. Voor mij de laatste keer en ook iets waar Bert niet mee naar toe wil omdat je toch zo'n vier uur op zee rond dobbert.

Omdat ik inmiddels uit ervaring weet dat de dolfijnen ontzettend moeilijk te fotograferen zijn, had ik ook nog een andere camera meegenomen waar je mee kunt filmen. Weliswaar geen televisiekwaliteit maar goed genoeg voor de blog en een leuke herinnering voor mezelf.

Voordat we aan boord gingen, regende het nog behoorlijk maar gelukkig klaarde de lucht helemaal op en kwam het zonnetje er zelfs nog bij. Na zo'n twintig minuten varen zagen we de eerste dolfijn die zich tegoed deed aan de vis die aan de netten van de vissersboot was ontsnapt.

Toen we een beetje verder gingen, zagen we een paar groepjes en dat was fantastisch. Raina snapte niet zo goed waarom de dolfijnen nou roze zijn en had voor zichzelf maar uitgemaakt dat het allemaal meisjes moesten zijn.

Hier is een indruk van de tocht. Het geruis dat je hoort, is van de wind. Het waaide die dag behoorlijk en er waren redelijk hoge golven (leuk!).



De ster van Hong Kong Dolphin Watch, Ringo, liet zich ook uitgebreid zien en kwam vrij dichtbij om ons even te bekijken. Grappig is dat toch...



Er was ook nog een nieuwsgierige puber die op een gegeven moment verticaal in het water stond om letterlijk eens even poolshoogte te nemen. Even later zwom hij vrolijk voor de boot uit.

De tijd vliegt en voor we het goed en wel in de gaten hadden, keerden we weer terug naar de haven op Lantau Island.

150 Van deze prachtige dieren zijn er nog over in Hong Kong. Ik hoop van harte dat er snel meer aan wordt gedaan om ze serieus te beschermen want het ziet er niet goed voor ze uit.

Het water is erg vervuild mede omdat beide China en Hong Kong geen rioolwaterzuivering hebben en alle rotzooi dus direct in zee wordt gepompt. Als je dat weet, hoef je van je leven ook geen vis meer die daar vandaan komt, zou ik denken.

In ieder geval leidt dit tot een hoog sterftecijfer onder baby dolfijnen (meestal sterft het eerste jong omdat alle gif die zich heeft opgehoopt in het moederlijf via de melk in het jong komt).

Daarnaast bereiken deze dolfijnen maar een derde van de gemiddelde leeftijd van een in het wild levende dolfijn.

Het was voor mij de laatste keer dat ik ze heb gezien maar ik hoop dat de bezoekers van Hong Kong nog vele jaren van ze kunnen genieten en dat het ecotoerisme in Hong Kong snel vorm krijgt.

Na dit avontuur was het tijd voor een verdiende lunch en Gisela wist nog wel een leuk restaurantje.

La Ristorante in Ashley Street

Een paar minuten lopen vanaf het Peninsula Hotel ligt Ashley Street en helemaal aan het einde ligt een klein, authentiek Italiaans restaurant. Als je het niet weet, zie je het al snel over het hoofd.

Je zat er als het ware in het souterrain en dat gaf een leuke en gezellige sfeer. Er hingen lege met riet beklede olie- en azijnflessen aan het plafond. We werden welkom geheten door een lokale ober en maakten onze keuzes.

Het eten was verrukkelijk en zelfs A.J., die zelf chef-kok is in een restaurant en volgens Gisela heel erg kritisch, zat te smullen. Zijn soep werd opgediend in een enorme schelp en het zag er bijna te mooi uit om op te eten.

Zo tegen het einde kwam de chef-kok zelf nog even vragen of alles naar wens was. Hij vertelde dat hij sinds anderhalve maand in Hong Kong woonde en daarvoor in Florence had gewoond. Zijn gezin met vier kinderen woont er nog en hij werkt nu hier. Hij miste zijn kinderen wel hoewel hij vertelde dat dat meestal een uur na de hereniging wel weer over was maar dat was uiteraard een grapje. Dat hij gewend is met kinderen om te gaan was duidelijk want in no-time had hij Raina volledig ingepalmd.

Hij zong voor haar een serenade (echt prachtig) en ze was helemaal onder de indruk. Wij trouwens ook. Ik zei tegen Gisela dat ze haar hart nu maar beter kon vasthouden want als je dochter op zesjarige leeftijd al serenades krijgt, berg je dan maar voor de dag dat ze zestien wordt!

De kok beloofde voor Raina een speciaal toetje te maken en deed dat op heel speelse manier. Zowel zij als hij waren helemaal in hun element. Vreselijk leuk om naar te kijken.

Als sluitstuk liet de kok nog even zien dat hij zelf zijn brood bakte naar recept 'di mama' en dat hij alles maar dan ook alles zelf maakte met uitsluitend verse ingedriënten. Dat was ons wel duidelijk want anders kan het gewoon niet zo smaken. Verrukkelijk en absoluut de moeite waard.

Hierna namen Gisela, A.J. en Raina de taxi naar huis en ging ik naar mijn volgende afspraak.

Espa in het Peninsula Hotel

Er zijn van die dingen in het leven waar je eigenlijk nooit tijd voor neemt maar die je graag doet. Een uitgebreide massage is zoiets.

Wij hadden ons op onze trouwdag al eens heerlijk in de Spa van het Peninsula laten verwennen maar je boekt zoiets toch niet zo vaak als je wel zou willen.

Tenzij je natuurlijk ineens van iemand een cadeaubon krijgt! Christina Lo, de secretaresse van Bert, had op een benefietavond een tegoedbon gewonnen maar vindt zichzelf niet het type om zich in het Peninsula te laten verwennen en had besloten de bon aan Bert te geven die hem vervolgens weer aan mij doorgaf.

Ik had dus een heerlijke bijna twee uur durende massage geboekt waarin alles even lekker werd doorgewarmd, gescrubd, losgemasseerd en met hete stenen behandeld (dat is zo heerlijk) en kwam zwevend uit het hotel.

Het was al donker en ik besloot nog even bij de adidas shop in Hankow Road langs te gaan om te kijken voor wat winterkleding want die heb ik straks helaas weer nodig. Ook bij Benetton nog even binnengewipt voor een wintervest en toen was ik het zat.

Een weekendje doorwaaien, de zintuigen verwennen en helemaal relaxen. Helemaal top en helemaal Hong Kong. Dat zal ik straks wel missen....

De tijd dringt....

Het is raar maar nu we nog maar een paar weken hebben tot de verhuizing naar Duitsland op 18 december, krijgen we haast om nog snel alles te zien wat we willen zien. We weten immers niet of we hier ooit nog eens terugkomen. Hong Kong ligt nu eenmaal niet naast de deur.

Een van de dingen die al heel lang op ons verlanglijstje stond, was een bezoek aan het Hong Kong Museum of History.

Dit museum ligt in Tsim Sha Tsui en is voor ons ver weg. Het kost ons al gauw 1 uur en 45 minuten om er te komen.

Vorige week hebben we echter besloten dat het nu toch maar eens moest gebeuren en stonden we op tijd op om erheen te gaan.

Het museum is redelijk makkelijk te vinden vanaf MTR station Tsim Sha Tsui of TST zoals iedereen hier zegt. Het was zo'n 10 minuten lopen. Dat was wel even zweten want het was zo'n 31 graden bij een hoge luchtvochtigheid.

Eenmaal aangekomen word je meteen al overvallen door de enorme grootte van het gebouw en de entreehal. De bureaucratie was trouwens ook iets waardoor we werden overvallen.

De toegangskaartjes (van 10 Hong Kong dollar dus super goedkoop) moesten we aan de ene balie halen. We wilden graag een audiotour en daarvoor moesten we naar de volgende balie. Toen we hadden betaald (20 Hong Kong dollar zonder borg of paspoort afgifte dus heel soepel beleid) moesten we naar de volgende balie om de apparaatjes daar af te halen. Dat kostte in totaal zo'n 10 minuten terwijl wij de enige klanten waren. Nou ja, waarschijnlijk functioneert het systeem prima als er massa's mensen binnenkomen.

Na een korte stop bij de cafetaria en de toiletten, gingen we naar binnen. Er zijn verschillende ruimtes met verschillende thema's dus als je iets niet wilt zien, kun je dat overslaan en doorgaan naar het volgende thema. Wij hebben echter braaf de route gevolgd en alle 8 thema's doorlopen.

In totaal waren we zo'n zes uur in het museum en hebben onze ogen uitgekeken.

Galerie 1: het landschap

Dat was direct een indrukwekkend begin. Er was veel uitleg over hoe Hong Kong er 400 miljoen jaar geleden uitzag, wat voor gesteentes er ook nu nog te vinden zijn van die tijd, wat voor planten er groeiden en wat voor dieren er leefden. Dat was ook allemaal uitgebeeld met levensgrote modellen dus je had echt het idee dat je door de (weliswaar nagemaakte maar toch) natuur liep.

Zo was er een model van de moonbear, die jullie kennen uit mijn eerdere artikeltjes, maar ook de Aziatische tijger en de python. Deze griezel gedijt hier nog steeds heel goed en waarschijnlijk kennen jullie het verhaal wel van de vrouw die vorig jaar winter haar hondje uit de bek van een python heeft gered. Dat was praktisch bij ons om de hoek.

Ook hangen er als je bij ons in de buurt in de 'jungle' loopt waarschuwingsborden dat je op de paden moet blijven. Het schijnt zo te zijn dat de pythons weten waar mensen lopen en wegblijven bij de paden (geen idee of dit echt zo is). In ieder geval zijn ze daar uiteraard beter zichtbaar dan in het struikgewas. Ik heb er gelukkig nog nooit een in het wild gezien hier en ik hoop van harte dat ik dat zo kan houden.



Wat wij niet wisten, is dat Hong Kong voornamelijk is gevormd door een heleboel vulkanen die er overigens ook voor hebben gezorgd dat het landschap hier jarenlang in een woestij was veranderd omdat alles verbrandde. We spreken nog steeds over enkele miljoenen jaren geleden.

De vele eilandjes die bij Hong Kong horen, laten zich verklaren door het stijgen van de zeespiegel. Hierdoor verdwenen grote stukken land onder water en wat we nu kunnen zien, zijn eigenlijk bergtoppen.

Er was een korte film over de verschillende gesteenten die te vinden zijn in Hong Kong en wat ik daar interessant van vond, is dat je hier gesteente vind in de vorm van verticale kolommen die heel dicht tegen elkaar aanstaan. Dat ziet er vreemd en een beetje onwerkelijk uit. Maar wat blijkt nu: oorspronkelijk waren dit horizontale lagen die echter door alle vulkaanuitbarstingen langzaam rechtop zijn komen te staan.

Galerie 2: pre-historisch Hong Kong

Dit gedeelte was aardig met een heleboel voorwerpen die gevonden zijn in Hong Kong, zoals messen, stukjes textiel en rotstekeningen.

Galerie 3: de dynastieën: van de Han tot de Qing dynastie

Wat interessant was aan dit thema was het onstaan van de ommuurde steden, zoals Kowloon Walled City. Er zijn nog een paar plaatsen op de New Territories waar je dit kunt zien.

Galerie 4: Bevolkingsgroepen in Hong Kong

In deze galerie wordt uitgelegd hoe de bevolking van Hong Kong is samengesteld. Er zijn van oorsprong namelijk vier bevolkingsgroepen die in Hong Kong leefden:

1. de zogenaamde Boat Dwellers;
2. de Hoklo;
3. de Punti;
4. de Hakka: deze mensen hebben een bijzondere achtergrond. Zij waren namelijk uitgenodigd om Hong Kong te bevolken nadat op last van de keizer iedereen de stad had verlaten vanwege oorlogsdreiging. Echter, toen de Hakka dat gast betekent, eenmaal aankwamen in Hong Kong, bleek dat de bevolking alweer was terug gekeerd naar hun huizen. De Hakka bleef niets anders over dan ergens anders woonruimte te zoeken en dat werd de New Territories. Vandaag de dag is dat nog veelal het geval en leven deze mensen een zeer sober bestaan. Karakteristiek aan de Hakka zijn hun hoeden: een grote rieten hoed waar een randje stof aan is gemaakt zodat de zon niet in de ogen schijnt. Wij zien ze hier veel als straatvegers.

Op de foto zie je nog meer informatie over deze bevolkingsgroepen




In deze galerie werd ook stil gestaan bij de vele tradities in Hong Kong, zoals de Chinese Opera (niet echt iets waar wij van houden maar het is een kleurig en luidruchtig spektakel), het zwevende meisje (waarbij een kind op een bepaalde manier aan een constructie wordt vastgemaakt zodat het lijkt of ze maar op 1 been staat) en traditionele trouwerijen.

De stoet met 'het zwevende meisje'



Dat laatste boeide me. We zijn zelf al getuige geweest van verschillende bruiloften en het was interessant daar iets meer over te weten te komen. Zo was het vroeger de gewoonte dat een bruid naar de bruidegom werd gebracht. De bruid werd op de rug van het bruidsmeisje naar een met kleden afgedekte draagbaar naar de bruidegom gebracht. De traditie schrijft namelijk voor dat de bruid de hemel niet mag zien en de grond niet mag raken voordat ze bij de bruidegom aankomt.

Voor de stoet uit werd dan graan gestrooid om kwade geesten af te leiden en als ze bij de bruidegom aankwam moest ze over een bassin met water of vuur stappen om te voorkomen dat kwade geesten haar zouden volgen in het huis van de bruidegom.

Een hele toestand en als je op de foto kijkt, zie je dat dat nou niet altijd comfortabel is geweest.



Galerie 5: De Opium oorlogen

Dit is een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Hong Kong. De situatie ontstond doordat Engeland wel thee en zijde kocht van China maar eigenlijk niets had om als import weer aan te bieden totdat ze begonnen met de opiumhandel.

Op een bepaald moment liep dat echter totaal uit de hand en waren er zo'n 10 miljoen opiumverslaafden. Dat werd de keizer te gek en hij besloot zijn generaal in te laten grijpen door de opium te laten vernietigen (zie ook de foto). Dit was zeer succesvol maar uiteraard waren de Engelsen het hier helemaal niet mee eens en begonnen de Eerste Opiumoorlog. Het resultaat hiervan was dat alleen Hong Kong aan de Engelsen werd overgedragen en 5 andere vrijhandelszones beschikbaar waren.



Echter, zowel de Engelsen (die Hong Kong maar 'een waardeloze rots' vonden) als de Chinezen die vonden dat de generaal Hong Kong nooit had mogen aanwijzen als vrijhandelszone en zo schande over China had gebracht, waren niet tevreden met de resultaten.

Dat leidde tot de Tweede Opiumoorlog dat tot het beroemde verdrag leidde van 1898 waarbij de New Territories voor 99 jaar aan de Engelsen werd verpacht. De teruggave van Hong Kong aan China vond zoals jullie weten, in 1997 plaats.

Galerie 6: de geboorte van een stad

In deze galerie waren kleine winkeltjes nagebouwd die goed lieten zien hoe Hong Kong er rond 1900 uitzag. Indrukwekkend was de apotheek, die steen voor steen was afgebroken en weer opgebouwd in het museum.

Ook een riksja, een traditioneel theehuis en een dubbeldekkertram uit de jaren vijftig staan hier opgesteld.



Galerie 7: de Japanse bezetting

Wat veel mensen niet weten, is dat Hong Kong ook het slachtoffer is geweest van de Japanse bezetting. Het Kantonees werd vervangen door Japans, er was grote hongersnood en duizenden mensen zijn doodgemarteld.

Het ligt vandaag de dag bij oude mensen nog steeds heel erg gevoelig.

Galerie 8: de Moderne Stad en de terugkeer naar China

Deze galerie liet veel zien over de textielindustrie en het leven in de jaren vijftig maar ook werd aandacht besteed aan de grote brand die in de jaren zestig duizenden mensen van hun huis beroofden.

Deze brand leidde tot de grootschalige bouw van appartementencomplexen die ontzettend klein waren maar voor veel mensen een enorme verbetering waren.

Het laatste waar aandacht aan besteed werd, is de teruggave van Hong Kong aan China (technisch gezien viel Hong Kong eiland niet onder het verdrag trouwens). De plechtigheid rondom de overdracht werd getoond.

Wat ontbrak, was aandacht voor SARS dat een grote impact had op het dagelijks leven in Hong Kong.

Ook aan de periode van de laatste keizer en Mao werd relatief weinig aandacht geschonken terwijl dat toch een grote ommekeer teweeg heeft gebracht. Wellicht dat dit niet zo voelbaar was in Hong Kong.

Al met al was het een geweldige middag waar we onze ogen uit hebben gekeken en veel hebben opgestoken over de geschiedenis van Hong Kong.

Vakantie in Thailand (2)

Het zomerpaleis

Ik heb hier in deel 1 van ons vakantieverslag al kort wat over geschreven maar wilde er toch nog wat meer over kwijt dus bij deze.

De koning van Thailand leefde met zijn familie in de zomer buiten de stad. Dit is een gebruik dat we ook wel in Europa kennen en had als voornaamste reden de ziektes die tijdens de zomer in een stad rond gingen.

Het buitenhuisje van de koning is in geheel Europese of beter gezegd Franse stijl opgetrokken en is adembenemend mooi. Er staan op het landgoed verschillende gebouwen en om van het ene naar het andere gebouw te gaan, waren er golfkarretjes beschikbaar. Dat leek eerst een beetje overdreven maar gezien de hitte bleek dat helemaal geen overbodige luxe.

Bert zat aan het stuur met de gids naast hem en ik zat achterop om foto's te maken. Dat bleek niet altijd even gemakkelijk want ik kon geen bochten of hobbels zien aankomen maar het is uiteraard gelukt om een paar mooie plaatjes te schieten.



Zoals gezegd is het er erg mooi hoewel het buitenverblijf redelijk klein is maar heel smaakvol en licht ingericht. Je had het gevoel dat je op visite kwam. Helaas mochten binnen geen foto's worden gemaakt dus die kan ik jullie niet laten zien maar ik heb wel wat anders.

Want buiten de prachtige gebouwen, is er ook een schitterend park dat door vele mensen wordt onderhouden. Zo kwamen we eerst bij een groep bonsaï-olifanten waar een man druk mee in de weer was. Ik heb me er echt over verbaasd hoe hij aan het werk was: met een gewone heggeschaar, rubber laarzen, een warme overall en tuinhandschoenen. Het was 35 graden!



Toen we weer naar de uitgang reden, zag ik ook nog wat leuks waarvan ik heel even dacht dat het een wedstrijd was, maar nee. Er ligt namelijk een enorm gazon en dat moet uiteraard gemaaid worden. Je zou verwachten dat dit met zo'n grote zitgrasmaaier zou worden gedaan maar niets is minder waar. Kijk maar....



Het zee-aquarium

Een ander 'programma-onderdeel' was het zee-aquarium. Dit ligt in het enorme winkelcentrum in Bangkok en is heel interessant. Ik had gelezen dat je er rond 4 uur moest zijn als je wilde zien hoe de haaien gevoerd worden.

Voor de echte waaghalzen is het zelfs mogelijk om zelf de duikuitrusting aan te trekken en de haaien met de hand te voeren. Nou, mij niet gezien!

Het is wel fascinerend om te zien hoe dat gebeurt trouwens maar ook zeer gevaarlijk. De haaien wachten namelijk niet netjes hun beurt af en we hebben een paar keer gezien hoe sterk ze kunnen zijn. Een duiker had echt moeite om te blijven staan tussen deze hongerige dieren.

Het aquarium is werkelijk prachtig en er is van alles te zien van schattige zeepaardjes tot werkelijke zeemonsters zoals de 'giant spider crabs'. Dat zijn gigantische krabben die echt angstaanjagend zijn. Bert wilde mij op de foto zetten voor het aquarium maar zelfs met het glas ertussen liepen mij de kriebels over de rug dus dat ging niet door. Wat een griezels!

Wat ik heel interessant vond, waren de kwallen. Dit zijn echte 'kijk' dieren en beslist geen schatjes. In Australië bijvoorbeeld leeft een heel kleine kwallensoort die met een beet een volwassen mens kunnen doden. Deze soort is giftiger dan de giftigste slang. In ieder geval zijn ze mooi om naar te kijken en dat hebben we uitgebreid gedaan.



Dat was een leuke en ontspannen middag.

Het huis van Jim Thompson

Dit is een must-see als je in Bangkok bent omdat Jim Thompson de plaatselijke held van Bangkok is. Nog interessanter is het, dat hij tijdens een wandeling op mysterieuze wijze is verdwenen en nooit meer is gevonden.

Wie was deze man en waarom was hij zo belangrijk? Jim Thompson was een Amerikaanse soldaat die na de Tweede Wereldoorlog in Thailand ging wonen. Op dat moment lag de handel van handgemaakte Thaise zijde eigenlijk stil en zaten de wevers zonder werk.

Jim Thompson zag er echter wel brood in en startte een bedrijf dat deze zijde exporteerde. Het was een groot succes en de handel bloeide weer op.

De zijde werd gemaakt door de plaatselijke bevolking in een buurt die nu nog steeds bestaat en die vanuit Jim's huis te zien is.

Toen Jim plotsklaps verdween, nam zijn familie het bedrijf over en werd de zijdeproductie meer en meer naar het buitenland verplaatst. Er is nu nog een bedrijfje over waar je kunt zien hoe de zijde wordt gemaakt.

Het huis is nu te bezichtigen en levert een bijzonder plaatje op want het ligt in het drukke Bangkok maar als je er binnen stapt, waan je je in een andere (rustige) wereld. Heel bijzonder en zeker een bezoek waard.



Het weer

Het laatste waar ik over wil schrijven, is het weer dat we hadden tijdens onze vakantie. Over het algemeen was het zeer warm en was er 's avonds wat onweer maar op een middag ging het even heel erg tekeer.

Bert had net een massage gehad terwijl ik bij het zwembad een boek had liggen lezen toen het opeens begon te waaien....hard te waaien. Het werd ook donker en omdat het best wel een eindje lopen was om binnen te komen, besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en naar de kamer te gaan.

Omdat we een balkon hadden, konden we vanaf daar de hele ontwikkeling van de onweersbui volgen. Eerst trokken hele grote wolken over die het zicht verminderden waarna de regen naar beneden kwam. Het goot echt en dat ging gepaard met onweer. Vanaf het balkon was het een prachtig gezicht totdat de bliksem ineens in de rivier voor het hotel sloeg en werd gevolgd door een ontzettende donderklap. Bert en ik stonden meteen binnen en hebben vanaf daar de bui afgewacht. Dat was schrikken!



Gelukkig is dit maar een keer voorgekomen en hebben we de hele vakantie prachtig weer gehad en enorm genoten van het land, de vriendelijke mensen en het eten.

Vakantie in Thailand (1)

Eindelijk zijn we met vakantie geweest. Sinds Kerst hadden we geen echte vakantie meer gehad dus waren we wel even toe aan een paar weekjes rust.

Onze keuze was gevallen op Bangkok. Daar waren we beiden al eens voor zakelijke reizen geweest en toen was ons al opgevallen hoe hartelijk de mensen in Thailand zijn.

31 Augustus stapten we op het vliegtuig in Hong Kong en na ruim twee uur waren we in Bangkok. De service tijdens de vlucht van Cathay Pacific was nou niet echt geweldig. We hadden business class geboekt vanwege de betere service, maaltijden en het feit dat je meer bagage mee mag nemen (30 in plaats van de gebruikelijke 20 kilo) maar je krijgt tegenwoordig nog maar weinig waarde voor je geld, zo lijkt het. Zo was er weinig keuze in het menu, onze stoelen hadden duidelijk hun beste tijd gehad en deed mijn monitor het niet zodat Bert en ik samen naar zijn monitor hebben gekeken. Ook werden we constant gestoord door de ene na de andere purser, stewardess of hoe ze zich ook noemen, die zich allemaal persoonlijk kwamen voorstellen. Beetje vreemd....

Nou ja, we kwamen goed aan in Bangkok en konden gelukkig direct naar de bagagehal omdat Nederlanders geen visum nodig hebben voor Thailand (wel moet je paspoort minimaal 6 maanden geldig zijn). In de aankomsthal konden we ons melden bij de balie van het Peninsula hotel voor het verdere vervoer naar het hotel.

We werden vriendelijk begroet ('sawasdee ka') en na even gewacht te hebben met een Mercedes S-klasse naar het hotel gebracht. Na een uurtje zoeven (wat een heerlijke auto!) kwamen we bij het hotel waar we ook weer uitermate vriendelijk werden begroet.

Inchecken gebeurde op onze kamer op de 25ste verdieping van waar we een schitterend uitzicht op de Chao Praya rivier en op de rest van de stad hadden. We hadden ook nog een balkon waarop we heerlijk konden zitten en genieten van de geluiden van de stad.

Het hotel ligt aan de rustige kant van de stad maar doordat je met een veerdienst naar de overkant kon varen en daar de Skytrain of BTS kon nemen, was je met een half uurtje in de binnenstad van Bangkok.

We hadden nog even getwijfeld tussen een hotel dat meer in het centrum lag en het Peninsula maar toen we later met een gids de stad doorreden waren we heel blij dat we voor het Peninsula hadden gekozen. Wat een drukte!

Tja en toen waren we in Bangkok en besloten de Thai met elkaar op de vuist te gaan. Paniek onder de toeristen en het ene na het andere land vaardigde reisbeperkingen uit. Omdat wij zover van het centrum zaten, besloten we niet direct in de stress te schieten en rustig af te wachten op berichten van het hotel.

Elke morgen was er een update van het hotelmanagement maar in feite kwam het steeds op hetzelfde neer: ga niet naar plaatsen die in de buurt zijn van de ongeregeldheden maar verder is alles veilig.

We besloten voor alle zekerheid de eerste paar dagen maar gewoon in het hotel door te brengen met een paar goede boeken. Dat was sowieso wat we van plan waren en dat is ook waarom je met vakantie gaat: om uit te rusten. Wij in elk geval wel.

Tegen het einde van de eerste week bleek het allemaal inderdaad wel mee te vallen en besloten we een paar uitstapjes te gaan maken. Om te beginnen, Bangkok City.

Bangkok City



Om 1 uur 's middags werden we opgehaald door Sjaki die ons eerst meenam de stad in. Dit ging allemaal met de auto en gelukkig maar want het was verschrikkelijk warm, zo'n 37 graden. We zagen Chinatown waar je overal haaievinnen in de etalages zag hangen. Ik werd er niet goed van want ik had kort voor onze vakantie een documentaire gezien op Discovery Channel over hoe het 'oogsten' van haaievinnen gaat en daarbij was mijn maag verschillende keren omgedraaid vanwege het feit dat dit op een allesbehalve humane manier gaat. En dan te weten dat haaievinnensoep werkelijk nergens naar smaakt.

Enfin, het zag er heel Chinees uit, veel Chinezer dan in Hong Kong of het mainland wat dan wel weer grappig is en wat Sjaki niet wist. Zo leer je altijd weer wat!

We reden verder langs de Flower market waar zeg maar de bloemenveiling van Bangkok is. Je vindt er tientallen stallen met de mooiste bloemen en hoewel we in de auto zaten, drong de bloemengeur in no time binnen. Het rook zalig.

Sjaki vertelde ons ook nog een anekdote over bloemen. Als je als man indruk wilt maken op een vrouw in Thailand dan moet je haar vooral geen orchidee geven. Dat zijn namelijk zo'n beetje de goedkoopste bloemen die je kunt krijgen (hoewel ze bij ons dus behoorlijk duur zijn). Indruk maken doe je met tulpen (!), narcissen of rozen. Zo zie je maar weer dat je in elk land weer andere 'regels' hebt.

Onderweg kom je overal grote billboards tegen met de afbeelding van Koning Rama IX, of zoals wij hem beter kennen: Koning Bhumibol en daar hadden we een interessant gesprek over met Sjaki. Wij hebben immers onze koningin maar in Thailand wordt de koning echt vereerd. Sjaki vertelde ons dat hij werkelijk zijn leven zou geven voor de koning omdat hij zo ontzettend veel voor het land gedaan heeft. Hij werkt nog steeds aan tientallen projecten hoewel hij de al zeer respectabele leeftijd van 81 jaar heeft bereikt en hij heeft het land echt ontwikkeld. Spreken over de koning en zijn familie gaat daarom altijd met enorm veel respect.

Op maandagen wordt trouwens veel geel gedragen door de Thai want dat is de kleur van de koning. Hij is namelijk op een maandag geboren en de kleur van de maandag is geel. Dit zou geluk brengen.

De reis ging verder langs het Grand Palace, het oude paleis en het huidige paleis van de koning en zijn familie. De koning is namelijk een aantal jaren geleden verhuisd omdat het oude paleis te klein werd. Nu reden we zo langs dat oude paleis en het is allesbehalve klein te noemen. Soestdijk past er met gemak in.

Maar goed, het nieuwe paleis biedt meer ruimte aan de projecten, bijvoorbeeld de huisvesting van gehandicapte mensen die hun eigen producten maken. Dit is dus op het terrein van het paleis en dat kun je toch wel bijzonder noemen.

Onze tocht ging allereerst naar het Grand Palace want het leek erop dat het zou gaan regenen en gezien je daar veel buiten loopt, zou dat zonde zijn van de tour.

Eenmaal binnen de hekken van het Grand Palace val je van de ene in de andere verbazing. Het is zo ontzettend mooi dat ik iedereen zou willen aanraden om deze bezienswaardigheid te bezoeken als je daarvoor de gelegenheid hebt. Het is een enorm complex met heel veel pagoden in verschillende bouwstijlen en gebouwd door verschillende koningen, deels beïnvloed door buitenlandse reizen. Zo is het paleis zelf (wat niet open is voor het publiek) in de Franse stijl gebouwd terwijl de pagoden in Cambodiaanse, Thaise en Silom stijl zijn gebouwd.

Alles is in heldere kleuren ontworpen en het feit dat er veel met glasmozaiek wordt gewerkt, maakt dat het er werkelijk prachtig en stralend uitziet. Alles wordt continu gerenoveerd en dat moet met de hand gebeuren. We hebben daar eens naar staan kijken en dat is echt monnikenwerk. Elk stukje glas wordt met de hand op maat gemaakt en door iemand anders zorgvuldig aangebracht en dat in de verzengende hitte.

Hetzelfde geldt voor alle muurschilderingen waar eerst bladgoud wordt opgebracht en dan patronen worden uitgesneden en geschilderd. Het is bijzonder dat dat soort vakwerk vandaag de dag nog steeds bestaat en dat we hebben mogen zien hoe dat allemaal in z'n werk gaat.

Zoals ik eerder al schreef: we vielen van de ene in de andere verbazing.




Na het Grand Palace was het de beurt aan de beroemde tempels in Bangkok.

Boeddhisme & tempels

Boeddha wordt enorm vereerd in Thailand en dat heeft geleid tot een ware wildgroei aan tempels. In totaal telt Thailand zo'n 36.000 tempels. Je hoeft er dus nooit naar een te zoeken. Een beetje te gek is dit uiteraard wel en daarom is het nu niet meer toegestaan om nieuwe tempels te bouwen. Renovatie is o.k. maar daar moet het bij blijven.

In Bangkok staan er ook een heleboel en een aantal daarvan is heel bijzonder. We hebben er vier bezocht en wat opviel, is dat elke tempel zijn eigen karakter heeft. Het is vergelijkbaar met kerken.

Elke tempel heeft uiterard zijn eigen Boeddhabeeld en die kan afgebeeld worden op verschillende manieren, staand, liggend of in een bepaalde zithouding waarbij de handen aangeven wat er bedoeld wordt. Als ik het goed onthouden heb, zijn er zo'n zestig verschillende houdingen.

Vier houdingen komen veel voor bij de beelden: liggend (de laatste houding voor het sterven. Persoonlijk niet zo mijn favoriet; ik ga liever voor het leven), zittend met een hand omhoog in een stopteken en dat betekent het ook: vrede of stop het vechten.

De derde is met een hand waarmee zeg maar het o.k. teken wordt gegeven dat door duikers wordt gebruikt. Dit betekent 'leren' of 'onderwijzen'.

De laatste zithouding is met een hand naar beneden en dat is om boze geesten af te weren. Jullie zien, onze kennis van het Boeddisme is met sprongen vooruit gegaan!

De tempels die we hebben bekeken zijn stuk voor stuk indrukwekkend, evenals de kloosters die erbij horen. Niet dat we daar mochten kijken maar het zijn stuk voor stuk prachtige gebouwen waar een serene rust heerst.

Bij de laatste tempel waar zo'n beetje alles uit massief marmer bestond (zoiets had ik echt nog nooit gezien), legde Sjaki ook uit hoe de monniken leven.

De monniken hebben niets en zijn volledig afhankelijk van giften van familie en vrienden. Als ze ziek zijn, laat de familie bijvoorbeeld aspirine achter voor ze dat ze aan een soort paasboompjes binden.

Er wordt twee keer per dag gegeten, 's ochtends vroeg om 5.30 en de lunch is om 11.00 uur. Voor het ontbijt wordt een grote klok geluid en voor de lunch wordt op grote trommels geslagen. De rest van de dag wordt merendeels besteed aan meditatie.

Overigens moet iedereen in Thailand verplicht het klooster in maar mag je zelf kiezen hoe lang. De minimale tijd is 10 dagen. Sjaki vertelde ons dat hij 40 dagen in het klooster had geleefd. Het was zwaar maar zo vertelde hij, nu had hij verzekerd dat zijn moeder in de hemel kwam.

Het boeddhisme is op zich ook heel bijzonder omdat reïncarnatie een wezenlijk deel ervan is. De boeddhisten geloven dat je na je dood net zolang terugkeert op aarde totdat je alleen maar goed hebt gedaan en je een plaats in de hemel hebt verdiend. Daarom doden ze geen dieren behalve muggen maar dat begrijpt iedereen.

Nachtvlinders doden is helemaal taboe want die worden aangezien voor oude geesten en familieleden of geliefden van je. Ook in Hong Kong wordt dat overigens geloofd en het doden van zo'n diertje zo wordt geloofd, brengt ongeluk.

Buiten deze bezienswaardigheden heeft Bangkok nog veel meer te bieden zoals de beroemde nacht- en weekendmarkten maar dat is nu niet echt iets voor ons. Wij hebben nog wel even de shopping malls verkend maar eerlijk gezegd is winkelen in Hong Kong veel beter en vaak ook goedkoper. Hoewel het er heerlijk koel was, waren we dus snel uitgekeken.

We besloten om een dagtocht te gaan maken buiten Bangkok, naar Ayuthaya.

Ayutthaya



Dit is de voormalige, tweede hoofdstad van Thailand (de eerste was Sukothai) die in 1767 door de Burmezen tot de grond toe is afgebrand.

De stad staat op de werelderfgoedlijst en is een overblijfsel van het oude en rijke Siam. Het is absoluut een bezoek waard.

We begonnen met een bezoek aan het zomerpaleis of het Bang Pa-In Palace dat nog steeds in gebruik is voor officiële gelegenheden. Dit paleis is ook weer in een Franse stijl opgetrokken en heeft schitterende tuinen en bijgebouwen. Het terrein is dusdanig groot dat we dankbaar van de mogelijkheid gebruik maakten om met een golfcart het terrein te verkennen. Het paleis was ook verwoest maar is volledig gerenoveerd en dus is het een goede plek om te beginnen. Zo krijg je immers een goed idee van de vroegere pracht en praal. Ayutthaya zelf is namelijk een grote ruïne.

Van het zomerpaleis gingen we naar de tempels en pagoden waar we eigenlijk en dat klinkt misschien raar, steeds minder zagen. We moesten steeds meer onze verbeelding gebruiken om voor te stellen wat er ooit had gestaan. Al rondlopend over het terrein en met de vakkundige uitleg van Lina onze gids, werd ons duidelijk wat zich hier had afgespeeld. Een koning die keer op keer aanvallen van Birma had weten af te slaan tot die laatste fatale veldslag die met olifanten werd uitgevochten en die werd verloren.

In de 15 dagen die erop volgden, hebben de Birmezen eerst al het goud gestolen en van de tempels en pagoden gehaald (er werd toen veel bladgoud op de daken en Boeddhabeelden gebruikt). Daarna werden van praktisch alle Boeddhabeelden de hoofden afgeslagen wat voor gelovigen uiteraard een ware verschrikking is. Tot slot werd alles tot op de grond toe afgebrand. Het is vreemd om daar rond te lopen; het is een spookstad van enorme omvang en een beetje luguber. Nog vreemder is het dat er in bepaalde hoeken van het complex nog steeds een brandlucht hangt. Althans, wij roken het heel sterk. Volgens Lina betekende dat dat oude geesten zich aan ons openbaarden. Ik weet het niet maar ik weet wel dat het we erg onder de indruk waren van dit alles.

Een vraag die ik had maar die vooralsnog onbeantwoord is gebleven is waarom de Birmezen de hoofden van alle beelden hebben afgeslagen. Ten eerste moet dat een hels karwei zijn geweest en ten tweede zijn zij ook Boedhisten. Dat is dan toch een soort heiligschennis?

Na deze catastrophe is Bangkok de hoofdstad geworden van Siam en dat is het tot vandaag, nog steeds.

Siam heet nu Thailand wat staat voor vrijheid. Sjaki vertelde ons dat dat komt omdat geen enkel land ooit over Thailand heeft geheerst. Het is nooit een kolonie geweest en ook nooit volledig bezet door een andere mogendheid. Bijzonder, heel bijzonder.

Amazing Thailand is de slogan en daar zijn we het helemaal mee eens. Wordt vervolgd...

Typhoon Nuri

Ik heb al eens eerder over het fenomeen typhoon geschreven maar afgelopen vrijdag, 22 augustus, werd het toch wel ernstig.



Typhoon Nuri had op de Filippijnen al voor grote schade gezorgd en was nu op weg naar Hong Kong. Nu is dit het seizoen voor typhoons en maakten we ons in eerste instantie niet druk. Maar terwijl de donderdag verstreek, begon men toch lichtelijk ongerust te worden: de typhoon zou een direct hit hebben in Hong Kong.

Dat is wel degelijk iets om je zorgen over te maken. Meestal gaan deze orkanen langs Hong Kong op zo'n 100 tot 200 kilometer maar nu deze recht op Hong Kong afstevende, sloeg de paniek toe.

Iedereen op het werk had het erover en de wildste verhalen deden al de ronde. Signaal 10 (het hoogste signaal) zou worden afgegeven en de typhoon zou exact op Quarry Bay landen. Na wat doorvragen wist echter niemand precies waar dat laatste verhaal nu vandaan kwam en dat werd dus ook naar het land der fabelen verwezen.

Maar goed, een direct hit is wel degelijk ernstig. Wij hadden eigenlijk kaartjes gereserveerd voor The Dark Knight, de nieuwste Batman film voor vrijdagavond en die besloten we toch maar af te zeggen. De bioscoop zit namelijk in het gebouw waar ook ons kantoor zit en als er een typhoon is, kunnen we vanaf Sai Kung niet naar Hong Kong Island.

Voordat we gingen slapen was het nog steeds signaal 1 en er was ook nog geen wind maar bij het opstaan op vrijdag was het al redelijk stormachtig. Als er 's ochtends een signaal 8 wordt afgegeven, hoef je niet naar het werk en dus schakelden we eerst de t.v. aan. Nog steeds signaal 3! Dat was raar, want het werd buiten steeds heftiger. Na het speciale weerkanaal te hebben ingeschakeld, bleek er een bericht te zijn van de Hong Kong Observatory, zeg maar het KNMI hier dat zei dat voor 8 uur 's ochtends signaal 8 zou worden afgegeven.

Een beetje vreemd want als je dat al weet, waarom doe je dat dan niet meteen zodat mensen die ver moeten reizen naar hun werk, niet op pad gaan. Wij zagen het gelukkig op tijd en besloten om alles wat nog los was buiten, vast te sjorren.

Stoelen en bloempotten stonden al in de carport maar we hebben ook nog grote bloempotten die we niet kunnen tillen. We besloten om die verschuiven tot aan het hek van het zwembad zodat in ieder geval de potten uit de wind stonden.

Omdat er bananenplanten in die potten staan, vangen die veel wind en ik besloot de bladeren zoveel mogelijk naar binnen te vouwen om de planten zoveel mogelijk te beschermen. Terwijl ik dat allemaal stond te doen (het was gelukkig nog droog) werd ik al een paar keer bijna omver geblazen. Het was dus echt menens deze keer.

Na een laatste check ben ik naar binnen gegaan en het enige wat je dan nog kunt doen, is afwachten en hopen dat er geen ramen inwaaien.

Het werd heel heftig en terwijl het nog signaal 8 was, heb ik een paar filmpjes van geschoten om jullie daar een indruk van te geven. Bij een filmpje kun je heel goed horen wat een lawaai er is van de storm.



Op een gegeven moment werd er zelfs signaal 9 afgegeven waarbij ook de nodige waarschuwingen horen. Zo moet je in huis alle deuren dichtdoen voor het geval er ergens een raam inwaait, moet je kinderen in veilige ruimtes onderbrengen en moet je de ramen afplakken. Vanaf dat moment is het ineens niet zo leuk meer om een dagje vrij te hebben. Neem dat maar van me aan.


En omdat wij aan de kust wonen, spookt het hier altijd erger dan op Hong Kong Island waar de mensen van de laatste typhoon bijna niets gemerkt hebben. Wij zagen daarentegen van alles langsvliegen.

Elk kwartier waren er nieuwsuitzendingen op de lokale nieuwszenders en in de filmpjes kun je daarvan wat voorbeelden zien.


Na al dat lawaai en de storm was het ineens stil. Vreemd stil. We zaten in het oog van de typhoon. Het lijkt dan of alles weer normaal is maar niets is minder waar. Als de typhoon verder trekt, kom je uiteindelijk weer aan de rand van de typhoon en begint het feest weer van voren af aan. Dat gebeurde na zo'n drie uur.

Wat raar was, was dat op dat moment de wind ook was gedraaid. Eerst stond hij op de achterkant van het huis en nadat het oog voorbij was getrokken, stond hij pal op de voorkant. Dat was echter wel goed want daardoor konden we rustig gaan slapen.

De volgende ochtend was alles weer rustig en brak het zonnetje zelfs door.

De schade: verschillende meldingen van omgewaaide bomen en ingestorte steigers. Tientallen gewonden door vallend puin en omdat ze waren omgeblazen (die laatste groep betreft eigenwijze mensen die toch naar buiten gaan ondanks alle waarschuwingen).

Tot slot is er nog een dode te betreuren. Ook dat was echter een geval van eigen schuld. Deze man was met zijn vrouw gaan surfen (dan heb je dus niet een gaatje in je hoofd maar heb je gewoon geen hersens) en is in de golven verdwenen. Zijn lichaam is maandag pas gevonden.

Er zijn in Sai Kung windsnelheden van 148 kilometer per uur gemeten maar buiten wat regenwater dat onder de deuren naar binnen is geslagen, is bij ons gelukkig niets kapot gegaan.

Bij een collega die wat verderop woont, is echter heel veel water naar binnen geslagen door de wind en was er een modderstroom die de tuin van hun buren compleet bedolven heeft. Ook een grote boom van zo'n 100 jaar oud is omgegaan en heeft een enorme ravage aangericht.

Wat een avontuur.....

Anky wint Goud!

Doordat ik een prijsvraag op het werk had gewonnen, waren we aan twee kaartjes voor het Olympisch onderdeel dressuur vrije kür gekomen.

Ik had dit nog nooit live had gezien en het was ook het enige onderdeel van de paardensport dat ik graag wilde zien.

Wat een geluk dus dat ik nu net kaartjes won voor de dag waarop de dressuurfinale was.

Afgelopen dinsdag, 19 augustus was het dan zover.

Het zou om kwart over zeven 's avonds beginnen en dus vertrokken we op tijd vanaf kantoor, om vier uur. Dat was ruim van te voren maar gezien de ligging van het stadion in Sha Tin was het noodzakelijk om op tijd en ook nog eens voor de spits, weg te gaan.

Vanaf MTR station Tai Koo reisden we eerst naar Quarry Bay om over te stappen op de Tseung Kwan O lijn richting Yau Tong. Vanaf daar stapten we op de zogenaamde groene lijn om in Kowloon Tong over te stappen op de KCR East Rail, de trein, naar University. Bij University werden we al opgewacht door tientallen vrijwilligers die ons de bussen wezen die ons naar het stadion zouden brengen.

Het ging allemaal in een uiterst vriendelijke en professionele sfeer en je voelde je direct al welkom terwijl je toch overal veel politie zag.

Met de bus was het zo'n 10 minuten naar het stadion waar we ook weer welkom werden geheten. We mochten de kleur van onze vlaggetjes kiezen (oranje natuurlijk!) en kregen ook nog regenjassen, handdoekjes en verrekijkers uitgereikt.

De regenjassen hebben we gelukkig niet nodig gehad maar de handdoekjes waren niet slecht gezien de hitte (34 graden).

Eenmaal op het stadionterrein hebben we ons eerst even georiënteerd want er was van alles te doen. Zo kon je op de foto met een van de Fuwa, de mascottes van de Olympische spelen, je kon naar de Olympische shop, je kon pinnen, wedstrijdformulieren ophalen en je kon van alles te eten en te drinken krijgen.

Kortom, goed verzorgd.

Aangezien de zon nog volop scheen en het terrein weinig schaduw bood, besloten we eerst maar eens de innerlijke mens te verzorgen. Je moest daarvoor in de rij gaan staan en je bestelling opgeven en betalen waarna je je spulletjes bij het volgende loket kon afhalen.

Zoals gebruikelijk ging dat op z'n Hong Kong's met veel geschreeuw en gedoe. Ik denk dat de coördinator die alle bestellingen rondschreeuwde de volgende dag alleen nog heeft kunnen fluisteren!

Ondanks het enigszins chaotische verloop, kregen we onze bestelling precies zoals de bedoeling was dus het werkte in ieder geval wel.

Daarna was het snel de tent in, naar de verkoeling. Helaas waren wij niet de enigen die op dat idee waren gekomen en dus waren er geen zitplaatsen meer vrij. Het werd dus een statafeltje waar we onze hotdogs rustig hebben opgepeuzeld. Die waren overigens heerlijk.

We hadden nog aardig wat tijd maar besloten toch maar om rustig naar onze plaatsen te lopen. Op het terrein werd het namelijk steeds drukker en om midden in de zon te blijven staan, leek ons geen goed idee. De shop was ook uitgesloten want daar stond al een enorme rij voor en het enige dat je daar kon krijgen waren de pluche Fuwa in allerlei soorten en maten. Die kunnen we echter ook bij de Taste kopen dus om daar nu in de hitte voor in de rij te gaan staan, nee.

Het bleek dat onze plaatsen uit de zon lagen dus was het daar goed toeven. Onderhand was het entertainment ook al begonnen en trokken verschillende korpsen en dansers aan ons voorbij. Helaas voor die mensen waren er op dat moment misschien 50 mensen op hun plek dus viel er niet veel eer aan te behalen maar voor ons was het uiteraard wel aardig.

Vlak voor aanvang werd nog uitgelegd aan de hand van beelden waar je nu precies op moet letten bij de dressuur. Iedereen die mijn vorige artikeltje heeft gelezen, weet dat dat geen overbodige informatie was gezien het feit dat veel mensen er niets van begrepen en of in slaap waren gevallen (nu doen ze dat hier te pas en te onpas) of het stadion hadden verlaten.

Desondanks viel het ons op dat er maar weinig echte fans zaten. Veel mensen liepen weg om wat te eten en drinken terwijl bijvoorbeeld Isabell Werth aan de beurt was of waren heel druk met het maken van foto's van elkaar. Zoals ik in mijn eerdere bericht al schreef, is het feit dat je de Olympische Spelen ben geweest belangrijker dan dat je erover kunt vertellen.

Wij hebben er in ieder geval wel van genoten want het was spannend. Na de verplichte kür stond Isabell Werth eerste en Anky van Grunsven stond daar een halve punt achter. Dat is op zich niet veel maar als je met twee kanjers en dus hoge scores te maken hebt, is dat toch wel anders.

In de laatste ronde moest eerst Isabell haar kür doen, Anky was de laatste. Het paard van Isabell, Satchmo is verschrikkelijk elegant en haar kür was om van te watertanden. Totdat Satchmo het op zijn heupen kreeg en vlak voor onze tribune heel nerveus werd. Hij draaide, liep achteruit en zakte door zijn achterbenen. Het leek echt even of hij zou gaan bokken of op hol zou slaan en iedereen hield de adem in. Isabell kreeg hem weer onder controle maar het ging heel erg moeizaam.

Desondanks scoorde ze nog ruim en was Anky nog helemaal niet zeker van een overwinning.

Toen was Anky aan de beurt. We zagen haar aan komen rijden en konden zien dat ook Salinero niet rustig was. Nagelbijten en bidden was het enige wat we konden doen.

Het viel ons op dat in vergelijking met Satchmo, Salinero een totaal ander paard is. Hij is grover gebouwd en wat bonkiger in stijl. Meer een stoere hengst die veel kracht uitstraalt.

Alles ging goed maar zou het goed genoeg zijn?

Dat antwoord kregen we toen Anky aan het eind van de kür haar teugels liet vieren en een wijds armgebaar maakte waaruit bleek dat zij er in ieder geval wel van overtuigd was dat het goud was.

Even later werd dat ook door de jury bevestigd en had ze in de totaalscore uiteindelijk twee volle punten meer dan Isabell. Goud dus en reden voor een feestje!

Ineens werd het duidelijk dat er best wel veel Nederlanders in het stadion zaten die ook nog eens bij elkaar zaten. De rood-wit-blauwe vlaggen gingen de lucht in en er werd uit volle borst gezongen. Er was aan de overkant een deinende oranje vlek die heel aanstekelijk op de rest van het publiek werkte.

Wij waren helaas maar met een paar verspreide Nederlanders en we hadden niet eens oranje aan maar toen ik voor de huldiging naar beneden liep om daar foto's te maken en Anky uit volle borst toejoelde, werkte ook dat aanstekelijk om mijn 'buren' die enthousiast meejoelden. Leuk!

Daarna was het tijd voor de huldiging en een ererondje en toen was de koek op. Een heerlijke avond in een super atmosfeer en ook nog eens goud voor Nederland. Wat wil je nog meer?

Spannende tijden

Drie dingen hebben ons de afgelopen weken bezighouden:

- De terugkeer van Bert;
- Olympische Spelen;
- Lai See en dr. David.

Terugkeer Bert naar Hong Kong

Zoals jullie weten, werd Bert eind juni geveld door een beroerte die leidde tot een ziekenhuisopname van een week, gevolgd door vier weken revalidatie. Ik kan jullie melden dat hij praktisch helemaal is hersteld en dat hij daarom vorige week zaterdag weer terug was in Hong Kong.

Na overleg met de arts in Duitsland is wel besloten om in ieder geval twee weken alleen maar halve dagen te werken om hem niet direct teveel te belasten. De eerste dag was gepland voor afgelopen woensdag.

Het lot had echter anders beschikt want doordat er een typhoon over Hong Kong raasde (en daar is geen woord teveel aan gezegd!) werd 's ochtends signaal 8 (zie mijn eerdere berichten) afgegeven en daarmee bepaald dat niemand z'n huis mocht verlaten. Het spookte de hele dag door en dus hebben wij deze extra vrije dag nog even benut om heerlijk lui op de bank te hangen en DVD's te kijken.

Donderdag was het over met de pret en kon het echte werk beginnen. Dat betekent dat Bert wel meerijdt naar het MTR station 's ochtends maar dan linea recta naar de fitnessstudio gaat om te trainen. Na de lunch is hij dan op kantoor en werkt keurig vier uur en niet langer. Het is nu ook zaak om daar heel strikt in te zijn want als het aan de managers ligt, worden alle opgelegde condities die door de artsen zijn opgelegd, binnen no-time genegeerd. Je bent immers terug en weer beschikbaar. Tot nu toe houden we dit echter goed onder controle en dat moet ook. We willen immers niet dat dit nog eens gebeurt.

Deze eerste dag was uiteraard best pittig en het was Bert goed aan te zien dat het allemaal behoorlijk vermoeiend was.

Kleine probleempjes zijn er nog met het korte-termijn geheugen en dat is soms best vreemd. Dan heb ik hem wat verteld en een uur later is hij dat echt vergeten. Maar zoals Cruijff al zei: 'Elk nadeel heb z'n voordeel'. Ik heb er namelijk helemaal geen probleem mee als Bert zich niet meer kan herinneren of ik dat ene paar schoenen nu wel of niet gekocht heb!

Het andere probleem is dat hij nog steeds geen compleet gevoel in zijn linker bovenarm heeft. Hij voelt wel dat iemand hem aanraakt maar niet wat die persoon dan doet, bijvoorbeeld knijpen of kietelen. In Duitsland hadden de artsen al gesuggereerd om accupunctuur te proberen, vooral omdat je hier de echte experts bij de hand hebt. We moeten dus eens zien waar we een goede vinden.

Al met al moet ik zeggen dat het net lijkt of er niets is gebeurd met Bert buiten dan het feit dat hij dagelijks een asprine in moet nemen als voorzorgsmaatregel.

We zijn nu druk bezig met het plannen van onze vakantie naar Thailand want sinds Kerst hadden we ook wegens zijn project, nog niet de gelegenheid om eens even heerlijk te ontspannen. Dat gaan we nu dus maar eens even doen. Begin september gaan we daarom twee weken naar Bangkok.

Olympische Spelen in Beijing

Zoals was te verwachten, staat de boel hier op z'n kop vanwege de Spelen. We zitten dan weliswaar redelijk ver weg van Beijing maar ook Hong Kong heeft een onderdeel van de Spelen: de paardensport (zie ook mijn eerdere berichten). In het Engels heet dat overigens Equestrian, dit even ter informatie omdat het een woord is wat ik zelf nog nooit was tegen gekomen.

Er valt al veel over te zeggen ook al zijn de Spelen net pas begonnen.

Zo was er de spectaculaire opening die zijn weerga niet kende: 2008 drummers die aanvingen met het openingsspektakel, meer dan 83.000 stuks vuurwerk, Lang Lang die prachtig piano speelde, vele culturele aspecten van het oude China en de vier grote uitvindingen: het kompas, de schrijf- en boekdrukkunst en uiteraard het vuurwerk. Dat alles gecombineerd met het nieuwe China dat zich kenmerkt door hoogstaande kennis van technologie.

De computeranimaties die het deden voorkomen of er een muur aan water van het dak van het stadion naar beneden liep maar ook de animaties rondom de enorme papierrol waren om van te watertanden.

Wij hebben dit gewoon thuis gekeken. Er was via adidas geregeld dat we de opening in een sportbar in Wanchai konden kijken maar dat is voor ons redelijk ver weg en zou hebben betekend dat we 's nachts met een taxi naar huis hadden moeten gaan omdat er dan geen MTR meer rijdt. Bovendien is de kans dat je echt wat van de opening meekrijgt ook niet gegarandeerd omdat het dan natuurlijk erg druk is.

Thuis kijken dus. De vraag die daarop volgde was welk kanaal dit zou uitzenden. We hebben namelijk een heel arsenaal aan sportzenders. Donderdag kwam Bert er echter achter dat er maar een zender is die de Spelen uitzendt, en dat wij dit kanaal niet kunnen ontvangen. Wij kijken namelijk tv via internet en dat is verbonden met NOW TV. Niets mis mee maar het heeft zijn beperkingen dus.

Bert had op donderdag daarom via e-mail contact gezocht met NOW TV en kreeg het onthutsende antwoord dat we dan eerst moesten checken of we een bepaalde digitale connectie in huis hadden. Als dat zo was, konden we overschakelen op hun HD-TV pakket en op die manier dan de zender TVB Pearl toch ontvangen.

Ik vond het een vreemd verhaal; je kunt de zenders (die gratis zijn) via het internet niet ontvangen tenzij je de HD-TV set top box hebt? Ik besloot daarom eens wat rond te vragen bij de collega's. De gouden tip kwam uiteindelijk van mijn collega Alain Hsiao, die enorm veel weet van alles wat met electronica en dergelijke te maken heeft. Hij vertelde dat hij exact hetzelfde probleem had. Omdat in zijn huis naast de internet-aansluiting ook kabelaansluitingen waren voorbereid, had hij het probleem met een simpele antennekabel opgelost.

Het klonk bijna te mooi om waar te zijn maar het was het proberen waard, zeker omdat de opzet via NOW TV wel even zou gaan duren en het nodige extra zou gaan kosten.

De zoektocht was nu dus naar een antennekabel. Eenvoudig, denk je dan. Even naar een Chinese Mediamarkt, Expert of vergelijkbare winkel en klaar is Kees. Nou, niet dus. In Hong Kong kun je in zulke zaken alleen de apparatuur kopen, de kabels moet je ergens anders halen. Het probleem is dan waar dat 'ergens anders' precies is. De winkel kan je daar normaal gesproken niet mee helpen. De mensen daar zijn uitsluitend bezig met het verkopen van spullen (en hebben 9 van de 10 keer niet eens verstand van zaken zoals we zelf al meerdere keren hebben gezien).

Gelukkig heeft mijn nieuwsgierige aard ook z'n voordelen en wist ik een zaak in 'ons' gebouw die het naar alle waarschijnlijkheid wel verkocht: Apita. Dit is een warenhuis vergelijkbaar met de V&D zoals die vroeger was in Nederland. Op vrijdag na het werk ben ik snel daar naar binnen gegaan en voor 35 Hong Kong Dollar (3 Euro en een beetje) hebben we via onze kabelaansluiting nu de verbinding met TVB Pearl. Snel & simpel, precies zoals ik het graag zie!

Zoals ik al eerder vermeldde hebben we hier in Hong Kong ook een beetje Olympische Spelen met de paardensport. Je verwacht dat de belangstelling hiervoor niet zo bijzonder groot is maar het tegendeel bleek waar toen de kaartjes in de verkoop gingen. Binnen een dag was alles uitverkocht en ik zag mijn wens om de dressuur te zien, in rook opgaan.

Maar nu komt HET voorbeeld van de oppervlakkigheid van de Hong Kong'ers: vanmorgen stond er een artikel in de SCMP over het onderdeel dressuur. Een prachtige foto stond erbij waar je drie mensen diep in slaap op de tribune zag zitten. Het was vanwege de warmte om half zeven 's ochtends begonnen maar tegen tien uur was het stadion al voor twee derde leeggestroomd. Toen de krant wat mensen interviewde waren de typische kommentaren dat de mensen dachten dat de ruiters met hun paarden aan het opwarmen waren door van de ene kant naar de andere kant van het parcours te lopen maar dat bleek het evenement zelf te zijn. Hoogst verontwaardigd waren de toeschouwers.

Hieruit blijkt weer dat deze mensen koste wat kost kaartjes moeten hebben om tegen hun familieleden en vrienden op te kunnen scheppen over het feit dat ze bij de Olympische Spelen zijn geweest. Maar zich verdiepen in het onderdeel zelf, ho maar. Zien en gezien worden, dat is het motto.

Voor wat betreft mijn wens om erbij te zijn, is er goed nieuws: via een interne competitie heb ik twee kaartjes voor het onderdeel free-style gewonnen en dus zitten wij op 19 augustus toch in het stadion in Sha Tin. Ik beloof jullie dat ik niet in slaap zal vallen!

Lai See en dr. David

Wij hebben een uitermate vriendelijke man als dierenarts, beter bekend als dr. David (Gething). Hij heeft een dierenziekenhuis op het eiland en heeft een mobiele praktijk waardoor hij altijd aan huis komt. Een perfecte opzet want zo heb je de minste stress voor je huisdieren. Voor DJ en Iepie werkte dat altijd prima.

Maar zoals jullie weten, hebben wij twee nieuwe katten die een verleden als straatkat met zich meebrengen en daar ligt het, zoals we nu gemerkt hebben, een beetje anders.

Een voorproefje daarvan kreeg ik begin juni al toen Lai See zijn laatste inenting kreeg die hem beschermd tegen allerlei griezelige kattenkwalen. Lai See was toen nog redelijk klein maar al behoorlijk sterk en ik waarschuwde dr. David dus al dat hij zich moest voorbereiden.

Helaas trapte dr. David in de lieve uitstraling van Lai See. Op het moment dat hij Lai See van mij overpakte, veranderde dit lieve, poezelige kitten in een vechtmachine waarvan alle haren rechtop stonden en alle nagels en tanden als stiletto's te voorschijn waren gekomen. Voordat dr. David goed en wel besefte wat er gebeurde, werden alle wapens in de stand 'Volle Kracht Vooruit' gezet en de aanval ingezet. De dokter moest loslaten waarbij Lai See op mijn blote voeten landde en even heerlijk zijn nagels in mijn tenen boorde. Het bloed gutste eruit.

De dader vluchtte naar boven en het was aan mij om hem weer op te halen. Het is dat ik mijn spullen hier niet heb maar ik kreeg de neiging om mijn schermkleding aan te trekken! Na een half uurtje was het monstertje opgespoord en hield ik hem bij me om hem in ieder geval op een acceptabel en handelbaar niveau te houden. Een verdere check-up was niet mogelijk maar de injectie zat erin.

Afgelopen vrijdag moest dr. David dus weer aan de slag want Lai See heeft al een tijdje last van diaree. Deze keer had ik hem beter onder controle maar verder dan het onderzoeken van zijn buik, longen en hart kwam dr. David ook deze keer niet. Het was gelukkig genoeg om de diagnose te stellen.

Helaas houdt het in dat Lai See een kuur van vijf dagen met tabletten nodig heeft. Tabletten.....

We hebben het geprobeerd, echt. Maar hij wordt zo gigantisch wild dat hij zelfs door ons beiden niet te houden was. Stel je voor: een kitten ter grootte van een dames handtas en wij kunnen hem als twee volwassenen niet houden. We hebben daarom besloten om hem de tabletten te geven door ze volledig fijn te malen en door zijn eten te doen. Lijkt makkelijk maar is het niet want hij ruikt het en als hij vermoedt dat er wat mee is, laat hij het staan.

Dr. David had hierop al gerekend en ons voor de zekerheid tabletten gegeven voor 10 dagen zodat we de helft ter beschikking hebben voor mislukte pogingen. Hier is dus duidelijk een dierenarts met ervaring aan het werk.

Als positieve afsluiter kwam van hem nog de opmerking dat hij met Michael soortgelijke ervaringen heeft. Ik geloof dus dat ik maar een paar honkbalhandschoenen ga aanschaffen!

Naar de tandarts...

Nu het met Bert weer een stuk beter gaat (hij vliegt vrijdag weer terug naar Hong Kong) en ik sinds vorige week weer terug ben, is het tijd om de dagelijkse routine op te pakken.

Helaas hoort daar op dit moment ook de tandarts bij. Hoewel, helaas.....

Nadat eind 2007 een begin was gemaakt met het plaatsen van implantaten door mijn Duitse tandarts, moest ik op zoek naar een tandarts in Hong Kong die deze klus af kon maken. Dit komt doordat mijn reisschema het op het moment niet toestaat dat deze behandeling in Duitsland kan worden afgemaakt.

Hoe vind je dan een goede tandarts? Dat is een hele goede vraag waar ik ook niet zo 1-2-3 een antwoord op had. Een goed geheugen had ik echter wel en ik meende mij te herinneren dat de relocatiedame ons de naam Costello had gegeven tijdens onze look-and-see trip. Ik ben die naam vervolgens op Google gaan zoeken en vond een keurige website onder: http://drscostello.com/hong-kong-dentists.html

En zie daar: ze hebben zelfs een specialist voor implantaten. Ik heb direct een afspraak gemaakt en na de goedkeuring van de particuliere verzekering kon de vervolgbehandeling beginnen.

Daarvoor moest ik vorige week dinsdag langskomen voor een kleine operatieve ingreep waarbij nu schroeven in de implantaten zijn gedraaid. Voor die behandeling was 2,5 uur uitgetrokken en ik keek er best een beetje tegenop.

Maar dat was helemaal niet nodig want bij onze tandarts is het namelijk heel gezellig. Gezellig? Bij de tandarts?

Yep, je wilt het misschien niet geloven maar hier is het leuk om naar de tandarts te gaan. De reden is dat je voor je behandeling een film kunt uitzoeken die dan vervolgens in het plafond wordt afgespeeld. Elke keer als de tandarts stopt en je weer rechtop zet, stopt de film ook. En als je naar een andere ruimte moet voor een andere behandeling, gaat je film daar gewoon verder.

Ik vind het een geweldige uitvinding en ik was zo geconcentreerd naar de film aan het kijken dat ik op een gegeven moment niet eens door had dat de tandarts mij iets vroeg.

Wat me overigens ook opviel, was de manier waarop ze hier de verdoving injecteren. Meestal zijn die prikken in je wang en tandvlees nu niet echt aangenaam maar daar hoef je hier niet bang voor te zijn. Eerst wordt namelijk met een wattenstaafje een verdovingsvloeistof op je tandvlees gedaan en voel je de injecties dus niet.

Ideaal dus en ik kijk er alweer naar uit dat ik morgen weer 'mag'.

Goede dingen van Hong Kong? De tandarts!